Συνέντευξη στον Δημήτρη Χατζηχαραλάμπους
Η ιδέα για όσα θα διαβάσετε παρακάτω, για την ενότητα που φιλοδοξεί να αποσπάσει τις εξομολογήσεις των προσώπων εκείνων που εκτίθενται καθημερινά με τη συμμετοχή τους στη δημόσια ζωή του νησιού μας, γεννήθηκε από μια εσωτερική παρόρμηση.
Διαβάζω καθημερινά, άρθρα και συνεντεύξεις που περιγράφουν γλαφυρά τις δημόσιες κινήσεις, τις δηλώσεις και τις πολιτικές ενέργειες όλων εκείνων των ανθρώπων που δραστηριοποιούνται στο νησί μας, εκείνων που αν θέλαμε να τους χωρέσουμε σε μια κατηγορία θα ήταν τα δημόσια πρόσωπα ή οι αναγνωρίσιμοι συμπολίτες μας.
Άραγε πόσο αληθινά γνωρίζουμε όλους αυτούς τους ανθρώπους; Πέρα από τη δημόσια εικόνα τους, πέρα από τις δηλώσεις και τις συνεντεύξεις, τι γνωρίζουμε για εκείνους που συχνά τιμήσαμε με τη ψήφο μας ή αρνηθήκαμε πεισματικά να τους εμπιστευτούμε; Φαντασιώθηκα πως είχα τη δυνατότητα να τους ξαπλώσω έναν έναν στον καναπέ του ψυχολόγου, να γκρεμίσω τις προσωπικές τους άμυνες, να τους κάνω να ανοιχτούν, να μιλήσουν, να εξομολογηθούν, να μου αποκαλύψουν στοιχεία από τον πραγματικό τους εαυτό, απαλλαγμένοι από το άγχος της έκθεσης σε επαγγελματία δημοσιογράφο.
Μια και το παραπάνω project του καναπέ πέρα από ακατόρθωτο είναι ομολογουμένως και λιγάκι τρομακτικό, αποφάσισα να το τροποποιήσω λιγάκι. Καλύτερο από το αναπαυτικό κάθισμα του ψυχολόγου είναι ίσως το τραπέζι σε ένα ουζερί, από αυτά τα πολλά της πόλης μας, με ένα ποτήρι κρασί ή ούζο στο ένα χέρι κι ένα πιρούνι με μεζέ στο άλλο. Μεγάλες αλήθειες έχουν ειπωθεί μετά από ένα τσούγκρισμα, ύστερα από μια γευστική μπουκιά, όταν κοιτάς το συνομιλητή σου στα μάτια και δε μιλάς σε μικρόφωνο ή κάμερα, πολύ περισσότερο όταν έχεις αποδεχτεί πως όσα θα ειπωθούν δε θα έχουν σχέση με πολιτική, με επικαιρότητα, με όλα αυτά τα καθημερινά και τοξικά που γεμίζουν τη μέρα των ανθρώπων με δημόσια εικόνα.
Όμορφα τα σκέφτηκα όμως χρειαζόμουν οπωσδήποτε τον πρώτο, εκείνον τον θαρραλέο πρωτοπόρο που θα έκανε την αρχή, που θα εμπιστευόταν να μιλήσει αυθόρμητα και χωρίς φραγμούς σε έναν άγνωστο του πολίτη που είχε την τρελή ιδέα να τον προσκαλέσει για ούζο και μεζέ και να του ζητήσει να ανοίξει την καρδιά του. Αυτό το αυθόρμητα ήταν η λέξη που με έκανε να αποφασίσω πως θα προσκαλέσω πρώτο για ούζο τον περιφερειάρχη Κώστα Μουτζούρη. Γιατί στα πέντε και βάλε χρόνια που τον αναγνωρίζουμε όλοι στο Βόρειο Αιγαίο αλλά και πανελλαδικά, πολλά μπορεί να του έχουν «σούρει», δικαίως ή αδίκως δεν έχει σημασία, αλλά για έλλειψη αυθορμητισμού κανείς δεν είχε λαβή να του προσάψει, μάλλον το αντίθετο θα έλεγα. Αυτός του λοιπόν ο αυθορμητισμός με έκανε σχετικά αισιόδοξο, πως δε θα με πετάξει έξω από το γραφείο σαν θα του πρότεινα να πάμε για ούζο και να μου πει τα εσώψυχά του για να τα γράψω όπως γουστάρω σε μια κόλλα χαρτί.
