Του Νίκου Κουφάκη
Γεννήθηκε στον Συνοικισμό της Μυτιλήνης το 1958 από γονείς Μικρασιάτες τον Τιμολέοντα και την Κωνσταντίνα Θεοδοσίου (που έμενε στον Μανταμάδο).
Έμεναν αρχικά σε ένα πρώην τουρκικό πυργόσπιτο στην οδό Κιουταχείας μαζί με άλλες προσφυγικές οικογένειες σε δύσκολες συνθήκες. Ο πατέρας του, που ήταν άριστος ξυλουργός σιγά σιγά εξαγόρασε το σπίτι αλλά οι υπόλοιπες οικογένειες δεν το εγκατέλειπαν με τίποτα! Το ξυλουργείο τους ήταν τότε απέναντι από το καπνοπωλείο ” Κουκλάκι” και δίπλα σχεδόν στο καφενείο και κέντρο διασκέδασης του Α. Ζώτα που ήκμαζε τότε!
Τα πρώτα μαθητικά χρόνια τα πέρασε στο 8ο Δημοτικό με δασκάλους την κα Έλλη Μιχάλη και τον κο Λευτέρη Παπαδόπουλο από το Σκαλοχώρι. Οι δάσκαλοι τότε μετά την προσευχή έδιναν υποχρεωτικά στους μαθητές μουρουνόλαδο με την γνωστή απαίσια οσμή και γεύση! Το μεσημέρι είχε συσσίτιο με κουρκούτι ή φασολάδα και τα απογεύματα ξανά μαθήματα! Τις Τετάρτες απόγευμα Κατηχητικό στον Άγιο Γιώργη, το Σάββατο μαθήματα και την Κυριακή εκκλησιασμό!
Στο 2ο Γυμνάσιο (εξατάξιο τότε)πέρασε με εισαγωγικές εξετάσεις και ανέπτυξε συνδικαλιστική δράση αμέσως μετά την μεταπολίτευση. Εξελέγη πρόεδρος μαθητικών κοινοτήτων Μυτιλήνης και συμμετείχε ενεργά στην διοργάνωση της πρώτης πορείας για την επέτειο του Πολυτεχνείου το 1975! Δέχτηκε αυστηρές συστάσεις και απειλές από αξιωματικό της Ασφάλειας ότι θα φακελωθεί ο ίδιος αλλά και όσοι θα πάνε στην πορεία με κάμερες που ήρθαν από την Αθήνα!
Η πορεία όμως πραγματοποιήθηκε με επιτυχία όπου συμμετείχαν και καθηγητές με πρωτοπόρους τον κο Σαλαβόπουλο και την σύζυγό του κα Τόμα. Η υπόθεση έφτασε στις αθηναϊκές εφημερίδες και κατόπιν στα δικαστήρια όπου αθωώθηκαν οι ρηξικέλευθοι μαθητές μετά από αυστηρές όμως συστάσεις!
Με την αποφοίτησή του σκέφτηκε να σπουδάσει Τοπογράφος μηχανικός στην σχολή Ξυνή κοντά στην πλατεία Κάνιγγος.
Μετά από δύο χρόνια όμως διέκοψε τις σπουδές λόγω δυσχερειών κι έφυγε φαντάρος! Τον ακολουθούσε όμως ο “φάκελος” και βρέθηκε σε τάγμα “ανεπιθύμητων” στην Λέρο δίπλα στο μεγαλύτερο δημόσιο τρελοκομείο!
Υπηρέτησε δύο χρόνια σε στρατόπεδο που κατασκευάστηκε από Ιταλούς και χρησιμοποιήθηκε αργότερα ως τόπος εξορίας. Από κει και ο βραβευμένος ποιητής Γιάννης Ρίτσος όπου έγραψε και το ποίημα “το κεκλιμένο πεύκο” .
Απολύθηκε το 1981 και επέστρεψε στην Μυτιλήνη όπου ανέλαβε το επιπλοποιείο του πατέρα του στην Κουλμπάρα. Απέκτησε άριστες γνώσεις στην τέχνη αυτή με ειδίκευση στην συντήρηση και αναπαλαίωση επίπλων.
Συνέχισε την δουλειά επί 43 χρόνια και είχε βοηθό την αγαπημένη του σύζυγο Σταυρίτσα Χατζηγιοβάννη που δυστυχώς έφυγε από την ζωή πριν δύο χρόνια…
Ο Μιχάλης με άριστη εμπειρία και μεράκι, από τους ελάχιστους πια συντηρητές, συνεχίζει την εργασία του στο επιπλοποιείο του στην Κουλμπάρα και τονίζει ότι η δουλειά αυτή απαιτεί σεβασμό στην τέχνη των προηγούμενων γενεών καθώς κάθε παλαιό αντικείμενο φέρει την σφραγίδα του δημιουργού αλλά και την αύρα των ιδιοκτητών τους!
Είναι μέρος της άυλης κληρονομιάς του τόπου και πρέπει να διατηρηθεί. Δυστυχώς όμως δεν υπάρχει ανταπόκριση από την νέα γενιά και αυτό τον λυπεί ιδιαίτερα…
