Γράφει ο Dirk Schälicke
Αγαπητέ Δάσκαλε 1ο – βάθμιας εκπαίδευσης!
Προχτές μου είπες πως σήμερα, Τετάρτη, θα πρέπει να κρατήσω το παιδί μου στο σπίτι γιατί έχεις Γενική Συνέλευση και Εκλογές του Σωματείου σου.
Εντάξει, από ότι φαίνεται δεν έχω άλλη επιλογή. Δεν μου την δίνεις. Όπως και σε άλλες περιπτώσεις έχεις το επάνω χέρι. Με αναγκάζεις να πάρω άδεια από τη δουλειά. Το γνωρίζεις αυτό; Κάθεσαι εσύ – μαζί σου κάθονται πολλοί ακόμα. Είναι ίσως δύσκολο να το συνειδητοποιήσεις, για αυτό σε ενημερώνω.
Και ξανά εντάξει, και εμείς κάνουμε Γενική Συνέλευση και Εκλογές την ώρα εργασίας (για μέλη ΔΕΠ Πανεπιστήμιων π.χ. δεν ισχύει σε ώρα εργασίας), αλλά υπάρχει μία διαφορά – δεν επηρεάζουμε τη μισή χώρα. Ειλικρινά, το παρακολουθώ τώρα και 6 χρόνια και κάθε χρόνο το ίδιο. Πάντα τις εργάσιμες μέρες μαζί με την λιτή ανακοίνωση: «πάρτε τα παιδιά μετά την γιορτή» ή απλά «δεν θα λειτουργήσει το σχολείο»
Γιορτούλα Χριστουγέννων και λήξη του σχολικού έτους
Εθνική γιορτή 2 φορές
Δήθεν χιόνια
Γιορτή προστάτη του χωριού
Απεργίες έκτακτες
Δεν νιώθεις και εσύ ότι αυτή η κατάσταση είναι λίγο ….άδικη. Εσύ χτυπάς για τα δικαιώματά σου, ξεχνάς όμως ότι επηρεάζεις ένα κάρο ανθρώπους!
Όχι, δεν είμαστε το ίδιο! Εσύ έχεις εξασφαλισμένες τις άδειες σου το Πάσχα και τα Χριστούγεννα. Το να κάνεις Γενική Συνέλευση στις 20 Ιουνίου ή στις 5 Σεπτεμβρίου (αμέσως μετά ή πριν το σχολικό έτος) δεν γίνεται, γιατί πρέπει να ξεκουραστείς τουλάχιστον 2,5 μήνες (με ελάχιστες εμφανίσεις στο χώρο εργασίας σου στο μεσοδιάστημα). Η απάντησή σου, «Ε, για αυτό επέλεξα αυτό το επάγγελμα», και, «Είναι κουραστικό να έχεις 25 παιδιά 4 ώρες ολόκληρες!» δεν με ικανοποιεί. Έχω την αίσθηση ότι έχεις μείνει πίσω στις εξελίξεις. Τα δικαιώματα σου εις βάρος του κοινωνικού συνόλου, έχουν γίνει πλέον το αποτύπωμα των μηδενικών εξελίξεων κοινωνικής συνοχής στην Ελλάδα. Και όταν την αρχή του σχολικού έτους με καλείς μαζί με τους υπόλοιπους γονείς για την ετήσια ενημέρωση στο σχολείο σου, εργάσιμη μέρα ώρα 11.30 το πρωί, τότε πράγματι μου έρχεται να σου πω ένα ευχαριστώ! Ευχαριστώ που μου υπενθυμίζεις τακτικά πόσο στάσιμοι είμαστε.