Ομολογουμένως και παρά την αισιόδοξη φύση μου, δεν μπορούσα να φανταστώ αμεσότερη ανταπόκριση. Σε αυτά τα άρθρα και εύχομαι να είναι πολλά αν υπάρχει ανάλογη ανταπόκριση, θα σας μεταφέρω όχι μόνο όσα θα λέγονται στο τραπέζι του μεζέ αλλά και τα πριν από αυτό, δηλαδή τις εντυπώσεις μου σχετικά με τον τρόπο επαφής, την αμεσότητα της απάντησης, τις θετικές ή και αρνητικές εντυπώσεις μου.
Τηλεφώνησα στο γραφείο του Περιφερειάρχη και ζήτησα ένα ραντεβού. Μου είπαν πως απουσιάζει εκτός νησιού και θα μου απαντήσουν μόλις επιστρέψει. Το έκαναν τη μέρα που επέστρεψε και μου έκλεισαν ραντεβού την αμέσως επόμενη μέρα. Με δέχτηκε με ακρίβεια λεπτού και αποδέχτηκε γελώντας την πρόταση μέσα σε 5 λεπτά. Ο χώρος επιλέχτηκε από μένα και η μέρα και ώρα από εκείνον μέσα στις αμέσως επόμενες μέρες. Τηλεφώνησε μάλιστα ξανά και την ίδια μέρα προσωπικά, για να επιβεβαιώσει τη συνάντηση. Για έναν άνθρωπο που καθημερινά ζητούν να τον δουν δεκάδες πολίτες για πλήθος ζητημάτων, που μιλά ώρες στα τηλέφωνα και για εκατοντάδες θέματα, όλα αυτά μου έκαναν απίστευτα θετική εντύπωση. Δε ξέρω αν έτυχε σε μένα, δε ξέρω αν είναι πάντα έτσι, δε ξέρω πως θα είναι με τους επόμενους αλλά ξέρω πως δεν υπερβάλλω όταν δηλώνω πως δεν το περίμενα.
Ο Κώστας Μουτζούρης έφτασε στο ραντεβού μας λίγα λεπτά πριν την καθορισμένη ώρα και πλέον δεν ήθελα πολύ για να αντιληφθώ πως δίνει ιδιαίτερη σημασία στην ακρίβεια των συναντήσεών του. Τον ρώτησα και το παραδέχτηκε λέγοντας μάλιστα πως αν τον στήσουν σε ραντεβού φεύγει ανεξάρτητα με το ποιος είναι αυτός που καθυστερεί. Χαιρέτησε τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού πριν κάτσουμε και ομολογώ πως αισθάνθηκα αμήχανα και άρχισα να το μετανιώνω. Πως θα έκανα τον περιφερειάρχη να ξεχάσει για λιγάκι ποιος είναι; Ευτυχώς διαψεύστηκα γρήγορα.
Επέλεξε να πιούμε χύμα λευκό κρασί και όχι ούζο, αν και ήμασταν σε ψαροταβέρνα και μου τα «χάλασε» γιατί σχεδίαζα ουζάκι και τίτλο «Ούζο και μεζές με το Μουτζούρη». Ας είναι, καλό και το κρασί «οίνος ευφραίνει καρδίαν ανθρώπου» είπε στο σερβιτόρο που δεν το έπιασε το υπονοούμενο και ξαναρώτησε τι θα πιούμε.
Ο Κώστας Μουτζούρης είναι ένας εύστροφος και χορτάτος από ζωή άνθρωπος. Τίποτα από τα δυο δεν είναι δεδομένο για έναν πολιτικό αλλά σε εκείνον τα δυο αυτά χαρακτηριστικά ξεχειλίζουν. Η ευστροφία τροφοδοτεί την αυθεντικότητα και η μια υποστηρίζει την άλλη. Μιλά με άνεση και άμεσα χωρίς δεύτερες σκέψεις και σε κοιτά στα μάτια. Όταν σκαλίζει αναμνήσεις κοιτά χαμογελώντας πάνω και δεξιά ανασύροντας εικόνες από τη μνήμη.Σπάνια κοιτά κάτω και δεξιά γιατί δεν είναι ψεύτης, ωστόσο θα σου πει μόνο όσα θέλει μέχρι να σε μετρήσει. Σε κοιμίζει σχηματίζοντας την εντύπωση πως «η γλώττα προτρέχει της διανοίας» αλλά αυτή είναι λάθος εκτίμηση. Μιλά και απαντά σε όλα, δεν μασάει λόγια αλλά είναι περισσότερο προσεχτικός από όσο δείχνει με την πρώτη ματιά.
