Γράφει ο Δημήτρης Χατζηχαραλάμπους
Πριν από 166 χρόνια, το μακρινό 1858 στην Αμερική, ο τότε Πρόεδρος Αβραάμ Λίνκολν ξεστόμισε μια από τις πιο γνωστές σοφιστείες όλων των εποχών. Είπε λοιπόν ο Πρόεδρος πως «Μπορείς να κοροϊδεύεις λίγους για πολύ καιρό, πολλούς για λίγο, αλλά όχι όλους για όλον τον καιρό». Πριν από λίγα χρόνια ο Αρκάς θέλοντας προφανώς να καταδείξει την ανοησία, στην καλύτερη περίπτωση, του ελληνικού εκλογικού σώματος δημοσίευσε ένα σκίτσο με αυτή τη ρήση καταλήγοντας στο συμπέρασμα πως ο Αβραάμ προφανώς δεν επισκέφτηκε ποτέ του την Ελλάδα.
Αυτές τις μέρες, με αφορμή και τη συμπλήρωση σχεδόν ενός χρόνου από την ανάληψη καθηκόντων από τους αυτοδιοικητικούς μας άρχοντες, καταλήγω στη σκέψη πως ακόμα κι αν ο Λίνκολν ήξερε τα βασικά περί Ελλάδος δεν είχε ιδέα για το νησί της Λέσβου.
Ο Λίνκολν δεν γνώριζε πως στο νησί του ούζου και της ελιάς οι εξελίξεις και η πρόοδος κινούνται παραδοσιακά σε ρυθμούς χελώνας, πως από λόγια και διακηρύξεις σκίζουμε αλλά από πραγματικά έργα υπολειπόμαστε όχι μονάχα από τον προηγμένο δυτικό κόσμο αλλά και από τις περισσότερες άλλες επαρχίες του ελληνικού κράτους. Ενός κράτους στο οποίο παραδοσιακά λίγοι κοροϊδεύουν πολλούς στο διηνεκές.
Που να ήξερε ο Αβραάμ πως στη Λέσβο προεκλογικά μας υποσχέθηκαν πολλά και συνεχίζουν να μας υπόσχονται περισσότερα εδώ και πάνω από 10 χρόνια χωρίς ακόμα να έχει πέσει ούτε μια κασμαδιά, αλλά εμείς συνεχίζουμε να τους χειροκροτάμε και να τους ψηφίζουμε μονοκούκι. Τι μας υπόσχονται; Καθίστε να σας τα γράψω έτσι πρόχειρα όπως μου έρχονται στο μυαλό.
Φράγμα Τσικνιά. Ένα μεγαλειώδες έργο που θα δώσει λύση σε όλα τα προβλήματα της ύδρευσης και θα… και θα… και θα. Όλο και πλησιάζει όλο και απελευθερώνεται η πίστωση, όλο και καμαρώνει ο Βουλευτής της καρδιάς μας που κατόπιν των ενεργειών του ξεκινά το έργο, πάντα προεκλογικά, και τελικά αντί για φράγμα δεν βλέπουμε κανένα πράγμα.
Νέο κολυμβητήριο Μυτιλήνης. Κανονικά θα έπρεπε να πλατσουρίζουμε εδώ και χρόνια αλλά προς το παρόν στο υπάρχων οικόπεδο βόσκουν αμέριμνα κατσίκες. Ωστόσο η προηγούμενη Δημοτική αρχή έχει φροντίσει σε μεγαλειώδη συνεδρίαση να το ονοματίσει με το όνομα του αείμνηστου Σπύρου Γαληνού, κι έτσι έχει μείνει ένα χωράφι με όνομα που αναμένει τις ταχύτατες εξελίξεις.
Παλαιό κολυμβητήριο Μυτιλήνης. Χάσκει αγέρωχο και ξεβαμμένο, πρώτη εικόνα καταστροφής για όποιον επισκέπτεται το νησί ακτοπλοϊκώς. Μας είπαν πως θα γκρεμιστεί με το νέο Master Plan, μετά ήρθαν άλλοι που το χαρακτήρισαν στολίδι και πρόσφατα ακούσαμε πως επιτέλους βρέθηκε η λύση και θα γίνει κλειστό γυμναστήριο. Πάω στοίχημα πως τα εγγόνια μου περήφανα θα πηγαίνουν τα δικά τους εγγόνια να γυμναστούν μονάχα που ακόμα δεν έχω εγγόνια.
Master plan Λιμανιού. Όπως λέμε His Master’s voice. Τι λιμάνια στον Καρά Τεπέ χτίζονται και ακμάζουν, τι δρόμοι, τι πάρκα, τι πρόοδος! Κατά τα άλλα όλα καλά; Όλα καλά και το έχουμε ξεχάσει αυτό το μνημειώδες έργο που θα ανακουφίσει την πόλη μας την ανακούφιστη.
