Επισκέφθηκε το Σίγρι για πρώτη το 2000 όταν μια δουλειά τον έφερε στο νησί. Από τότε, όπως και πολλοί άλλοι, ερωτεύτηκε την μοναδική μεταφυσική του αύρα, την ενέργειά του”. Από το καφενείο “Το κέντρον”, εκεί όπου περνάει πολλές από τις ώρες των διακοπών του, ο Δημήτρης Αλεξανδρής μας μιλάει για το δικό του Σίγρι…
«Ήρθα πρώτη φορά για ένα ντοκιμαντέρ που γύριζε ένα φίλος και ήθελα να τον βοηθήσω. Έπειτα, η γυναίκα μου έχει έναν συγγενή εδώ στο Σίγρι και έτσι αρχίσαμε να ερχόμαστε συχνότερα. Κάθε δύο χρόνια σχεδόν είμαστε εδώ για λίγες μέρες. Η αλήθεια είναι ότι όποιος έρχεται στο Σίγρι, μένει στο Σίγρι. Κολλάει. Το βλέπω και από φίλους. Δεν ξέρω πως ακριβώς να το εξηγήσω. Νομίζω ότι έχει μια μεταφυσική αύρα, μια ενέργεια διαφορετική. Γι αυτό έχει και τόσους πολλούς φανατικούς οπαδούς. Παρ ότι το τοπίο είναι άγριο έχει κάτι που σε ηρεμεί. Τώρα πια έχουμε γνωρίσει και τους ανθρώπους του χωριού και είναι διαφορετικά», λέει ο ηθοποιός που επισκέφθηκε το νησί ακόμη την εποχή που οι ροές των προσφύγων έμοιαζαν τεράστια καραβάνια.
«Θυμάμαι πέρυσι τέτοια εποχή τη διαδρομή από το Σίγρι στο λιμάνι. Έβλεπες εκατοντάδες ανθρώπους που φαίνονταν από τα ρούχα τους ότι δεν ήρθαν επειδή είναι φτωχοί αλλά ότι είχαν ξεριζωθεί από πόλεμο. Φορούσαν καλά ρούχα,είχαν κινητά, φωτογραφιζόντουσαν, έβγαζαν σέλφι γιατί είχαν σωθεί από τον πόλεμο. Νόμιζαν ότι ξεκινούσε μια καινούργια ζωή. Το θυμάμαι αυτό το θέαμα. Εκατοντάδες άνθρωποι να περπατούν μέσα στον καύσωνα. Το συναίσθημα ήταν ότι έφευγα από μια εμπόλεμη ζώνη. Ωστόσο σήμερα η κατάσταση δεν θυμίζει σε τίποτα την περσινή χρονιά και πιστεύω ότι όλα θα αλλάξουν για το νησί αν δεν συνεχιστούν οι ροές».
Σήμερα, σχεδόν 15 χρόνια μετά από τη στιγμή που πάτησε το πόδι του στο χωριό του Σιγρίου , η ιδέα να περάσει έναν ολόκληρο χειμώνα σε αυτό δουλεύοντας-κάτι που πολλές φορές τον είχε απασχολήσει στο παρελθόν- φαίνεται να έχει ωριμάσει. Μαζί με τον φίλο του, σκηνοθέτη και «φανατικό» του Σιγρίου, Σίμο Κορεξενίδη, ετοιμάζουν να γυρίσουν κάτι με φόντο τον «Τόπο των Θεών», όπως έλεγε ο Καμύ για το Σίγρι στο οποίο ήθελε «να ζήσει για πάντα»…
«Φέτος με το Σίμο σκεφτόμαστε μήπως κάνουμε κάποια δουλειά στο Σίγρι. Υπάρχουν κάποιες ιδέες που συζητάμε. Εντάξει μπορεί να περάσει καιρός μέχρι να υλοποιηθούν, αλλά δεν ξέρεις, καμιά φορά απλά χρειάζεται μια σπίθα για να γίνει κάτι. Μας αρέσει τόσο πολύ το μέρος που, ουσιαστικά, ψάχνουμε δικαιολογίες για να μένουμε όσο περισσότερο μπορούμε σε αυτό», λέει ο ηθοποιός που γνωρίσαμε μέσα από το «Λόγω τιμής», της Μιρέλλας Παπαοικονόμου όταν ξεκινούσε η χρυσή εποχή της ελληνικής τηλεόρασης. «Ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα τότε. Αν και δεν έκανα πολύ τηλεόραση κι ακολούθησα άλλη πορεία, οι συνθήκες τότε μας βοήθησαν. Τώρα έχουν αλλάξει τα πάντα και τα χρήματα είναι ανύπαρκτα και η ποιότητα της δουλειάς έχει αλλάξει»…
