Κάθε φορά που πηγαίνω το Μουσείο Τεριάντ θλίβομαι.
Αρχικά γιατί αυτός ο συναρπαστικός θησαυρός τέχνης αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα ως προς τη λειτουργία του και κατά δεύτερον για την φανερή σπατάλη που έγινε τόσο ως προς την αρχιτεκτονική μελέτη του χώρου όσο και από δακτυλοδεικτούμενα λάθη που έχουν να κάνουν με την τοποθέτηση των έργων στο χώρο. Φέρνω ένα παράδειγμα που έχει να κάνει με τη μετάφραση των κειμένων που αφορούν στον τεχνοκρίτη και που είναι μόνο στα ελληνικά και τα γαλλικά (!). Παράλληλα υπάρχουν πολλές μικρές ατέλειες που δε δικαιολογούνται όταν δαπανήθηκαν απίστευτα ποσά για να αγγίζει ο χώρος την τελειότητα ….
Το μουσείο ΤΕΡΙΑΝΤ οπουδήποτε αλλού υπήρχε στον κόσμο θα ήταν ένα μοναδικός πόλος έλξης τουριστών αλλά και ανθρώπων της τέχνης που ερευνούν, μελετούν και ενδιαφέρονται για όλα εκείνα τα ιερά τέρατα της Τέχνης που πέρασαν από την πόλη του Φωτός σχεδόν στα μισά του περασμένου αιώνα. Δυστυχώς παρά τις προσπάθειες του Διευθυντή του Κώστα Μανιατόπουλου που όσες πόρτες και αν χτύπησε δεν βρήκε ανταπόκριση, το Μουσείο παραμένει κλειστό, ενώ ανοίγει συνήθως με ραντεβού για σχολεία και ενδιαφερόμενο κοινό. Συχνά πυκνά κάνω αναφορές στο θέμα αυτό, μήπως και φιλοτιμηθούν οι αυτοδιοικητικοί καρεκλοκένταυροι και συντονίσουν τις προσπάθειες τους προς όφελος του τόπου. Ο άνθρωπος που τιμήθηκε στη Γαλλία και αναγνωρίστηκε ως ένας από τους σημαντικότερους εκδότες βιβλίων τέχνης αλλά και ως τεχνοκρίτης άφησε ένα τεράστιο θησαυρό στο νησί μας. Η αθάνατη Ελλάδα βέβαια και το διαβρωμένο της σύστημα ξέρει πολύ καλά πώς να τον θάψει ακόμη βαθύτερα ….