Τον ρώτησα μόλις γεμίσαμε τα ποτήρια πόσοι άνθρωποι γνωρίζουν πραγματικά τον Κώστα Μουτζούρη. Μου απάντησε πολλοί διότι ήταν γνωστός και πριν να γίνει Περιφερειάρχης όταν ήταν Πρύτανης και τα καλοκαίρια επισκεπτόταν το νησί. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως θα ξανακάνω την ερώτηση στο τέλος μήπως και του αλλάξω γνώμη.
Ξεκίνησα με ανώδυνες αναδρομές θέλοντας να μάθω για τα παιδικά του χρόνια. Αισθάνθηκα πως όσο μου μιλούσε, με μετρούσε και με ενθουσίασε η αρχική αίσθηση που επιβεβαιώθηκε στη συνέχεια πως πρόκειται για έναν άνθρωπο που αν αντιληφθεί πως αξίζει τον κόπο να μιλήσει μαζί σου μπορείς να συζητήσεις για ώρες χάνοντας την αίσθηση του χρόνου.
Βάζελος αλλά όχι από κούνια
Μεγάλωσε στη Μυτιλήνη σε ένα δρόμο πάνω από το γήπεδο, με δυο γονείς εκπαιδευτικούς, μεσοαστός, μοναχοπαίδι, με καταγωγή από το Πλωμάρι που περνούσε μέρος από τα παιδικά του καλοκαίρια. Έπαιζε μπάλα στις αλάνες και τα χωράφια της γειτονιάς του, αυτά τα ανηφορικά που πλεονεκτούσε η ομάδα που κλωτσούσε τη μπάλα στην κατηφόρα. Σαν ήταν ακόμα στο δημοτικό δήλωνε Ολυμπιακός αλλά ένας μεγαλύτερος του γείτονας, τερματοφύλακας που θαύμαζε στον τοπικό Αχιλλέα, τον αλλαξοπίστησε και ο Μουτζούρης έγινε βάζελος δια βίου. Ντρεπόταν να το πει παλιά, τώρα χαμογελά σαν το διηγείται. Παρακολουθεί ποδόσφαιρο και Παναθηναϊκό από το Γουέμπλει ακόμα, πήγαινε γήπεδο με Δομάζο Αντωνιάδη και Γραμμό. Μετέπειτα γούσταρε το μπάσκετ ακόμα περισσότερο. Euroleague και Παναθηναϊκό του Ομπράντοβιτς με Διαμαντίδη και Αλβέρτη, ΠΑΟ του Παύλου Γιαννακόπουλου που είναι περισσότερο της αισθητικής του από τον Δημήτρη τον σημερινό ιδιοκτήτη.
Πελέ η Μαραντόνα; Μέσι ή Ρονάλντο;
Αντιλήφθηκα πως η αισθητική έχει μεγάλη σημασία στη ζωή του, όχι τα «καθώς πρέπει» ή τα «δήθεν» αλλά η πραγματική ευγένεια και η παιδεία, η γνώση, η στάση ζωής σύμφωνα με τις αντιλήψεις του. Το επιβεβαίωσα σαν ρώτησα γελώντας τα κλασσικά και διαχρονικά ποδοσφαιρικά ερωτήματα «Πελέ ή Μαραντόνα;» και «Μέσι ή Ρονάλντο;». Επέλεξε Πελέ και Μέσι χωρίς δισταγμό μάλλον λόγω στάσης ζωής και όχι με ποδοσφαιρικά κριτήρια. Άλλωστε οι δικαιολογητικές του σκέψεις ήταν πως δε γουστάρει την έκθεση της ζωής του Ρονάλντο και «τη γυναίκα του τη Τζωρτζίνα που δείχνει τα κάλλη της με κάθε ευκαιρία». Κατέληξε χαμογελώντας «ποιος ξέρει τη γυναίκα του Μέσι;».
