Ανάσανα, φίλοι αναγνώστες και μοναδικέ αναγνώστη του Σίτυ Ινσπέκτορ. Έφυγε ο «τσιτωμένος» και σας καλώ ν’ ανασάνουμε παρέα. Δεν είχε κι άδικο, βεβαίως, να περιφέρεται με τα μυαλά στα κάγκελα και τις τρίχες κάγκελο, με αυτά που βλέπει και αυτά που όλοι μας βλέπουμε στην πόλη και τα χωριά του νησιού. Έχουμε και μικρές πολιτείες, θαυμαστές και ιδιαίτερες μέσα στον αστερισμό των όμορφων οικισμών της πατρίδας μας. Για την ώρα θα τριγυρίσουμε γύρω από αυτές, εκεί που χτυπά η μεγάλη καρδιά της υπαίθριας Λέσβου. Τόσα χρόνια μαζί με τον «τσιτωμένο», λίγο πολύ όλοι μας μέσα στο μπουλούκι του Ινσπέξιον, αποκτήσαμε κοινή ορολογία και συμβολολόγιο. Είναι όμως και παραστατικό το άτομο. Αν λέμε ότι οι δρόμοι είναι οι αρτηρίες και οι φλέβες πάνω στο σώμα του νησιού, οι χωματόδρομοι που κινούν τις «θρεπτικές ουσίες» είναι τα μικρότερα και επίσης απαραίτητα αγγεία. Με αυτούς οι συμπατριώτες μας «πολεμιστές» της υπαίθρου πηγαίνουν στα κτήματα και τα βοσκοτόπια τους, με αυτούς έχουμε πρόσβαση στα δάση, με αυτούς ξεφεύγουμε κι εμείς, οι πιο ψαγμένοι, από την άσφαλτο και το κουραστικό πήγαιν’ έλα του πραγματικά μεγάλου στόλου αυτοκινήτων του νησιού.
Είναι όμως και κάποιοι «δρόμοι», πολλοί από τους οποίους ήταν κάποτε οι μόνοι που ένωναν τα χωριά μεταξύ τους και με το «Κάστρο» τη Μυτιλήνη. Άλλοι λιθόστρωτοι οι γνωστές πατωμένες, άλλοι με καλοπατημένο χώμα, έδιναν ζωή στην ύπαιθρο και τους κατοίκους της. Να τους πούμε «τριχοειδή αγγεία»; Πολύ σπουδαία για έναν οργανισμό και αυτά. Σήμερα, όσες πατουμένες και μονοπάτια έχουν σωθεί, βρίσκονται σε μια ποικιλία καταστάσεων. Άλλο μονοπάτι είναι εντελώς χαμένο, ξεχασμένο και από το κοντινό χωριό του, πνιγμένο στα βάτα ή και παραδομένο στην καταπάτηση γειτονικών κτημάτων. Άλλο περνιέται άνετα και ζει από τους χρήστες του που καθημερινά το διαβαίνουν πάνω κάτω δρομολόγια για τη στάνη ή για το μαξούλι. Υπάρχουν και τέτοιοι δρόμοι που τους «κατάπιε» το ίδιο το βουνό ή τους έκρυψε κάποια σάρα κάτω από τόνους πετραδιού.
Είναι παρατηρημένο πώς η εγκατάλειψη έρχεται σε τέτοιους δρόμους, μόλις η περιοχή «αξιοποιηθεί» με κάποιον χωματόδρομο. Τότε το μονοπάτι ξεχνιέται πραγματικά. Όπως και να είναι η κατάσταση στην ύπαιθρο σήμερα, πολλά μονοπάτια αποκαλύφθηκαν, άλλα καθαρίστηκαν περισσότερο και άλλες προσβάσεις διεκδικούν την υπαρξή τους, χάρη σε μια κίνηση που όσο πάει και αναπτύσσεται στην Ελλάδα. Πρόκειται για την ανάπτυξη του πεζοπορικού τουρισμού, άλλη μία ενασχόληση των κατοίκων, ίσως κάπως αμφιλεγόμενη για το είδος και την κατάταξη. Να εξηγηθούμε, άλλος ο πρωτογεννής τομέας με τη γεωργική και κτηνοτροφική παραγωγή, άλλη η μεταποίηση και άλλο ο τουρισμός, που πολλοί τον βλέπουν με στραβό μάτι, ότι «ανθρώπινο κρέας μυρίζει», ότι εκφυλίζονται τα έθιμα και τα ήθη του ντόπιου πληθυσμού και άλλα γραφικά. Για το ανθρώπινο κρέας που μυρίζει, αυτό πραγματικά σιγοψήνεται στις παραλίες, που επίσης μυρίζουν λάδι καρύδας και άλλα ξελιγωτικά αρώματα. Για το ότι με τον τουρισμό υπάρχει εκφυλισμός, υπάρχει και με πολλούς τρόπους, ώστε μία περιοχή που πέφτει με τα μούτρα σε αυτόν τον τομέα, σίγουρα χάνει το χαρακτήρα και τη μοναδικότητά της. Όμως, εδώ στη Λέσβο δεν παραδοθήκαμε και τόσο πολύ στην τουριστικοποίηση και ούτε θα συμβεί ποτέ, όσο εμείς οι ίδιοι είμαστε σταθεροί στην ταυτότητα και τον ιδιαίτερο χαρακτήρα μας.
