Στον τόπο του …προβλήματος
Αν ρώταγες έναν από τους παλιούς, εσύ ξέρεις, μοναδικέ μου αναγνώστη, σε ποιους παλιούς αναφέρομαι, αν ρώταγες έναν απ’ αυτούς «ποιο είναι το κέντρο-κέντρο της Μυτιλήνης;», θα έπαιρνες την απάντηση του εννέα στα δέκα: «Η …πλατέα». Και ποια είναι η …«πλατέα», παρακαλώ; Μα, φυσικά η Πλατεία Κυπρίων Πατριωτών. Έκανε ή δεν έκανε διάνα ο παππούς; Εννοείται ότι και στα νιάτα του ο παππούς, την ίδια απάντηση θα έδινε, ακόμα πιο σίγουρος τότε. Και γιατί, παρακαλώ, από τα …τότισσου ο κόσμος της Μυτιλήνης θεωρούσε αυτή την πλατεία κέντρο της πόλης; Μόνο εικασίες θα μπορέσει να καταθέσει ο ερευνητής… Να ήταν ερωτώμενος ο παππούς του παππού μας, δεν θα υπολόγιζε καν την πλατεία, επειδή πλατεία δεν υπήρχε ούτε εκεί, ούτε σ’ ολόκληρη την πόλη. Ειδικώς εκεί, ποταμός και ρέμα, πέρναγε, μάνα μου, δεν είναι ψέμα.
Όσο για το Πάρκο, την Καβέτσου και παραπέρα …νεκρόπολη στην αρχαιότητα, εκτός των τειχών στους πρώτους αιώνες της …Αγαρηνοκρατίας, άντε μερικά περιβόλια αργότερα… Αυτά. Ύστερα όμως άρχισε να …ξεμπουκάρει ο καλός και …ματσωμένος κόσμος, ο χρόνος κυλούσε… έχτιζε τα εξοχικά του, μάνα μου, δεν είναι ψέμα… ανοίχτηκαν δρόμοι, ήρθαν …επιβατικά αμαξοταξί και ο χρόνος κυλούσε… ήρθε ο Αβέρος, οξωπετάξαμε τους Αγαρηνούς και ο χρόνος κυλούσε… Ξεκόφτηκε η αλάνα κι έγινε το Πάρκο, ήρθαν τα πρώτα αυτοκίνητα, στον ανοιχτό Ταρλά παίζανε ποδόσφαιρο, και στα σαλονάκια τους οι κυρίες ματσό παίζανε χαρτάκι, ενώ ο χρόνος κυλούσε… και τώρα ρωτάμε το νεαρό τού τότε, για να πάρουμε τη σίγουρη απάντησή του. «Βρε πώς περνάν τα χρόνια… Σαν εψές είδα να χτίζεται το Γυμνάσιο, ο Άγιους Θαράπς και τώρα, να, παραλίγο να με πατήσ’ μια κούρσα. Μα δεν είναι άδικο να παγαίνω από ρόδα στο κέντρο-κέντρο του τρανού μας χωριού;» Συγγνώμη, μοναδικέ μου, για τη γιαλαντζομπασταρδεμένη γλώσσα, αλλά προσπάθησα να το δώσω πιο καταληπτά στη δεύτερη και τρίτη γενιά συντοπιτών μας που δεν …συντονίζεται με τη μυτιληνιά ντοπιολαλιά μας. Έχουν τα «Πολιτικά» και πέρα από το Αιγαίο αναγνώστες και πέρα από τον ωκεανό. Αμπώς! Μη μας ξεχνάτε, αδέρφια. Εδώ …να κάνετε διακοπές. Και να περάσετε με το …κάρο σας από την …Πλατέα… Εμ, από πού αλλού να περάσετε; Αλλά… για τι είδους πλατεία μιλάμε; Μια πλατεία προϋποθέτει χώρο για συντριβάνι… Κάποτε, τότε που είχαμε πακέτο την Επταετία, το είδαμε και τούτο με σιντριβανάκι στο κέντρο, μια κολυμπήθρα τόπος, λέμε, και αρχαιοπρεπής ραβδωτός κίων, εν μέσω …τούφας ανθέων. Γύρω κι ολοτρόυρα πέρναγαν τ’ αυτοκίνητα, από παντού για …παντού. Πιο παλιά υπήρχε ένας στύλος με φώτα, πάνω σε