Κτηνοτρόφος vs Καθηγητής Πανεπιστημίου
Η έμφυτη έλξη του προς ανθρώπους με κώδικες και αρχές ζωής αποτυπώθηκε πολλές φορές μέσα στη βραδιά αλλά έφτασε στην κορύφωση σαν μου είπε με ειλικρίνεια πως «ένας κτηνοτρόφος σε χωριό της Λέσβου γνωρίζει τη ζωή και την πραγματικότητα ίσως καλύτερα από έναν καθηγητή πανεπιστημίου». Κι αυτό είναι όμορφο να το ακούς από έναν άνθρωπο που έχει μιλήσει και συνδιαλλαγεί με χιλιάδες ανθρώπους.
Ένα «φυτό» στο Πολυτεχνείο
Επιστρέφοντας στα παιδικά και μαθητικά χρόνια ο Κώστας Μουτζούρης πέρα από την μπάλα άντε και τους αγώνες αντοχής στο τρέξιμο που διακρινόταν, αφιέρωσε από μικρός τη ζωή του στο διάβασμα. «Φυτό ήμουν» μου είπε. Σημαιοφόρος, με «υποχρέωση» να μπει στο Πολυτεχνείο. Έτσι ήθελαν οι γονείς, έτσι πρόσταζαν οι καθηγητές, αυτή ήταν η μοίρα των καλών μαθητών στα χρόνια, έτσι έμαθε να θέλει και εκείνος χωρίς δεύτερες σκέψεις. Ποτέ του δεν ονειρεύτηκε κάτι άλλο πέρα από αυτό. Μάλιστα ο γυμνασιάρχης του τον έδειρε σαν κάποτε δεν πήγε στο απογευματινό μάθημα προετοιμασίας για τις εισαγωγικές στο Πολυτεχνείο που έκανε δωρεάν στους καλούς μαθητές. Διάβαζε πολύ λογοτεχνία, όπως και όλη η γενιά του, Καζαντζάκης και Ίψεν οι αγαπημένοι του. Έτσι ο Κώστας με φροντιστήρια (θυμόταν τα ονόματά όλων των καθηγητών του που εγώ δεν συγκράτησα) έδωσε οκτώ μαθήματα, από Μαθηματικά έως Αρχαία (που του μάθαινε η μάνα του, στοργική στο σπίτι αλλά αυστηρή καθηγήτρια) και πέρασε στο Πολυτεχνείο, μάλιστα με καλή σειρά. Έγραψε σε όλα 19 και 20 και στην Έκθεση 4.Μάλλον θα βγήκε εκτός θέματος ή τα είπε πάλι αυθόρμητα μπορεί από τότε να το είχε αυτό το χούι.
Μουτζούρης παραλίγο Αξιωματικός
Στο «περιοδεύων» μέσα στη Χούντα ένας αξιωματικός που είδε τις επιδόσεις του τον προέτρεψε να πάει στη Σχολή Ευελπίδων. Του είπε πως έτσι έπρεπε να κάνει γιατί ήταν έξυπνος και το μέλλον ήταν στο Στρατό. Ο Κώστας που ήταν πράγματι έξυπνος δεν τον άκουσε. Όμως αργότερα, όταν πια είχε υπηρετήσει και τη θητεία του, το 1974 στην επιστράτευση, έφυγε από τη Γαλλία που σπούδαζε τότε και ήρθε χωρίς να τον καλέσουν, εθελοντικά εδώ στο νησί, για να καταταγεί και να πολεμήσει για την πατρίδα. Τον έδιωξαν γιατί δεν πολέμησε κανείς και γύρισε πίσω. Θητεία υπηρέτησε στο Μηχανικό μέσα στη χούντα, στο Λουτράκι ως δόκιμος και απολύθηκε Ανθυπολοχαγός (νομίζω πως μια χαρά θα πέρασε). Ακόμα και τώρα αυτός είναι ο βαθμός του δεν πήρε προαγωγές στην αποστρατεία γιατί λογίζονταν κάτοικος εξωτερικού.
