«Να με παίρνανε τα σύννεφα, οι άνεμοι, τα κύματαααα, να με πάν σ’ ένα έρημο νησίίί…Να
γλιτώσω από τις ζήλειες σου, κι απ ‘ όλα σου τα πείσματα, κι απ΄ τις πίκρες μου μου ‘δωσες
εσύ»… Παράξενο πώς συνδυάζεται η Μαρινέλλα με το νησί, τα ξενύχτια, την γκρίνια, τους
χορούς, την μέση ηλικία αλλά και το «δεν θα χωρίσουμε ποτέ»…
Το γούστο σου στην μουσική, που διαμορφώνεται σχετικά νωρίς και επηρεάζεται από
ολούθε, σε καθορίζει σαν άτομο, προσωπικότητα και συντονίζει ακόμα και τις παρέες σου.
Και αν σ’ αρέσει ο Ελβις, ο Σινάτρα, ο Nat King Cole και ταυτόχρονα λικνίζεσαι και στον
ρυθμό της Φουρέιρα και του Μαζωνάκη…ε κάπου μπερδεύεις-μπερδεύεσαι και σου
βγαίνει ΑΚΟΜΑ ένα παρατσούκλι: το «κρυφολαικιά»!
Γιατί από το καλοκαιράκι, έχεις καταφέρει να φτιάξεις μπάντα (Retro d’IREN) , ρεπερτόριο
αλλά και groupies που σε μάθανε με τα Τζαζοειδή κομμάτια, τα κοντραμπάσα του Στρατή
και τις κιθάρες του Παναγιώτη… Και λέτε τα “strangers in the night” και τα “I just wanna
make love to you” και ο κόσμος έρχεται και οι χορευτές χορεύουν και τα μπαράκια
γεμίζουν και που να ξεραν ότι τις Κυριακές στο καραόκε, εσυ λές Πάριο!
Το σοφιστικέ λουκ, τα στρογγυλά γυαλάκια, τα καλά Αγγλικά, ξεγελάνε…! Αλλά και όλα
συνδυάζονται υπεροχότατα την σωστή ώρα της βραδιάς που είμαστε όλοι κάτω από τον
ίδιο ήχο τουμπερλεκίου, Καιτούλας, Μπίγαλη και μπουζουκιού! Από την μία είσαι κυρία με
τα βιμπράτα σου και από την άλλη τσιφτετελίζει η φωνή όσο δεν πάει. Και οι καινούριοι
σου φίλοι απορούν χαριτωμένα και αναρωτιούνται δυνατά για την απόδοση όλων των
κομματιών εξίσου με την ίδια ζέση!
Γιατί και η Etta James και η Aretha Franklin, αλλά και η Βίσση θέλουν την τσαχπινιά τους…
που εσύ δεν έχεις βέβαια, αλλά το «αναπληρώνεις» αλλιώς! Και φτιάχτηκε μια playlist- από
αυτές που αγαπιούνται και σιγομουρμουρίζονται σχεδόν απ’ όλους… τους αξιαγάπητους
«μεσήλικες» του νησιού και περιχώρων!
Στο κεφάλι σου όλα ταιριάζουν-αναλόγως την στιγμή… Θα ξεδώσεις με έναν Phil Collins
όπως και με έναν Ρέμο, θα φλερτάρεις και με “Something stupid” αλλά και με Έλλη
Κοκκίνου αλλά κυρίως θα μελαγχολήσεις και με Billie Holiday, όσο και με Ευτυχία
Παπαγιαννοπούλου και «Όνειρο απατηλό».
Και κάπως έτσι φτιάχνεται ένα soundtrack των στιγμών σου και κάθε κομμάτι σου θυμίζει
κάτι, κάποτε, κάποιον …και σε ταλαιπωρεί κάθε φορά που το ακούς, σωστά…?
Γι ‘ αυτό κι εγώ δεν μπορώ με τίποτα να ξανακούσω το “At last” της Etta James από την
ίδια, ευτυχώς όμως να το πώ μπορώ…! Οπότε, αν σε βγάλει ο δρόμος…10 Φλεβάρη, η
βραδιά η σωστή η Βαλεντίνικη, θα γίνει στον Ιρλανδό… εκεί γύρω στις 10…!
Retro d’IREN