οκταγωνικό, αν θυμάμαι καλά, μπλόκι από άσπρο μάρμαρο. Μετά; Έγινε κάτι πολύ άσχημο για να το θυμάμαι. Μηχανισμός ψυχολογικής άμυνας. Μη με ζορίζεις και το θυμηθώ, μοναδικέ μου, και τη βγάλω πάνω σου την τραυματική εμπειρία… Ρεεε τι τραβάει μια, δήθεν, πλατεία… «Ε, και;» Μου λέει η Λιόστρα Ν. «Λιγότερα έχει τραβήξει η …Ομόνοια;» Ε, όχι και να συγκρίνουμε την πλατεία μας με την Ομόνοια… Εδώ είναι το …κέντρο-κέντρο… Να πούμε…
Βρισκόμαστε στον τόπο του …ζητήματος, δυο άνεργοι, ένας επι-Θεωρητής στο παραπέντε για …σαλτάρισμα, μια επιστημόνισα που πολλά ξέρει και για το γιαλό και για τη …ρόδα και μια μεροκαματιάρα, πρώην …επιστημόνισα κι αυτή, που όμως είναι η …πλουσιότερη απ’ όλους μας …γιατί έχει δουλειά με βασικό μισθό. Παρόλα τούτα, η Άστεως επι-Θεώρηση, χούι αξερίζωτο. Άσχετοι δεν είμαστε; Ε, άρα, μπορούμε ν’ αποφανθούμε κι εμείς. Αφου, βρε μάτια μου, πάντα σε άσχετους πέφτει ο …ομφαλός του άστεως τούτου… «Ακούς εκεί, να θέλουνε να μην περνάμε από την Ερμού στην Καβέτσου με τα καρούλια μας… Τώρα θέλουνε να σηκώσουν το «τείχος του αίσχους» με διπλά κολωνάκια, λες και ξαναζούμε τη Χούντα… Αφού είναι φυσική δίοδος, τι πας κυρ Πάνο Μυτιληνάρχη να περιορίσεις την κυκλοφορία και στο κάτω-κάτω τι σε νοιάζει αν πέσουμε σε ατύχημα, εσύ θα πέσεις με το παπί στις ρόδες της νταλίκας ή σε νοιάζει αν θα μου στραπατσάρει την πόρτα κανένας φουριόζος που κατεβαίνει από τη Βουρνάζων;» Αν θες να ξέρεις, μοναδικέ μου, μόνον το « κυρ Πάνο Μυτιληνάρχη» είναι δικό μου, αυτόν όμως εννοούσε. Στο στόχαστρο ο άρχων, μόνο και μόνο επειδή συναισθανόμενος την ευθύνη του απέναντι στους διερχόμενους, έκανε την τομή του. «Τέμνω το ρήμα… κόβω… σας κόβω το δρόμο, όπως εσείς κόψατε τη νομιμη διέλευση, αγαπητοί, γιατί δεν το αντέχω να θρηνήσω θύματα. Κι αν εσείς το ρισκάρετε να περνάτε, εγώ δεν θα το αφήσω όπως το καταντήσατε. Υπάρχει ευθύνη δική μου, όπως δική του ευθύνη έχει και ο κάθε δημότης που εθελοτυφλεί ή δηλώνει άγνοια. Άρα …στοπ.» Και με το συμπάθειο Πρόεδρε της Κοινότητας, που βάζω λόγια στο στόμα σας, αλλά έτσι το καταλάβαμε από την εισήγησή σας στη συνεδρίαση της Επιτροπής Ποιότητας Ζωής και πολύ καλά το κατάλαβαν οι άρχοντες του Συμβουλίου Δημοτικής Κοινότητας, γιαυτό και την υπερψήφισαν. Άσε με κι εσύ, ρε ξάδερφε που λες ότι ήταν καλό αυτό το «φυσική δίοδος», έτσι λέγεται καθετί που βολεύει εμάς, έτσι στο επιπόλαιο. Το αν είναι λάθος η …πλατέα, αφού το είπαμε ότι σε άσχετους πέφτει πάντα. Μην περιμένεις να σου πω ότι η αφεντομουτσουνάρα μου είναι ο σχετικός. Θα σου πω το άλλο. Άσχετος είναι και ο