Γράφει η Μαριάνθη Βάμβουρα
Σύναξη του τιμίου και βαπτιστού Ιωάννου του Προδρόμου και καθώς φεύγει η ημέρα έφυγε και η σκέψη μου στον Άγιο Γιάννη τον Πρόδρομο στους μπαξέδες στα “πιρβόλια ” (περιβόλια) που έλεγε η γιαγιά μου Μαριάνθη . Ένα μικρό ξωκλήσι στην περιοχή του Αγίου Ισιδώρου Πλωμαρίου, που τιμάται βέβαια επισήμως στις 29 Αυγούστου αλλά αποτελεί σημείο αναφοράς του τόπου όλο τον χρόνο. Προσβάσιμο λίγο πιο μέσα από τη Μουριά χρόνια των χρόνων…
Όπως χρόνια των χρόνων μισό αιώνα τώρα δηλαδή είναι και τα ακούσματά μου καθώς συνδέεται με τα βιώματα της μητέρας μου, γιαγιάδων και προπαππούδων σε βάθος αιώνα και πλέον…
Έφυγε ο νους μου λοιπόν σήμερα και σα να άκουσα τη γιαγιά μου Μαριάνθη να λέει : “Πέρασα απ΄τα πιρβόλια, να δω τον αδερφό μου τι έκανε γιατί χτες με την κακοκαιρία μπήκε η θάλασσα μέσα στον μπαχτσέ και τα πήρε όλα στο γιαλό. Όλη νύχτα έτρεχαν” Τα “όλα” ήταν τα κηπευτικά που φύτευαν για τη ζήση και το εμπόριό τους αλλά και τα οπωροφόρα πορτοκαλιές, νερατζιές κ.α
Χειμώνας ήταν και τότε. Σαν τώρα. Φούσκωνε η θάλασσα φυσούσε ανελέητα η νοτιά και η θάλασσα έβραζε τόσο που από την παραλία του Αγίου Ισιδώρου έφτανε στα μισά του κήπου.
“Πέλαγος είναι ο Άγιο -Σίδερος, δεν είναι θάλασσα… Ξέρεις πού έφτανε το νερό σαν έπιανε τρικυμία; Μέχρι αψλά έφτανε. Έτρεχε ο θείος μου ” ακόμα μου διηγείται πάμπολλες φορές η μητέρα μου ηλικιωμένη γυναίκα πια που θυμάται τον εαυτό της γέννημα θρέμμα να περιδιαβαίνει στα πιρβόλια ανάμεσα σε γιαγιάδες και θείους ειδικά τα καλοκαίρια που κατέβαινε με τα πόδια από το πατρικό της στον Τρίγωνα στους μπαχτσέδες στον Άγιο Ισίδωρο.
Και έτσι εκεί στα περιβόλια παρέα με τον Άγιο Γιάννη τον Πρόδρομο περάσανε χρόνια των χρόνων με τις ανάσες και τον ιδρώτα των προγόνων μας…
Θυμάμαι και τον εαυτό μου από μωρό παιδί που μας έπαιρνε η μαμά μας από το χέρι με τη Δέσποινα κυρίως Πρωτομαγιά και όχι μόνο, να πάμε για να μας φτιάξει ο θείος Χρήστος το στεφάνι με κάθε λογής τριαντάφυλλο, πάπιες , πρασινάδες, μοσχοβολιές…
Πρώτα θέλαμε να περάσουμε από τον Άη Γιάννη τον Πρόδομο. Να ασπαστούμε και μετά να πάμε στα πατρογονικά των προγόνων μας.
Σεβασμό και δέος ένιωθα , σεβασμό και δέος έμαθα και στα παιδιά μου για τα πιρβόλια της γιαγιάς Μαριάνθης, του θείου Χρήστου , της θείας Δήμητρας…
Τόσο που κάθε καλοκαίρι όταν βηματίζουμε προς τον Άη Γιάννη τον Πρόδρομο πατάμε ανάλαφρα, σκόνη να μην σηκώσουμε από τη γη που άλλοτε ήταν η ζήση μιας πολυπληθούς οικογένειας .
Μόλις φτάσω στον κάγκελο στέκομαι και κοιτώ το πηγάδι σιωπηλή , στέκομαι προσοχή λες και θα δω τις φιγούρες των προγόνων μου , το ειρηνικό χαμόγελό τους, θα ακούσω τις κουβέντες τους, τις μετρημένες κινήσεις τους που είχαν σέβας προς τη γη τους και το Θεό. Κάνω το παν να μην διαταράξω την ηρεμία του τόπου που κρατά τα βήματα, την αύρα των γιαγιάδων και θείων.
Άγιος Ιωάννης Πρόδρομος…
Στέκει εκεί πριν από εμάς τους νεότερους φύλακας της περιοχής και εννοείται θα στέκει στους αιώνες απείραχτος , αλώβητος , ως μαρτυρία σεβάσματος προς κάθετί ιερό και όσιο.
Και μεις θα συνεχίζουμε να σεβόμαστε τον προγονικό τόπο και να προσέχουμε σκόνη μην σηκωθεί καθώς διαβαίνουμε το μονοπάτι για τα πιρβόλια και τον Άη Γιάννη Πρόδρομο.
Χρόνια Πολλά!!!
