Η Ντέπη Χατζηκαμπάνη μοιράστηκε στο προσωπικό της προφίλ μια όμορφη ιστορία και άθελά της μας έδωσε μια ειδηση για ένα νέο τραγούδι που βρίσκεται στα σκαριά.
Χτες , αργά την νύχτα, με πήρε ο αγαπημένος μου Ζουγανέλης, να δει αν είμαστε καλά με τον σεισμό…
Πιάσαμε το μπλα και μιλήσαμε ώρα αρκετή.
Μέσα σε όλα τα άλλα είπαμε ότι ήρθε η ώρα να κυκλοφορήσουμε σιγά σιγά ένα τραγούδι που είχαμε φτιάξει μαζί πριν καιρό και λέγεται:
“Μου αρκεί που ζούμε”
“Σφαλώ τα βλεφαρα και τραγουδώ
Για κόσμους με αστροφέγγαρα σπαρμένους
Για κόσμους που θα ήθελα να ζω,
αλλοπαρμένους.
Το χέρι μου, απλώνω για να ‘ρθεις
Στους ονειρότοπους μου αν γουστάρεις
Μία κλίνη θα σου στρώσω με αγιασμό
Να ραχατάρεις.
Θα’ ρθεις το νιώθω μέσα μου βαθιά
Αφού ούτε εσένα η γη δε σε αγγίζει
Κοιτώ το μέλλον μας στους ουρανούς να λαμπηρίζει.
Θα είμαστε του έρωτα οι εκλεκτοί
Θα ταξιδεύουμε στο φως με άλογα άσπρα
Και θα μας λούζει η κάθε χαραυγή
Με φως απ’ τ’ άστρα.
Μαζί θα περπατάμε στους αγρούς
Των αστεριών τους νεραϊδοχτισμένους
Και θα ανακαλύψουμε χρησμούς
Για εμάς φτιαγμένους.
Θα μ’ αγαπάς πολύ, θα σ’ αγαπώ
Όσο κάνεις ποτέ δεν αγαπούσε
Θα ‘μαστε όσα ο κάθε εραστής αναπολούσε.
Το χέρι δεν μου έδωσες ποτέ
Πέρασαν μέρες, μήνες φύγαν χρόνια
Και μόνη τελικά αιμορραγώ σε επίγεια αλώνια.
Το χέρι δεν μου έδωσες ποτέ
κι έμεινα να μετρώ απωθημένα
Τα όνειρα στα μάτια τα Κοιτω
κι ειν’ σιτεμένα.
Της λήθης σου φουμάρω τον καπνό
Κι από τους λογισμούς σου παραιτούμαι
Κάτω απ’ το ίδιο πέπλο τ’ ουρανού
Μου αρκεί που ζούμε.
Κι αν τώρα σου ανήκει το εσύ
Και το εγώ ανήκει σε εμένα
Το ξέρω σε μια επόμενη ζωή
Πώς θα ‘μαστε ένα.”
(Στίχοι: Ντέπη Χατζηκαμπάνη
Μελοποίηση: Γιάννης Ζουγανέλης
Προς το παρόν ακυκλοφόρητο.)
