Γράφει ο Zoetic
“Η προσφυγιά δεν είναι ποτέ η λύση. Λύση είναι η ισότητα αλλά είμαστε, ακόμα, αρκετά απαίδευτοι και απρόθυμοι για να ελευθερωθούμε από τα δεσμά αυτού του προβλήματος. Δεν θα σας κρυφτώ, η επίλυσή του με κρατάει ξάγρυπνο όπως ο εφιάλτης των Μαθηματικών της Τέταρτης Δέσμης, back in nineties.
Spooky!
Ας το πάρουμε πρέφα, για τους επόμενους αιώνες, ένας κόσμος προπτωτικής ευδαιμονίας και παραδείσιας ισότητας θα παραμείνει φαντασίωση, όπως το τέλειο σώμα για την πλαζ χωρίς δίαιτα, γυμναστική και λιποαναρρόφηση.
Στο μεταξύ, κάπου στα βάθη της Τουρκίας, στις παρυφές ενός συριακού καταυλισμού, με αποπνικτική τη μυρωδιά του κεμπάπ, την επαύριον ενός πολεμικού κατακλυσμού ή εν πλω, σε μια λέμβο με πορεία προς τη Λέσβο, στα ξυραφένια κύματα του Βορείου Αιγαίου refugees, asylum seekers ή σε απλά ελληνικά άνθρωποι κυνηγημένοι. Ίδια μέρη, ίδια ιστορία, ίδιες προκαταλήψεις.
Τα λέω λίγο μπερδεμένα ε; Όχι, μια χαρά είμαι. Έχω σταματήσει να παίρνω και τα χάπια μου. Λύσε με να δεις! Εδώ μέσα είχα χρόνο να φιλοσοφήσω.
Ο πρόσφυγας δεν έχει την πολυτέλεια να δείχνει, πάντοτε, όσο αγαθός και αδύναμος επιθυμεί το ελεήμων και φιλάνθρωπο είναι μας, είναι σε mode επιβίωσης. Κάποιες φορές θα κάνει και τον σκληρό.
Ο πρόσφυγας, που λέτε, είναι ένας γλύπτης του δικού του πεπρωμένου που προσπαθεί, σε συνθήκες «μην το συζητάς», να ταιριάξει σε ένα νέο περιβάλλον, άγνωστο, αναπλάθοντας τον εαυτό του, μια πρώτη ύλη αμετάβλητη και από αλλού φερμένη, για τις ανάγκες μιας κοινωνίας που, σε γενικές γραμμές, δεν θα τον δει ποτέ σαν ισότιμο. Εκτός και αν κάποτε γίνει 2.10 και πάρει μετεγγραφή για τον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ. Εκεί εκτός από μπάσκετ πρέπει να παίζει και πολλή χημεία. Βεβαίως!
Το προϊόν, λοιπόν, του κοινωνικού καμουφλάζ που θα αναγκαστεί να υιοθετήσει για να μην ξεχωρίζει σαν τον μεταλά στα μπουζούκια, είναι μια εξιδανικευμένη αντιγραφή της δικής μας αυτοεικόνας. Ο πρόσφυγας θα προσπαθήσει, προϊόντος του χρόνου, να γίνει η καλύτερη εκδοχή από αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε, θα αντιγράψει ακόμα και τα χούγια μας αλλά με προσοχή μην τυχών και γίνει καλύτερος και άντε μετά να ξαναορίσουμε ποιοι είμαστε σε σχέση με τους άλλους και γιατί η δική μας φέτα είναι η καλύτερη.
Ανέφικτα, εν πολλοίς, πράγματα για εμάς αλλά όχι για αυτόν. Όχι, ότι έχει extra ικανότητες, απλά, δεν μπορεί να κάνεις και αλλιώς. Εγώ μπορώ αλλά δεν με αφήνουν!
Στο τέλος, βέβαια, μπορεί τόσο ο πρόσφυγας, όσο και η νέα του πατρίδα να καταλήξουν στο συμπέρασμα: «δεν ήταν τελικά τόσο ξένος…τρελός», αλλά δεύτερη ζωή δεν έχει οπότε μικρή η σημασία μιας προ του τέλους παραδοχής.
Μεταξύ μας, πάντως, ο κάθε άνθρωπος είναι πρόσφυγας μιας ιδέας, ενός γεγονότος, μιας απώλειας, μιας πραγματικότητας for sure, αλλά προτιμά να μην το κοινοποιεί, μην μπλέξει και τον μπουζουριάσουν. Αυτές οι προσφυγιές, όμως, έχουν ανεπίσημο και εξωθεσμικό χαρακτήρα. Η εξορία του πρόσφυγα έχει γραφειοκρατικό πρόσημο και όποιος μπλέξει με την γραφειοκρατία δεν την βγάζει καθαρή, αυτή είναι το τελευταίο οχυρό του κοπαδιού έναντι των εισβολέων.
Η γραφειοκρατία μοιάζει με τον Ντοστογιέφσκι, ή γεννιέσαι στους κόλπους της ή κάνεις τον σταυρό σου και βουτάς ξέροντας πως είσαι καταδικασμένος να βασανιστείς. Ξεχνάς τι τράβηξε ο Alex DeLarge!
Είναι απόδειξη ηρωισμού η προσφυγιά; Μάλλον όχι. Κανονικοί άνθρωποι είναι.