Αν όχι Ελλάδα θα έμενε μόνιμα Γαλλία, αν όχι Βόρειο Αιγαίο τότε Πήλιο
Πολυτεχνείο λοιπόν κι ύστερα υποτροφία και το «φυτό» από τη Μυτιλήνη στην Γκρενόμπλ στη Νότια Γαλλία για 5 χρόνια. Την εποχή που στη Γαλλία μεσουρανούσε η Νανά Μούσχουρη, ο Ντέμης Ρούσσος, η Μελίνα Μερκούρη και οι Γάλλοι χόρευαν Ζορμπά και συμπαθούσαν τους Έλληνες. Ο Κώστας Μουτζούρης δούλεψε και στην Ολλανδία, στο Delft για 2 χρόνια, σχεδόν μέχρι τα 30 του. Για πολλά χρόνια πήγαινε στη Γερμανία για να διδάξει, έχει επισκεφτεί δεκάδες χώρες στο εξωτερικό αλλά σαν τον ρώτησα που θα έμενε αν για κάποιο λόγο δεν μπορούσε να μείνει στην Ελλάδα χωρίς δισταγμό απάντησε στη Νότια Γαλλία. Τον έπιασα και πάλι στιγμιαία να αναπολεί και δε ξέρω αν ήταν οι αναμνήσεις του από τους ανθρώπους, το γαλλικό κρασί, η κουλτούρα ή ποιος ξέρει κάποια όμορφη Γαλλιδούλα, αλλά το πρόσωπο του φωτίστηκε. Τον ρώτησα γιατί επέλεξε Γαλλία και δεν με έπεισε η απάντηση του. Ωστόσο, είπαμε πως για έναν άνθρωπο χορτάτο από ζωή και εμπειρίες οι αναμνήσεις είναι θησαυρός μοναδικός, προσωπικός και ο Κώστας Μουτζούρης είναι φανερό πως είναι γεμάτος από τέτοιους. Από Ελλάδα, εάν είχε να επιλέξει εκτός από το Βόρειο Αιγαίο θα έμενε στο Πήλιο που συνδυάζει βουνό και θάλασσα και του αρέσει πολύ.
Μια ζωή στο Μετσόβιο
Μετά την Ολλανδία ένας χρόνος στο νεοσύστατο Πολυτεχνείο στη Ξάνθη και μετά μια ζωή στην Αθήνα. Πέρασε από όλες τις βαθμίδες της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης έγινε Πρύτανης και συνταξιοδοτήθηκε στο Μετσόβιο μια ολόκληρη ζωή καθηγητής. Μου είπε πως το να είναι Πρύτανης ήταν σαφώς δυσκολότερο από το να είναι Περιφερειάρχης. Χρησιμοποίησε τα λόγια του Βρετανού Πρωθυπουργού Τζέιμς Χάρολντ Ουίλσον που ακολούθησε αντίστροφη πορεία και μετά την Πρωθυπουργία της Γηραιάς Αλβιώνας δίδαξε στο Πανεπιστήμιο καταλήγοντας στη φράση «ως Πρωθυπουργός νόμιζα πως τα έχω δει όλα ώσπου ήρθα να εργασθώ στο Πανεπιστήμιο». Εκείνος λοιπόν αντίθετης πορείας από τον Γουίλσον νιώθει ως Περιφερειάρχης πιο άνετα που δεν έχει να κάνει με 13000 φοιτητές όλου του πολιτικού φάσματος και 700 καθηγητές με παγιωμένες ιδέες και αγύριστα κεφάλια. Προτιμά τους 200000 πολίτες του Βορείου Αιγαίου, τους αυτοδιοικητικούς παράγοντες, τους δημοσιογράφους, τους κάθε λογής κριτές και επικριτές, θεωρεί πως μπορεί να τους αντιμετωπίσει καλύτερα. Ε, αν δεν είχε την πετριά πως αλλιώτικά θα γούσταρε όλο αυτό που κάνει;
Περιφερειάρχης με στρατιωτικό πρόγραμμα
Κάθε μέρα σχεδόν ίδια με τις προηγούμενες, στο ίδιο σχεδόν μοναστικό και εργασιομανικό μοτίβο. Ξύπνημα στις 5, μελέτη εγγράφων και παρακολούθηση πρωινών ειδήσεων στο ΣΚΑΙ. Μάλιστα στέλνει μηνύματα και τα «χώνει» στον Πορτοσάλτε αν πει κάτι που δεν του αρέσει και εκείνος του απαντά. Ύστερα περπάτημα για 40 λεπτά μέσα στις ελιές, να ρουφά αρώματα από τη γη, να αγναντεύει και να στοχάζεται κοιτώντας τον Κόλπο της Γέρας. Διότι, αν δεν το ξέρετε ο Κώστας Μουτζούρης τα τελευταία 5 χρόνια μένει σε ξενοδοχείο, το πατρικό του το πούλησε παλιά σαν ακόμα δεν πίστευε πως θα γυρίσει πίσω για να μείνει στη Μυτιλήνη. Μετά τις 7:30 και έως τις 3 το μεσημέρι στην Περιφέρεια και το μεσημέρι 1-2 ώρες ξεκούραση. Δεν κοιμάται τα μεσημέρια πάρα μονάχα τρώει και παρακολουθεί ξανά ειδήσεις. Κι ύστερα, κατά τις 5 το απόγευμα, στο αυτοκίνητο και κάθε μέρα και σε ένα διαφορετικό χωριό της Λέσβου. Επιστροφή και ύπνος καθημερινά στις 10:00 άντε 10:30.
