Κι ενώ οι εικόνες του νεογέννητου μωρού που βγήκε ζωντανό μέσα από τα συντρίμμια στην αγκαλιά ενός διασώστη στην πόλη Ιντλίμπ συγκλονίζουν, η Φαλάζ διηγείται την δική της τραγική ιστορία που την έφερε στη Λέσβο…
«Το όνομά μου είναι Φαλάζ Κοράνι και ζω εδώ και λίγο καιρό στη Μυτιλήνη. Έχασα τον γιο μου λόγω των βομβαρδισμών. Τώρα ζω εδώ μαζί με τον Μουράντ και τον Σαμίρ, ενώ έχω μια κόρη παντρεμένη που ζει στη Γερμανία”, λέει η Φαλάζ μέσα από το κέντρο φιλοξενίας του Καρά Τεπέ.
Η Φαλάζ εξομολογείται στα “Πολιτικά” πως έχασε τον γιο της από τους βομβαρδισμούς και τις προσπάθειές της να έρθει στην Ελλάδα μετά την τραγική απώλειά της.
“Έφυγα από τη Συρία πριν λίγο καιρό, επειδή ο τόπος μου βομβαρδίζεται συνεχώς. Έτσι έχασα το γιο μου, τον Χαζμά, ενώ ο άλλος μου ο γιος είναι τραυματισμένος λόγω των βομβαρδισμών. Δε μπορούσαμε να μείνουμε άλλο εκεί υπό αυτές τις συνθήκες. Οι γονείς μου βρίσκονται ακόμη στη Συρία και η κόρη μου έχει παντρευτεί και ζει στη Γερμανία.
Θα ήθελα να γυρίσω πίσω στη χώρα μου. Εύχομαι να ηρεμήσουν τα πράγματα να πάω πίσω όταν το περιβάλλον θα είναι ασφαλές.
«Έπρεπε να χρησιμοποιήσαμε διακινητές για να περάσουμε τα σύνορα»
Το πιο δύσκολο τμήμα του ταξιδιού ήταν η διαδρομή από τη Συρία στην Τουρκία. Έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε διακινητές για να περάσουμε τα σύνορα. Κατάφερα να περάσω με την Τρίτη προσπάθεια, προχωρώντας και οδηγώντας μέσα από βουνά. Έμεινα στην Τουρκία περίπου 10 ημέρες μέχρι που μπόρεσα να μπω σε μία φουσκωτή βάρκα και να έρθω στην Ελλάδα. Αρχικά φοβόμουν, αλλά μετά ήταν εντάξει. Όταν φτάσαμε στο λιμάνι, το λιμενικό μας υποδέχτηκε πολύ καλά. Δεν το περιμέναμε, ήταν μια πολύ θετική έκπληξη για εμάς, τόσο η υποδοχή όσο και η φιλοξενία.
«Οι Έλληνες κατανοούν απόλυτα την κατάστασή μας»
Θα ήθελα να ευχαριστήσω τους Έλληνες που έχουν δείξει τόσο μεγάλη φιλοξενία εδώ, που μας φέρονται τόσο καλά. Είναι πολύ φιλόξενοι και κατανοούν απόλυτα την κατάστασή μας. Εύχομαι να νιώθουν κι εκείνοι την ασφάλεια που αισθάνομαι εγώ τώρα χάρη σ’ αυτούς.
«Εδώ δεν υπάρχει πόλεμος!»
Εδώ τα παιδιά μου μπορούν να πάνε σχολείο. Ο γιος μου είχε να πάει σχολείο ένα χρόνο. Πήγαινε μια φορά στις δέκα μέρες λόγω του πολέμου και της κατάστασης που δεν του επέτρεπε να βρίσκεται εκεί, καθώς ήταν επικίνδυνο. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από το να βρίσκεσαι σ’ ένα ασφαλές μέρος. Εγώ μπορώ να ξεκινήσω να δουλεύω, εδώ δεν υπάρχει πόλεμος.
«Το πρώτο πράγμα που με ενδιαφέρει είναι να βρω θεραπεία για το γιο μου»
Το πρώτο πράγμα που με ενδιαφέρει είναι να βρω θεραπεία για το γιο μου. Εδώ στο νησί είναι πολύ δύσκολο… θα χρειαστεί να πάμε στην Αθήνα. Αν προωθηθούν τα χαρτιά μου, θα φτάσουμε στην πρωτεύουσα και θα μπορέσω να κάνω τη θεραπεία για το γιο μου.
Με τη θέληση του θεού, είμαι αισιόδοξη ότι η ζωή μου θα βελτιωθεί.»