Ο ηρωισμός πρέπει να έχει το στοιχείο της Ηράκλειας επιλογής, της πιο δύσκολης πορείας. Ο πρόσφυγας είναι αυτός που επιλέγει πως ο ηρωισμός δεν θα βγάλει πουθενά και προτιμά να νανουρίζεται ψάλλοντας «I want to live like common people νανανα! I want to do whatever common people do τουρου ρου ρου!»
Τι λέγαμε; Με σφίγγει αυτή η ρομπίτσα.
Δεν είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να γίνουμε ήρωες έτσι δεν είναι; Υπάρχει λόγος να πολεμήσεις για να κονομήσουν οι έμποροι όπλων πίνοντας ροζ σαμπάνια, στα πολυτελή οχυρά τους, στις ελβετικές Άλπεις κάνοντας σάουνα και παίζοντας χιονοπόλεμο με τα βλαστάρια της πολιτικής και θρησκευτικής ελίτ που απαιτεί από εσένα να πεθάνεις;
Αν ήταν τόσο awesome, να ζεις ή μάλλον να πεθαίνεις σαν ήρωας, όσο κάποιοι από τις βελούδινες πολυθρόνες και τα ασφαλή τους γραφεία, αφήνουν να εννοηθεί, επικαλούμενοι το παράδειγμα της Αντιγόνης ή των παππούδων τους, τότε ας κλείσουν τον υπολογιστή τους και ας βγουν σε κάποιο πρωινάδικο να μας αποκαλύψουν τη συνταγή. Βάζω στοίχημα πως θα αφήσουν τους εαυτούς τους και πάλι στην απέξω.
Έχουμε όλοι ή περίπου όλοι την φιλανθρωπία να βοηθήσουμε τους πρόσφυγες. Ακόμα και οι βελούδινοι αριστοκράτες που έχουν όνειρο να ζουν σε κάποιο εξωτικό παλάτι του Μπαγκλαντές, με πέντε αχθοφόρους και δυο ντουζίνες υπηρέτες, θέλουν το καλό των προσφύγων (μάλλον). Όλοι θέλουμε να σταματήσουμε τον πόλεμο, να σώσουμε τον πλανήτη αλλά θεωρητικά. Εγώ προσπάθησα να το κάνω και πρακτικά αλλά δεν με άφησαν!
Ο πρόσφυγας είναι ο κρίκος της διελκυστίνδας που έσπασε. Όποιος δεν είναι στη θέση του πιο αδύναμου κρίκου ανήκει ή στην μια ή στην άλλη πλευρά. Λόγοι συγκυρίας, πίεσης, κούρασης ήταν αυτοί που οδήγησαν στο σπάσιμο του ενός κρίκου και όχι του άλλου. Η διελκυστίνδα όμως έχει σισύφεια επαναληπτικότητα. Κάποια στιγμή ίσως συμβεί και σε εμάς, τα τελευταία χρόνια ήρθαμε τόσο κοντά!
.
Η ανικανότητα να διευθετήσουμε τόσο απλά ζητήματα σε ένα σύμπαν που τα σπάει είναι η απόδειξη ότι είσαστε τρελοί.
Ποιο μεταναστευτικό; Ποιο προσφυγικό; Είδατε, τάχα, χαΐρι στην κρίση χρέους; Το ποδόσφαιρο; Τα media; Το ότι πιστεύουμε σε θεούς δεν μας μεταθέτει, ακόμα τουλάχιστον, σε άλλη κατηγορία, πέραν αυτής του μπουμπούνα! Είμαστε και εμείς πρόσφυγες του ουράνιου ειδώλου μας, από την εποχή του μήλου. Δες το μας χαιρετάει!
Αλόχα!
Το μέλλον είναι πολύ μακριά και το ταξίδι μόλις άρχισε. H ανθρωπότητα δεν θα πορευτεί αδιαίρετη στο όποιο αύριο. Τα παιδιά κάποιων εξ ημών θα γυρέψουν πατρίδα σε κάποιες λέμβους πολύ μακριά από την δική μας Λέσβο κυνηγημένα από τα παιδία κάποιων άλλων εξ ημών, αναζητώντας να βρουν καταφύγιο σε ένα δικό τους μέλλον, χωρίς πόλεμο, οικονομικό, στρατιωτικό, θρησκευτικό ή άλλο…σε μια ουτοπία.
Μμμμ! Τι ωραία που είναι εκεί ή μάλλον εδώ, εννοούσα.
“Είναι αφελής όποιος πιστεύει ότι θα πάει στον παράδεισο μιας θρησκείας και δεν θα διακινδυνεύσει να καταλήξει πρόσφυγας στην κόλαση μιας άλλης”. Οι θρησκείες είναι όσες και οι ανάγκες ή οι πατρίδες, πες τες και παγίδες: το χρήμα, ο χρόνος, ο έρωτας, η επιβίωση, η απόλαυση, η σοκολάτα, το ταξίδι, ο εαυτός, το σεξ, η εξουσία, η τέχνη, η γνώση.
Όλα αυτά σερβίρονται και σε κοκτέιλ, θέλεις λίγο;
Με τρέλανε ο πόνος τους και η προπαγάνδα….
η προπαγάνδα! ”
*Ευχαριστούμε πολύ τον Zoetic για το κείμενο που μας παραχώρησε
Η ομάδα των Πολιτικών