κάθε …επιστήμονας που από θέση, δήθεν, ειδήμονος, αποφαίνεται σε μία μέρα περί του όποιου ζητήματος, προβλήματος, υπόθεσης, …εγκλήματος. Αυτός, βεβαίως, είναι ο μόνος που θα εξελιχθεί σε σχετικό, κατόπιν έρευνας και μελέτης με επιστήμονες άλλων σχετικών με το εκάστοτε θέμα ειδικοτήτων. Τα είδαμε τα χαΐρια των χριτς-χρατς-κλικ και ένα δύο τρία έτοιμη η …φωτογραφία …της λύσης που μας έχουν κατά καιρούς …πλασάρει κάτι γραφεία εξ Αθηνών. Ονόματα δε λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε… Κατάλαβες ξάδερφε; Αμ, δεν κατάλαβες… Ξύπνιο σε θέλω. Πήγαινέ το λίγο παρακάτω… Δεν σε άκουσα να μου κάνεις παρατήρηση ότι δεν ανέφερα τη συμμετοχή τη γνωμοδότηση και τον έλεγχο του δημότη, μελλοντικού χρήστη του έργου. Ξεχνάς… Ο άρχων όμως, όπως εξήγγειλε, από εσένα περιμένει να του το θυμίζεις, πάλι και πάλι. Είσαι έτοιμος να συμμετάσχεις; Ο πρόεδρος της κοινότητας θα σε καλέσει το φθινόπωρο. Είσαι έτοιμος; Του λόγου μου, ήδη …ανέβασα ατμό. Τι νόμιζες Θανάση; Η …πλατέα είναι το θέμα; Τα Τσαμάκια, η Προκυμαία, η Σουράδα; Ξύπνα Θανάσηηηη… Η Δημοκρατία είναι, Θανάση… και στην Πολιτεία και στον Δήμο και στο κυκλοφοριακό και στο κάθε μικρό και ταπεινό, που αν ο πολίτης είναι συνειδητός και ενεργός την έχει σκέπη και ταυτοχρόνως προστατευόμενή του. Αλλιώς… Να… Καλή ώρα…
Πάμε πίσω στην πλατεία. Ο τελευταίως υπάρχων είναι ο πιο ανθρώπινος σχεδιασμός που έχει εφαρμοστεί στο χώρο. Μεγάλωσαν οι ανάγκες, γιαυτό μπήκαν οι σηματοδότες. Πρώτη φορά οι διερχόμενοι πεζοί έχουν υπερυψωμένο χώρο και μάλιστα στο κέντρο για την ασφαλή διέλευσή τους. Πρώτη φορά υπάρχουν ράμπες κι ας λείπει μία κι ας είναι κάπως …δυσκοίλιες μερικές. Είπαμε. Έρευνα υπάρχουσας κατάστασης, μελέτη βελτίωσης με συμμετοχή του χρήστη. Μην το ξεχνάμε αυτό. Δεν είναι τέλεια η πλατεία, δεν είναι καν πλατεία. Κόμβος είναι, μην το ξεχνάμε αυτό. Πώς θα βελτιωθεί; Δηλώνω άσχετος, συμφώνως με την παραπάνω θεώρηση. Ούτε αυτό να μην ξεχνάμε. Αυτό, όμως που δεν πρέπει να φεύγει στιγμή από το μυαλό κάθε εμπλεκόμενου αρμόδιου και κάθε ενδιαφερόμενου δημότη, είναι ότι κανένα όργανο ενός σώματος δεν λειτουργεί με …δικό του χαβά. Όλο το σώμα, όλος ο οργανισμός κρατά συντονισμό μεταξύ των οργάνων του. Τα πάντα είναι αλληλένδετα. Και τα προβλήματα δεν συμβαίνουν μόνο σε ένα όργανο, αλλά προέρχονται από δυσαρμονία στο σύνολο και η θεραπεία δεν συμβαίνει μόνο στην …πλατέα. Δεν θα υπάρξει αρμονική λειτουργία στον ενλόγω χώρο, αν δεν συντονιστεί το κυκλοφοριακό σε όλη την πόλη. Ας μην επαναλαμβάνουμε τα που μας πονεί και πού μας κόφτει. Τα ξέρουμε.
