Μυρτώ Σωτηρχέλλη
Σε κάθε σχολικό βοήθημα έκθεσης, υπάρχουν θεματικές ενότητες που αφορούν τα δικαιώματα των παιδιών , τα δικαιώματα των αδύναμων , τα δικαιώματα της γυναίκας. Όλοι μας μπορούμε να απαντήσουμε στο ερώτημα « τι μέτρα πρέπει να λάβει το κράτος για να εξαλειφθεί η βία;» .
Ωστόσο, η κοινωνία μας διαψεύδει για άλλη μια φορά και μας απογοητεύει σε ακόμη μια πτυχή της καθημερινότητας μας. Δεν γράφω εδώ για να σχολιάσω τα κακώς κείμενα της πολιτείας – σαφώς και υπάρχουν και είναι πολλά- αλλά ακόμη και τόμους να γράψω, νομίζω δεν αλλάζει τίποτα. Είμαι εδώ για να μιλήσω για την ελπίδα, για το μέλλον. Για να μιλήσω για εμάς. Είμαι εδώ για να μιλήσω όχι για τους αναλφάβητους, αλλά για τους απαίδευτους: η βία δεν είναι χαρακτηριστικό μιας δημοκρατικής κοινωνίας με μορφωμένους πολίτες.
Η ελληνική οικογένεια θέτει ως κύριο μέλημα την ανατροφή των παιδιών, την εύρεση εργασίας, την εξασφάλιση μιας θέσης με παχυλούς μισθούς, με κύρος και κοινωνική αναγνώριση. Η ουσιαστική διαπαιδαγώγηση, ωστόσο, εκλείπει από τη λίστα με τις προτεραιότητες. Επιπρόσθετα, το φαινόμενο της βίας δεν έχει ακριβώς προσδιορίσιμη αφετηρία. Αφού πολλές φορές είναι αποτέλεσμα προηγούμενης βίας. Και κάπως έτσι, το θύμα διαρκώς μετατρέπεται σε θύτη και καλείται να αναπαράγει αυτόν τον κύκλο. Αυτή τη καλολαδωμένη μηχανή, προορισμένη να αναπαράγεται και να εξασφαλίζει εγωιστικά συμφέροντα. Ζούμε στην εποχή της καχυποψίας και της διχόνοιας . Από την έμφυλη βία, τις γυναικοκτονίες, την εκμετάλλευση των παιδιών, τις εγκληματικές οργανώσεις, τον ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία, το Λεβιάθαν και τη θεωρητική μόνο ύπαρξη του.
Όσο λοιπόν κάνουμε κύκλους και μένουμε στάσιμοι όσον αφορά τη πολιτισμική ανάπτυξη, δεν έχουμε δημοκρατία. Ελπίζω πως η ειδησεογραφία και τα δελτία των 8 αύριο το πρωί δε θα μας απογοητεύσουν με φρικιαστικές εικόνες εγκλημάτων μίσους. Ελπίζω πώς θα συνειδητοποιήσουμε πως μας χρειάζεται περισσότερη παιδεία. Ελπίζω ότι η ουσιαστική διαπαιδαγώγηση θα μπει στη λίστα με τις προτεραιότητές μας…
