Ούτε μπουρκίνι, ούτε μπικίνι. Μόνο βρακιά, πολύχρωμα μπρατσάκια, σορτσάκια, κολάν, μπλουζάκια και ό,τι άλλο φορούν τα προσφυγάκα του Καρά Τεπέ όταν η Λία φωνάζει «σιμπάαχα». Και «σιμπάαχα» θα πει μπάνιο, μια καθημερινή πλέον συνήθεια για τα παιδιά του κέντρου φιλοξενίας της Μυτιλήνης που μαθαίνουν να μην φοβούνται πια το «μεγάλο ποτάμι»…
Οι φωνές ξεκινούν γύρω στις 4μ.μ. όταν οι πιο ενθουσιώδεις μπόμπιρες «καταλαμβάνουν» τον χώρο όπου φυλάσσονται τα δεκάδες μπρατσάκια, οι κουλούρες, τα γιλέκα για τα πιο μικρά παιδάκια, οι πετσέτες και τα γυαλιά θαλάσσης.
Μια χρωματιστή παρέλαση, που διασχίζει όλο το καμπ, ξεκινά από αυτό το σημείο με αρχηγό τη Λία Σταυροπούλου, την 20χρονη ναυαγοσώστρια της Lifeguard Hellas που καλεί φωναχτά και τα υπόλοιπα παιδιά για το καθημερινό μπάνιο. Ξάφνου η «μαρίδα» μεγαλώνει και γύρω στα 40 παιδάκια διαφόρων ηλικιών τρέχουν τραγουδώντας ως την παραλία διασχίζοντας τον ελαιώνα της περιοχής, μέσα από ένα υπέροχο μονοπάτι με θέα το κάστρο. Οι φωνές δυναμώνουν στην παραλία που γεμίζει χρώματα και ανυπομονησία. Όλοι μπαίνουν σε μια σειρά για να παραλάβουν τα μπρατσάκια τους…
Οι περιοριστικές σημαδούρες τοποθετούνται με την βοήθεια των μεγαλύτερων παιδιών και οι πρώτες βουτιές ξεκινούν. Τίποτα δε θυμίζει πια τη θάλασσα της περσινής χρονιάς όταν μωρά έβγαιναν από τις βάρκες παγωμένα, τρέμοντας από τον φόβο. Πουθενά δεν θα δεις το πορτοκαλί χρώμα των σωσιβίων που σκέπαζε τις ακτές παρά μόνο μόνο ροζ, μπλε, κίτρινο και κόκκινο ενώ τα δάκρυα έχουν δώσει τη θέση τους στα χαμόγελα…
«Στην αρχή τα παιδιά είχαν φοβίες. Όμως σε ελάχιστο χρόνο τις ξεπέρασαν. Τώρα έχουν γίνει πια πολύ καλοί κολυμβητές», εξηγεί η Λία Σταυροπούλου, η αγαπημένη ναυαγοσώστρια των παιδιών που δεν σταματούν να φωνάζουν το όνομά της και να την αγκαλιάζουν. «Πολλά από αυτά δεν ήξεραν τι θα πει θάλασσα. Έλεγαν πάμε στο μεγάλο ποτάμι. Ήταν τρομαγμένα και δεν άκουγαν ενώ οι γονείς τους δεν ήξεραν πως να τους φέρουν σε επαφή με το νερό χωρίς να τα τρομάξουν». Μαζί με τους Irene Alvarez, Sandhya Cantero, Sara Ruiz de Galareta, Sharon Maclean και Juan Milan, διασώστες από το εξωτερικό που απάντησαν θετικά στην πρόσκληση της Lifeguard Ηellas να συνδράμουν στο έργο του Σταύρου Μυρογιάννη, διευθυντή του Καρά Τεπέ και διασώστη, η Λία δίνει καθημερινά μεγάλο αγώνα. “Όλα τα παιδιά εδώ είναι καλά. Είναι πανέξυπνα μαθαίνουν πολύ γρήγορα ελληνικά και αγγλικά. Δεν ξέρεις τι καλά παιδιά είναι αυτά!”, μου λέει ενώ μια πιτσιρίκα από το Αφγανιστάν προσπαθεί με κάθε τρόπο να τραβήξει την προσοχή της.
