Πέρασαν και οι εκλογές, το πανηγύρι της Δημοκρατίας. Τέλος. Ό,τι έγινε, έγινε και η συνέχεια επί της κατίνας μας. Όσο να ’ναι, ως επιΘεωρητής Άστεως και επί το συνηθέστερον Σίτυ Ινσπέκτορ, έβαλα ένα σταυρό (μην πάει ο νους σου, μοναδικέ μου αναγνώστη στα ψηφοδέλτια) ένα συν, καλύτερα, στο συνεργείο που έκλεινε λακούβες. Εμ, τι εκλογές θα ήταν αλλιώς; Εντάξει, κάθε τέσσερα χρόνια (πέντε από δω κι εμπρός) για την αυτοδιοίκηση και άλλα τέσσερα για τις εθνικές εκλογές, δηλαδή κάθε δύο χρόνια, πάνω κάτω, είναι καλό διάστημα να μπαλώνουμε «την τράτα μας την κουρελού τη χιλιομπαλωμένη». Ευτυχώς βρήκα σύμφωνο το υλικό. Τώρα μπάλωναν την άσφαλτο με ασφαλτικό μίγμα, γιατί όχι πολύ παλιότερα είχε παρατηρηθεί το φαινόμενο να μπαλώνεται η άσφαλτος με τσιμέντο και οι τσιμεντόδρομοι με ασφαλτικό. «Λεπτομέρειες», θα μου πεις, μοναδικέ μου, «εδώ να λέμε πως τα ζόρια που μας γράφεις άρχισαν και σ’ εμάς να γίνονται ορατά. Να, προχθές, μοίρα πολεμικών σκαφών μπάνιζε χωρίς διόπτρες το ναό του Ποσειδώνα και δεν ήτανε δικά μας, του αγαπημένου …τους… γείτονα ήτανε…» Ωπ, στοπ, εδώ Σίτυ Ινσπέξιον. Αλλού θα πας να τα πεις και να τα διαβάσεις αυτά. Δόξα στον Μεγαλοδύναμο και …στο Νόμο περί Τύπου, τα «Π» όπως και κάθε εβδομαδιαία εφημερίδα, σ’ αυτά τα χρόνια δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να προσθέτουν κάθε λίγο κι άλλες σελίδες σε κάθε φύλλο. Το δυνατό του δικού μας φύλλου είναι ότι εδώ και χρόνια σε κρατά ενήμερο και …μπασμένο στο θέμα. Δεν αναλώνεται σε δήθεν …φιλίες… «Αν το ’ξερε η μάνα μου πως δούλευα στην τράτα, θα μου ’στελνε τα ρούχα μου και την παλιά μου βράκα». Πού κολλάει; Με το συμπάθειο, πήγα να πω «μην κάνω …κακάκια» για τα μεγάλα λόγια φούμαρα, να σου έχει ο γείτων τα πυραυλάκια μπροστά στη μύτη σου κι εσύ να …καμαρώνεις που …τα βρήκες μαζί του. Εμ, δεν τα βρήκες με το γείτονα, έρμεεεεε, με τον αδερφό σου το Μικρασιάτη τα βρήκες, οι άλλοι, οι της παραμέσα νοοτροπίας δεν αλλάζουν παρά μόνο καραδοκούν. Γιαυτό σου λέω, μοναδικέ μου, καλύτερα εμείς να ξαναγυρίσουμε στις λακούβες και μετά διάβασε και ξεζούμισε αν θες τα «Πολιτικά» σου.
Ανοίγουν, που λές, κάτι λακούβες… επισκευαστικές. Όσο κι αν το βλέπεις οξύμωρο, εκτός από τις αβαρίες και τη φυσική φθορά που καταστρέφουν το οδόστρωμα, αλλά και με το πλήρωμα του χρόνου, το οποίο πολλές φορές δεν αργεί να φανερώσει κάθε κακοτεχνία, έχουμε και τις …ανασκαφές των διαφόρων επισκευαστικών συνεργείων, υδάτων, ρεύματος, ακαθάρτων, τηλεφωνίας, σε δρόμους και χώρους διέλευσης πεζών. Να ’τανε ωρέ λεβέντες να δω μια φορά να κλείνετε καλά και εγκαίρως κάποια τέτοια λακούβα σε πεζοδρόμιο, ε, θα την έκοβα …την καλημέρα σε όσους σας κακολογούνε, αλλά μάλλον μαζί τους κι εγώ θα σας περιχύνω με στολίσματα, γιατί δεν αλλάζετε νοοτροπία. Εγκαίρως, λέμε, γιατί πρέπει να ζουρλαντιστούνε πολλά ποδάρια περαστικών και να γίνουμε αρκετές φορές ρεζίλι σε επισκέπτες της πόλης και των χωριών, μέχρι που να σας ξαναδεί η …παγίδα. Μα, μπροστά σε επιχειρήσεις, ωρέ λεβεντόπαιδα; Σε πέρασμα τουριστικό ή σε σχολεία, ευαίσθητά μου παιδιά; (Δεν μιλάμε για τους τελευταίους τροχούς της αμάξης, λέμε για τον …αόρατο διαχειριστή). Άκουσε δικαιολογία, μοναδικέ μου: Περιμένουμε να κατακαθίσει το αμμοχάλικο και μετά θα βάλουμε τσιμέντο και πλακάκια. Ωρέ πάτε καλά; Έχει κατακαθίσει το μυαλό σας ή ταξιδεύει στο σκοτεινό Μεσαίωνα; Δεν θα σας πω τι να κάνετε, δεν θα πω πράγματα που καταλαβαίνει το μικρότερό μου παιδί και ξέρει η γάτα μας, γιατί δεν τίθεται θέμα γνώσεων αλλά ευαισθησίας κι ανθρωπιάς. Δονητή δεν έχετε; Να πάρετε γιατί σας χρειάζεται. Καλά, άσε, θα πάρει η καινούρια …διεύθυνση. Ουφ, το γλιτώσαμε κι αυτό το …δόκανο. Είκοσι μέρες περνάγαμε και δεν πάθαμε κακό. Τώρα όμως άνοιξε παρακάτω. Άντε πάλι αλλαγή στην πλοήγηση.