Ξενοδοχείο Σάρλιζα. Με τις τόσες ανακοινώσεις πλέον ακόμα και τα φαντάσματα του ξενοδοχείου έχουν μετοικήσει σε άλλα κτίρια διότι σιχάθηκαν από τα πολλά σχέδια και την τόση αξιοποίηση. Μιλάμε για συζήτηση δεκαετιών που αν τελικά ευδοκιμήσει και φτιαχτεί κάτι εκεί θα περνάμε και θα νομίζουμε πως πρόκειται για οφθαλμαπάτη.
Νεκροταφεία Μυτιλήνης. Εδώ πάλι αδυνατούμε εκεί στο Δήμο ακόμα και να εφαρμόσουμε τους Νόμους του Κράτους και όπως ακούω δεξιά και αριστερά ο Δήμαρχος το παλεύει. Αναρωτιέμαι τι να παλεύει άραγε όταν μονάχα στο νησί μας το τρανό (και σε μετρημένους Δήμους στα δάχτυλα των χεριών στην υπόλοιπη χώρα) δεν μπορεί ο Δήμος να πάρει τη διαχείριση των Νεκροταφείων από τα Φιλανθρωπικά Καταστήματα και την Εκκλησία που παρανόμως τα εκμεταλλεύεται. Φαντάζομαι το Δήμαρχο σε μαρμαρένια αλώνια ως νέο Διγενή να μονομαχεί με το Δεσπότη με φόντο τους τάφους και οικτίρω τον εαυτό μου για την αμαρτωλή σκέψη.
Αξιοποίηση ΚΥΤ Μόριας. Εδώ θυμάμαι τον πρώην Δήμαρχο να χαριεντίζεται με τον Πρωθυπουργό, προεκλογικά βεβαίως βεβαίως, πως μαζί θα εγκαινιάσουν το νέο Ειδικό Σχολείο, το νέο Μουσικό Σχολείο, τους νέους Κοιτώνες του Πανεπιστημίου Αιγαίου, τα νέα εστιατόρια και άλλα πολλά νέα. Φυσικά για τον τότε Δήμαρχο όλοι ήξεραν πως η πιθανότητα να εγκαινιάσει δεν είχε καν απόδοση στο στοίχημα αλλά όπως φαίνεται δεν θα εγκαινιάσει ούτε ο Πρωθυπουργός και ας παραμείνει άλλες δεκαεπτά τετραετίες. Τελικά έμειναν μονάχα οι αφίσες και σε μένα η απορία που να τις βάζουν άραγε μετά τις παρουσιάσεις των έργων αυτές τις μακέτες και τις αφίσες, σε ποιο υπόγειο να της παραχώνουν.
Ο χώρος του άρθρου δεν επαρκεί για να σας γράψω ακόμα σελίδες για την ανάπλαση του λιμανιού που θα μας πάρει μερικά χρονάκια ακόμα και μόλις τελειώσει θα ξαναθέλει να αναπλασθεί, για τους δρόμους Καλλονής – Πέτρας και Αγιάσου – Μεγαλοχωρίου που επανασχεδιάζονται κάθε χρόνο λες και είναι χοροεσπερίδες για το οδικό δίκτυο της πόλης που σε λίγα χρόνια θα διοργανώνει το ράλι Camel Trophy Κουλμπάρα – Κουμκό με παγκόσμια επιτυχία, τα Μουσεία και τους πολυχώρους στον Καρά Τεπέ που θα μας τον κάνουν τον πολιτισμό μας τιτανομέγιστο, το Λεσβιακό καλοκαίρι που οι παλιοί δεν το έκαναν καλά αλλά οι νέοι το έκαναν χειρότερο, κι ένα σωρό άλλα.
Ωστόσο, όσοι κουνάμε τα κεφάλια μας διαβάζοντας αυτές τις γραμμές, ας σκεφτούμε λιγάκι πως ψηφίσαμε όταν είχαμε τη δυνατότητα να διαλέξουμε, ποιους εκλέξαμε ξανά και ξανά και ξανά χωρίς να γνωρίζουμε τίποτα πέρα από το γνωστό τους επώνυμο, ποιους έχουμε για χρόνια Δημοτικούς και Περιφερειακούς Συμβούλους χωρίς να εξετάζουμε τι έργο παράγουν, χωρίς να τους αξιολογούμε, χωρίς να ξεχωρίζουμε την ήρα από το στάρι. Οι Δημοτικοί μας Άρχοντες Δήμαρχοι, Περιφερειάρχες κτλ ας αναλογιστούν ποιους έχουν επιλέξει ως Συμβούλους και τι αυτοί προσφέρουν πέραν της εκδούλευσης του διορισμού. Τα αξιοσέβαστα ΜΜΕ του νησιού μας ας κοιταχτούν στον καθρέφτη για να αναλογιστούν αν ασκούν κριτική ή απλά αναπαραγάγουν δελτία τύπου και ποιοι είναι οι λόγοι εκτός του προφανούς της ανάγκης για επιβιωσιμότητα.
Κι ο Αβραάμ Λίνκολν πως να αισθάνεται άραγε στον τάφο του αν έβλεπε καθημερινά πόσοι πολλοί προσπαθούν να ξεγελάσουν πολλούς για πολύ καιρό εδώ στη δύσμοιρη Λέσβο; Είμαι σίγουρος πως θα αναθεωρούσε.