Μία σωστή κίνηση που προχωρά, αλλού δειλά και αλλού «με όλες τις μηχανές», είναι η ανάπτυξη των εναλλακτικών μορφών τουρισμού. Μία από αυτές είναι και η πεζοπορία συν την ορεινή πεζοπορία. Δεν θέλω να σας το αναπτύξω, παρά μόνο να δώσω το στίγμα του ξένου (δηλαδή φιλοξενούμενου) πεζοπόρου που μας έρχεται από τας Ευρώπας. Αυτός λοιπόν μας εκτιμά, εκτιμά και το νησί μας, περισσότερο από όσο το εκτιμάμε εμείς, περισσότερο από όσο εμείς αναγνωρίζουμε την αξία μας. Πρόκειται στη συντριπτική πλειψηφία τους για άτομα και οικογένειες και ομάδες που δεν έρχονται για να ψηθούν στις παραλίες, ούτε για τα τρία S. Sun, ήλιος. Sea, θάλασσα. Και το τρίτο δεν σας το λέω, για όσους δεν το φαντάζεστε, γιατί διανύουμε Άγιες Μέρες. Οι περισσότεροι από αυτού του είδους τους επισκέπτες μας αγαπάνε πραγματικά. Ζητούν από εμάς να μάθουν και να χαρούν τον τρόπο ζωής μας, παρά να μας ποτίσουν με τις δικές τους εκφυλισμένες πρακτικές ζωής. Είναι πραγματικοί «φίλοι» και γιατί από αυτούς έρχεται καλό παραδάκι και καλή διάθεση. Με την ευκαιρία δε της ανάπτυξης και του καθαρισμού των μονοπατιών, αρκετοί συμπατριώτες μας του πρωτογεννούς τομέα παραγωγής βρίσκουν προσβάσεις αρκετά βολικότερες για τις δραστηριότητές τους.
Υπάρχουν μνημεία εκεί έξω, που αν δεν περπατήσεις δεν θα τα δεις. Υπάρχει ησυχία και οξυγόνο εκεί έξω, που μόνο οι λάτρεις της φύσης, οι ξωμάχοι και οι κυνηγοί γεύονται. Και όλα τούτα με την πεζοπορία. Αν εσύ, μοναδικέ του, δεν είσαι «μυημένος» στο άθλημα, χόμπυ, όπως θέλεις πες το, χάνεις. Επειδή αρκετοί από την παρέα μας αυτές τις μέρες έχουμε κάποια λάσκα με τις γιορτές, είπαμε να εκδράμουμε με την παραπάνω δραστηριότητα. Να μας «εκπαιδεύσουν» οι γνώστες της πεζοπορίας Λιόστες και Λιόστρες, που είναι οι περισσότεροι. Επειδή, επίσης, είναι γιορτές, είπε ο «τσιτωμένος» Σ.Ι. να μην αναφέρουμε προβλήματα στο περιβάλλον (που υπάρχουν βεβαίως, αλλά με στρατηγική και καλή διάθεση οι ασχολούμενοι επαγγελματικά, με το προσοδοφόρο τούτο θέμα, τα παλεύουν με όραμα). Πάρε το σαν εισαγωγή, μοναδικέ του, να ξεκινήσεις να ξεσκουριάζεις κι εσύ θα βρεις τη χαρά που βρίσκουν τόσοι και τόσοι, θα κάνεις και τις δικές σου επιΘεωρήσεις εκεί έξω. Η προσωπική εκτίμηση μετρά και η επαφή με την πραγματικότητα. Ξέρεις, δεν θα χαθείς (υπάρχει σηματοδότηση σε πολλές πεζοπορικές διαδρομές, που βοηθάει και «τυφλούς» και «πανάσχετους») ξεκίνα με την παρέα σου να χαρείς την άνοιξη, γιατί τα καλά παρέρχονται, οι καύσωνες καταφθάνουν, είρήνη να υπάρχει που δεν το βλέπω και τόσο, γιαυτό ας το χαρούμε το ύπαιθρο, μέχρι να πούμε καλό καλοκαίρι, που δεν αργεί.
Λιόστς