Δε με ρώτησες τι με ευχαριστεί περισσότερο; Να με βλέπουν στο δρόμο να μου μιλούν άνθρωποι, να με γνωρίζουν και να φωνάζουν «Ε Μτζουρ»
Αυτή η καθημερινή επίσκεψη σε ένα μόνο χωριό της δικής του επιλογής πρέπει να είναι και η επιτομή της δικής του απόλαυσης. Χωρίς παρατρεχάμενους γιατί «τους σχάθκε ο κόσμος, να γυρνούν με τις κουστωδίες». Μου είπε «θέλω να είμαι μόνος και μόνο σε ένα χωριό κάθε φορά, να μπορεί να μου μιλήσει όποιος θέλει και να με βρίσει ακόμα όποιος διαφωνεί». Πιστεύω πως το στοίχημά του είναι να τους αλλάξει άποψη αυτούς τους τελευταίους και ας μην το διατύπωσε. Επικοινωνιολόγος του εαυτού του, μάλλον πολύ πετυχημένος θα πρόσθετα βάση αποτελέσματος, του πρότειναν πολλοί να τον αναλάβουν παλιότερα ανεπιτυχώς και πλέον βαρέθηκαν, δύσκολα μπαίνει σε καλούπια, εγώ τουλάχιστον αυτό κατάλαβα.
Μονάχα Facebook και αυτό με το ζόρι
Έχει μονάχα λογαριασμό στο Facebook και δεν τον είδα καθόλου φανατικό αν και δεν το παραδέχτηκε διότι όπως δήλωσε «ανεβάζω καμιά φωτογραφία κανένα βράδυ όταν έχω χρόνο. Ούτε TikTok, ούτε Instagram ούτε X ποτέ του δεν ασχολήθηκε. Καλά του είπα για να τον πειράξω «δεν βλέπεις τον Πρωθυπουργό που κάνει βιντεάκια στο TikTok για να τον συμπαθήσει η νεολαία; Κι εγώ με αποστόμωσε «κάνω μια χειρονομία και με συμπαθεί περισσότερο».
Ροκάς μονάχα και από Netflix μαύρα μεσάνυχτα
Ακούει ροκ μέσα στο αυτοκίνητο, Rockfm στην Αθήνα και Love εδώ, έχει να πάει σινεμά και να δει ταινίες χρόνια, μάλλον λόγω έλλειψης χρόνου και από πλατφόρμες τύπου Netflix εντελώς μαύρα μεσάνυχτα. Τον ρώτησα αν ακούει Τραπ με κοίταξε πονηρά και ανταπέδωσε το χτύπημα «Γιατί ακούς εσύ;». Κι ύστερα συμπλήρωσε «Τι να ακούσω; Σνικ;». «Τον ξέρεις λοιπόν τον Σνικ και τους τράπερ Κώστα Μουτζούρη;». «Μονάχα από το αστυνομικό δελτίο» ήταν η πληρωμένη απάντηση.