Το μεγαλύτερο όμως δόκανο είναι η νοοτροπία των …μαγαζιώνε. «Εδώ είναι δική μας περιοχή. Γιατί δεν μας ρωτήσατε;» ― «Εμείς είμαστε το συνεργείο, τους προϊσταμένους από το γραφείο να ρωτήσετε, που μας έστειλαν» ― «Εσάς βλέπουμε να σκαλίζετε το …χωράφι το …δικό μας». Τι τους λες τώρα; Ρε δεν πάτε να δείτε πόσος κόσμος τσακίζεται με την κακοτεχνία που έχει το χωράφι σας και δεν κάνετε τίποτα; Άσε μην πούμε και για το τσιμέντο …κεφαλοτύρι που κάνει …εισπρακτικές πιένες κάθε μέρα σε θύματα κάθε ηλικίας. Αυτό το κόμπλεξ με το «μαγαζί δικό μου, μαγαζί δικό σου» τυρανάει τη δύσμοιρη πατρίδα μας και τους συμπολίτες μας, αυτούς που μάλλον τους αρέσει και δεν κάνουν τίποτα για να βάλουν το …υπηρετικό προσωπικό στη θέση του, μιας κι εμείς είμαστε οι ιδιοκτήτες όλων των …μαγαζιών. Δικό μας χωράφι και το κάνουν κουμάντο οι …δραγάτες. Κρίμα. Εεεεε, Υπηρεσίες τις λένε· δεν τις λένε …αφεντικά. Θα ξυπνήσεις καμμιά φορά έρμο πρόβατο; Τι νομίζεις; Μόνον οι εκλογές είναι πολιτική; Το κάθε βήμα μας, η κάθε ανάσα μας, από την πολιτική ορίζεται. Το ζήτημα είναι: την ορίζουμε εμείς ή ο όποιος; Πάλι κρίμα.
Έχω γκαζώσει γιατί, θα το καταλάβεις παρακάτω, από τέτοιες νοοτροπίες προβάτου διακατεχόμαστε οι πραγματικοί ιδιοκτήτες της πατρίδας μας, δηλαδή εμείς, και κάπως αναλόγως δρουν επι χρόνια τα …πόδια, που όχι μόνο χτυπάνε το κεφάλι, αλλά και το …ξεπουλάνε.
Λέγαμε πως βράζουμε στο ζουμί μας, εδώ στον …πολιόμορφο δήμο μας, πως είμαστε όλοι μας τσι «αρχόντ’ τσι φουκαράδις» τα στερεά μεζεδάκια μέσα στη σούπα, αλλά μπα… μάλλον για φάβα το κόβω το θέμα. Πώς λέμε δικιά μας η φάβα, δικιά μας κι η κουτάλα, ε, καμμία σχέση. Μάλλον το αντίθετο. Να πούμε καλύτερα ότι περισσότερο λάδι από τη φακή χάνεται μέσα στη φάβα; Να πούμε πως δώσε τόπο στο χωριάτη να …σε ρίξει στο κρεβάτι; Δεν φτάνει που μας άρπαξαν τη φάβα, μας βγάζουν το λάδι μην τους κάτσει σκέτη και αχώνευτη, τώρα θέλουνε να …καβατζώσουν και το …ψαχνό μας. Πού λέγαμε ότι όταν μεγάλωσε η Μυτιλήνη θελήσαμε να της προεκτείνουμε το κρεβατάκι ν’ απλώνει τα …περίκαλά της άκρα; Ε, εκεί βάλανε χέρι οι άρπαγες, που από «υπηρέτες του λαού» έγιναν οι δυνάστες και μας έριξαν στην καρβουναποθήκη. Ξανακρίμα σε μας και στην …ελληνική μας λεβεντιά. «Πάλι κι αυτή την άνοιξη, ραγιάδες, ραγιάδες…». Ξεπουλάνε το Μακρύ Γιαλό, το Πάρκινγκ και το Εμπορικό Λιμάνι. Επίσημα, αυθαίρετα, ξεδιάντροπα και άντε τώρα μην τα βάλω πάλι μ’ εσένα που μου αποθέωσες τα τουρκοσίριαλ και τις μουσάτες τραγουδίστριες, ξελογιασμένη του Σαλεπά, που είσαι μαμ, κοκό και νάνι, που πείθεσαι από τις μνημονιακές φυλλάδες των επίσης μνημονιακών καναλιών, που σου αρπάξανε την εθνική μπάντα συχνοτήτων, αλλά δεν πήρες χαμπάρι γιατί είχες το νου σου στα πάχια και πώς θα βγεις στα μπάνια… Άει…