Ίσως, μοναδικέ μου, αισθάνεσαι ότι σου γράφω πολλά. Δεν αισθάνεσαι όμως ότι …πιάνεις και περισσότερα; Το «και λίγα λες» μπορεί να το πει ο Θανάσης, θα ’ρθει όμως η ώρα που και γι αυτόν θα είναι «πολλά». Έτσι γίνεται, πίστεψέ με, εκεί το πάω. Ενός χεριού δάχτυλα είμασταν Λιόστρες και Λιόστες. Τι νομίζεις; Τώρα όχι μόνο δημιουργούνται κι άλλα συναφή μπουλούκια, αλλά και μεταξύ μας υπάρχει η αίσθηση ότι όλο και λιγότερο αναλύουμε. Τώρα …θα τα λέμε με …αριθμούς. Το τέσσερα. Α… Το Δώδεκα,,, Τι λες!!! Καλά, όχι κι έτσι, αλλά θα σου θυμίσω μερικούς τίτλους από ινσπέξιον κι εσύ ρώτα τον εαυτό σου τι σου …ξυπνάνε: Η Ζαμφώ στη μπάντα. Διαδρομές σε απάνθρωπο κλίμα. …καδομαχία. Στο λόφο των εξουσιών. Διχασμένη χωρητικότητα και το λουρί της μάνας. Πεδίο τυπικής συμπεριφοράς. Μπελάς με …προοπτικές. Ξεμπλοκάρισμα στα Μπλόκια. Η Επάνω Σκάλα, τσιμέντο να γίνει; Στον τόπο του προβλήματος. (Αν το ’πιασες τον ξαναπαίζω τον τίτλο, αλλά όχι για την πλατεία. Για τα Τσαμάκια ήταν ο λόγος) Το φιλοκαλείν μετ ευτελείας… (…και φιλοσοφείν άνευ μαλακίας, αλλά μερικοί το παραξευτέλισαν σ’ αυτή τη χώρα) Πάρκινγκ: Το στολίδι της Μυτιλήνης. Οργάνωση – Αδερφοσύνη – Αντίσταση. Και στην ανάγκη …φούμο. Νυκτηγορία με σήμα το αεροπλανάκι. Ήρθε η ώρα να πάρουμε τους δρόμους;
Έλα, μοναδικέ μου, δεν εννοώ να σου ξυπνάνε αναμνήσεις… Μπας και διακρίνεις κάποιο «σύνθημα»; Λέμε τώρα… Τις περισσότερες φορές τα συνθήματα δεν είναι υποβολές, ενίοτε οδηγούν και στην αυτογνωσία. Τώρα θα πεις, πού το ξέρω… Ε, αφού απ’ αυτό …έχω, απ’ αυτό …δίνω. Δώσε κι εσύ απ’ αυτό που έχεις…
Και, να σου πω και τ’ άλλο, μπορεί όλα να συνδέονται και όλα να σχετίζονται, αλλά δεν παύουν να είναι και με αυτοδύναμο τρόπο σχετικά (κάτι από τη θεωρία του Αϊνστάιν). Τελικά, ίσως η πλατεία και κάθε πρόβλημα να είναι μέσα μας, μέρος μας και προσωπικό μας ζήτημα. Κανένας δεν μπορεί να μας το λύσει και δηλώνω άσχετος. Καλή σκέψη να τη δουλέψεις (αν με πιάνεις). Αλλιώς, αν η πλατεία είναι εκεί έξω, υπάρχει κι ένας Μυτιληνάρχης εκεί έξω. Κι αν είναι έτσι, χάνεις τον μοναδικό σου Μυτιληνάρχη που δεν είναι άλλος παρά Εσύ. Ξύπνα Θανάσηηηη….
City Inspector