“Όταν πήρα την απόφαση δεν ήξερα που ερχόμουν. Υπάρχει τεράστια παραπληροφόρηση. Κανείς δεν μιλάει για το τεράστιο έργο που γίνεται εδώ παρά δείχνουν μόνο εικόνες που προκαλούν φόβο. Οι γονείς μου ήταν αρχικά τρομαγμένοι, η γιαγιά μου άναψε και κάτι καντήλια πριν φύγω !Όμως τώρα ξέρω ότι ήταν η καλύτερη απόφαση της ζωής μου. Για μένα αυτό είναι πολιτισμός». Η Λία βρίσκεται εδώ δύο μήνες ενώ κάθε εβδομάδα η ομάδα ανανεώνεται με νέους εθελοντές που αντικαθιστούν τους προηγούμενους. “Δυστυχώς δεν ήρθαν αρκετοί Έλληνες εθελοντές ναυαγοσώστες. Στην πλειονότητά τους αυτοί που έρχονται είναι Ισπανοί. Ίσως πολλοί να μην το γνωρίζουν” λέει η Λία που είναι περήφανη για την σχολή της LifeGuard Hellas και την εθελοντική της δράση.
Μερικές φορές κάποιοι μεγάλοι ακολουθούν τους μικρούς στο μπάνιο για να παίξουν μαζί τους και να χαρούν την πρόοδό τους στο κολύμπι.Στην αγκαλιά της Λίας τρέχει ο Μωχάμεντ για να σκουπιστεί. Μετά από λίγο μπορεί να βουτήξει ξανά γιατί όπως όλα τα παιδιά δεν θέλει να βγουν από τη θάλασσα, δεν θέλει να σταματήσουν το παιχνίδι με τους φίλους τους και το νερό. Με την κάμερα έχουν περιέργεια. Την τραβούν από το χέρι, βγάζουν τα δικά τους πορτρέτα. “Δεν ξέρω που είναι ο αδερφός μου, τον έχω χάσει”,μου λέει η Ραμίρα ενώ ο Σούκο μου δείχνει τα σημάδια στο πρόσωπό του.
Στη Μυτιλήνη, αρκετές ΜΚΟ που έχουν αναλάβει τους ασυνόδευτους ανήλικους πρόσφυγες έχουν στο πρόγραμμα τους μπάνιο στη θάλασσα ενώ για κολύμπι με επιτήρηση κατεβαίνουν στη Βαριά και οι φιλοξενούμενοι μικροί πρόσφυγες του ΠΙΚΠΑ. Εγκλωβισμένoi λόγω της παράλογης συμφωνίας τέσσερις και πέντε μήνες στο Καρά Τεπέ η σε άλλα κέντρα υποδοχής και φιλοξενίας, περιμένοντας να ξαναδούν τον πατέρα ή τα αδέρφια τους που βρίσκονται στην Γερμανία ή αλλού, μικροί πρόσφυγες από τη Συρία, το Ιράν, το Αφγανιστάν και χώρες της Αφρικής ζουν με την βοήθεια των εθελοντών μερικές ώρες ανεμελιάς που τους κάνουν να ξεχνούν για λίγο το πόλεμο και την εξορία.
Τα παιδιά με πιάνουν από το χέρι και με τραβούν στη θάλασσα. Η φωτογραφική μηχανή γίνεται παιχνίδι και μαζί με τον Ιταλό φωτογράφο και ακτιβιστή Maouro Pagnano που φέρνει μαζί του την εμπειρία της Λαμπεντούζα, γινόμαστε μάρτυρες μιας μαγικής στιγμής. Αργότερα, όλοι μαζί θα ανεβούμε απρόθυμα το λόφο και τα παιδιά θα επιστρέψουν στην καθημερινότητα του καταυλισμού…
