Τον πήρε μαζί του ο Αίολος
Ο Χρήστος Βαλασέλλης ήταν αυτός που μου πρωτοεμπιστεύτηκε το μικρόφωνο. Εκεί στο υπόγειο της Οικονόμου Τάξη.
Ένα ψιλόλιγνο παιδάκι, με ατίθασα μαλλιά και σπαστά ελληνικά που ετοίμαζε τα στούντιο του «Αίολος» σαν να ήταν στο φυσικό του περιβάλλον. Κυκλοφορούσε με ένα παλιό ποδήλατο και ένα μυαλό γεμάτο πρωτοποριακές ιδέες.
Είχε μια συναρπαστική ταχύτητα σκέψης και κάθε τι δύσκολο φαινόταν για εκείνον, απλά ένας γρίφος με λύση. Θα μπορούσε να μην κοιμηθεί δύο εικοσιτετράωρα αν έπρεπε να ολοκληρώσει αυτό που «χτυπούσε» στο κεφάλι του. Και σχεδόν πάντα ήταν μια μοναδική ιδέα. Ο ΑΙΟΛΟΣ ένας τοπικός ραδιοφωνικός σταθμός με φρέσκιες φωνές, ζωντανά προγράμματα και πολύ καλή μουσική, σύγχρονα σποτ και ευφάνταστες διαφημίσεις, ήταν πλέον η νέα εποχή σε μια χρονική περίοδο που δεν υπήρχε τίποτα άλλο να συνδέσει τις γενιές σε ένα ακριτικό νησί. Το ραδιόφωνο ήταν η παρέα της νεολαίας. Οι αφιερώσεις, τα τραγούδια, η διεισδυτικότητα σε μια γκάμα ηλικιών, είχε τρομερή δύναμη. Η ατάκα «το άκουσα στον ΑΙΟΛΟ» ήταν τόσο δυνατή αλλά παράλληλα είχε συνέπεια και εγκυρότητα.
Και πίσω απ΄όλα αυτά ήταν ο Χρήστος.
Ο Χρήστος ήταν παθιασμένος με τα ερτζιανά και παράλληλα ένας φωτισμένος άνθρωπος, που τον κέρδισε το φως και τον πήρε μαζί του…
Σε μια συνέντευξη του μου είχε πει χαρακτηριστικά : «Πόσοι να ήταν άραγε εκείνοι που πέρασαν από το στούντιο του ΑΙΟΛΟΣ! Σίγουρα θα πρέπει να ήταν χιλιάδες από τους συμπολίτες μας. Άλλοι ως παραγωγοί, άλλοι ως συνεντευξιαζόμενοι. Τόσοι πολλοί άνθρωποι και ο καθένας από αυτούς μια μοναδική ιστορία. Η επιτυχία του ραδιοσταθμού αυτού ήταν ότι έγινε σε μια εποχή που οι παρέες έγραφαν ιστορία ακόμα, υπήρχε δια δραστικότητα που έφερνε τους νέους πιο κοντά ,οι αφιερώσεις ήταν μια μορφή επικοινωνίας, οι ακροατές άκουγαν τους φίλους τους… ήταν μια μορφή συνάντησης στον αέρα»…. Εκεί που πήγε και ο ίδιος…