Μετά την Περιφέρεια….. Αρχιεπίσκοπος. Από το παρελθόν δεν θα άλλαζα τίποτα μήπως αυτό ακούγεται εγωιστικό;
Ήθελα να μάθω τι θα κάνει ο Κώστας Μουτζούρης όταν θα τελειώσει και αυτή η θητεία. Νομίζω πως δεν θέλει να το σκέφτεται, νομίζω πως τρέφεται από την επαφή με τους ανθρώπους. Περίμενα να μου πει πως θα κάνει ταξίδια, πως θα σκάψει τον κήπο του στην Αθήνα, πως θα αφιερωθεί σε κάτι κι εκείνος με περιγέλασε και το ξόρκισε λέγοντας «Μετά από Πρύτανης και Περιφερειάρχης θα γίνω Αρχιεπίσκοπος». Τον ρώτησα και αν θα άλλαζε κάποια από τις επιλογές του στο παρελθόν και απάντησε αυθόρμητα αρνητικά. Ύστερα το ξανασκέφτηκε και με ρώτησε «μήπως αυτό ακούγεται εγωιστικό;» Εκείνη τη στιγμή δεν ήξερα πραγματικά αλλά μετέπειτα σκέφτηκα πως η αποδοχή του παρελθόντος, των επιλογών στο σύνολό τους, σωστών ή λάθος, είναι ίδιον των ευτυχισμένων και συνειδητοποιημένων ανθρώπων κι ένας τέτοιος είναι ο Κώστας Μουτζούρης.
Προσπάθησα απεγνωσμένα να αποφύγω την οποιαδήποτε αναφορά σε πολιτική αλλά δεν το απέφυγα. Δε γίνεται να κάτσεις σε τραπέζι με πολιτικό και να μη σου μιλήσει για πολιτική, δύσκολα πράγματα άλλωστε πως να αποφύγεις την καθημερινή ζωή σου. Ο Κώστας Μουτζούρης μου διηγήθηκε γελώντας πως τον παρέσυραν στην πολιτική και ποιος είναι ο υπεύθυνος. Περιέγραψε γλαφυρά και με χιούμορ, συναντήσεις με πολιτικούς, Πρωθυπουργούς, επιχειρηματίες. Είπε πλήθος από ατάκες για επώνυμους που ξέρω πως θα πουλούσαν απίστευτα αλλά είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως δεν θα γράψω για τίποτα από αυτά πως θα αποφύγω τον πειρασμό.
Χείμαρρος πραγματικός μέσα σε 2 μόλις ώρες, μίλησε χωρίς σταματημό και σαν αισθάνθηκε πως μπορούσε να με εμπιστευτεί μοιράστηκε μαζί μου και κάτι προσωπικό του που δε θα το αποκαλύψω γιατί απλά δεν είμαι δημοσιογράφος. Όμως κατάλαβα εκείνη τη στιγμή και μια του αδυναμία. Εμπιστεύεται εύκολα ανθρώπους, ίσως γιατί αρνείται να ασπαστεί την πεποίθηση πως πολλοί από τους ευεργετηθέντες θα αποδειχτούν μελλοντικά αγνώμονες και αμφιβάλλω αν θα αλλάξει σε αυτό ακόμα και αν την έχει πατήσει στο παρελθόν.
Είχα αποφασίσει να του ζητήσω να επιλέξει εκείνος τον επόμενο συνομιλητή που θα εξομολογηθεί με ούζο και μεζέ, που θα ξεχάσει για λιγάκι τη θέση του και θα συστηθεί με το μικρό του όνομα. Ρώτησα λοιπόν «ποιος θα είναι ο επόμενος που θα τσουγκρίσει με την ίδια ειλικρίνεια και ευθύτητα το ποτήρι του μαζί μου;». Χαμογέλασε και ακύρωσε την προσπάθεια μου. «Μονάχα ο Μτζούρς» όποτε η επιλογή παρέμεινε στα χέρια μου.
Αν δεν είχε φτάσει ήδη 10 το βράδυ, ώρα για ύπνο, μπορεί ακόμα να ήμασταν εκεί. Δεν ήθελα να φύγει έτσι απλά με τις τυπικές ευχαριστίες για αυτό ξαναρώτησα λίγο πριν να φύγει «Τελικά πόσοι άνθρωποι γνωρίζουν πραγματικά τον Κώστα Μουτζούρη;». Χαμογέλασε πονηρά και απάντησε «Μονάχα η γυναίκα και τα παιδιά μου».
Αγαπητοί συμπολίτες ο Περιφερειάρχης Κώστας Μουτζούρης επανασυστήνεται.
