Ο Αντώνης Αλεξανδρής υπήρξε ένας από τους τελευταίους επιζώντες που φέρουν τις μνήμες και τα σημάδια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Γεννημένος το 1922 στο Σκουτάρο της Λέσβου, πέρασε δύσκολα χρόνια μέσα στην Κατοχή, με αποκορύφωμα τον εγκλεισμό του στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου του δόθηκε ο αριθμός κρατούμενου 8425. Παρά τις απάνθρωπες συνθήκες, κατάφερε να επιβιώσει και να επιστρέψει στην Ελλάδα, κουβαλώντας σωματικά και ψυχικά τραύματα από την εμπειρία του.
Ο κυρ Αντώνης, όπως τον αποκαλούσαν με σεβασμό, ήταν ένας ταπεινός ήρωας που παρήλαυνε για χρόνια στις εθνικές επετείους, τιμώντας τα θύματα και τους αναπήρους πολέμου της Λέσβου. Η εικόνα του, να περπατά μόνος με το λάβαρο του Συνδέσμου των θυμάτων και αναπήρων πολέμου, είναι πλέον συμβολική για την αφοσίωση και την αντοχή μιας ολόκληρης γενιάς. Ο ίδιος μιλούσε με λίγες λέξεις για τις δύσκολες εποχές που έζησε, δηλώνοντας συχνά πως είχε «συναντηθεί πολλές φορές με τον χάρο», αλλά έβρισκε πάντα τη δύναμη να συνεχίσει.
Με τα χρόνια, οι φίλοι και οι συναγωνιστές του έφυγαν, κι εκείνος έμεινε μόνος στις παρελάσεις, υπογραμμίζοντας το βάρος της θυσίας που κουβαλούσε για την πατρίδα. Πριν τον τελευταίο χαιρετισμό του, ζήτησε να βρεθούν δυο νέοι που θα συνεχίσουν το έργο του, κουβαλώντας το λάβαρο στη θέση του. Έτσι, ο Αντώνης Αλεξανδρής, που πάλεψε και άντεξε όσα άλλοι θα έσπαζαν, μας αποχαιρέτησε σε ηλικία 102 ετών, αφήνοντας παρακαταθήκη τη μνήμη και την ευθύνη να θυμόμαστε και να τιμούμε τους ήρωες.