Είναι που λες, μοναδικέ μου, κάτι οργανισμοί που συστάθηκαν, μόνο και μόνο για να …ξεπουλάνε. Πάρε Κόσμε! (με το Κ κεφαλαίο, όπως λέμε Κοράκια) Δεν πουλάμε, χαρίζουμε… Όχι μόνο πουλάμε την εθνική περιουσία, το λαϊκό αίμα, τις κοινωνικές θυσίες των Ελλήνων, αλλά τα δίνουμε και μπιτ παρά. Έτσι το λέμε, για να καταλαβαίνουν και οι γείτονες, που έχουν αποδειχθεί πολύ καλοί αγοραστές. Έχουμε, βεβαίως και …επενδυτές, αντύχη μ, από όλο τον Κόσμο. «Μαρίνες; Αγοράζω. Νησάκια; Αγοράζω. Ολυμπιακά Ακίνητα; Αγοράζω. Τηλεσυχνότητες; Αγοράζω. Παραλίες; Αγοράζω… Αεροδρόμια, Λιμάνια, Δημόσια Κτήρια, …την Κέρκυρα; Την αγοράζω, τη Λέσβο περιμένω, αν είναι σε καλή τιμή, και μετά σας τη νοικιάζω με νοίκι που να μου την αποσβέσει σε πέντ’ έξι χρόνια…».
Θα πουλήσουν, λέει, το χώρο που θυσιάσαμε θάλασσα και παραλία, που πληρώσαμε χρυσάφι, που επενδύσαμε όνειρα για μιαν ανάσα. Και ποιος το αποφάσισε, μοναδικέ μου; Κάτι …παπιονάκηδες μέσα σε γραφεία, επι χάρτου… έτσι σαν …δοκιμή, πριν μας ξεπουλήσουν το Κάστρο, τα Τσαμάκια, το Απολιθωμένο Δάσος, και βάλε… Τι; Τα παραλέω; Μα τώρα είναι πανεύκολο να μαντεύει ο καθένας μας το μέλλον …καταλαβαίνεις… Δεν θα σου πω ποιοι είναι αυτοί οι οργανισμοί. Ή ξέρεις ή μπορείς να τους βρεις. Δεν έχει σημασία. Ούτε θα σου πω ποιοι …άραγε θα είναι οι αγοραστές, παρόλο που έχει μεγάλη, μα πολύ μεγάλη σημασία. Θα σου θυμίσω, όμως, η Κασσάνδρα που πολλές φορές κατηγορήθηκε για …γραφικότητα, τώρα πια, με τον Δούρειο Ίππο εντός των τειχών, αποδεικνύεται πως είχε δίκιο. Να που υπάρχουν δράκοι, τελικά, να που άρχισαν σιγά σιγά πρόβατα και ερίφια να καταλαβαίνουν το ρόλο του ποιμένα… Χρατς…
Αφού το είχαμε του πεταματού τόσο προνομιούχο φιλέτο, αφού δεν καταλαβαίναμε ότι εμείς μπορούμε να ποντάρουμε στην ποιότητα και στην εξέλιξη της πόλης, έρχονται τώρα οι ξένοι στον τόπο να μας το …αξιοποιήσουν, …παίρνοντάς το από εμάς και χαρίζοντάς το σε …άλλους ξένους. Έριξε και μια Λιόστρα την ιδέα να κάνουμε, λέει, έρανο να το αγοράσουμε εμείς οι Μυτιληνιοί. Ακούς; Να ξαναπληρώσουμε για να …κάνουμε δικό μας αυτό που μας ανήκει. Εμ, το ξυπνό πουλί…
Ο λάκος της φάβας που όλοι μας πέσαμε μέσα, περιλαμβάνει πολύ ξεφτίλα των …διαχειριστών, αυτών που εμείς τους προβιβάσαμε από …δραγάτες. Πήραν το μαγαζί μας για δικό τους και του άλλαξαν τις …λάμπες. (τι νομίζεις, οι λέγομενες οικολογικές είναι αθώες; Αυτό σου το ρίχνω εδώ για να καταλάβεις τι εστί Αλογάκι). Όλο την οικονομία μας προβάλλουν κι εμείς τσιμπάμε, όμως ω απόγονοι του πονηρού Οδυσσέα, σας γέλασε ο …Χαχαμίκος. Τώρα, λέει, θα έρθει και η ψηφιακή τηλεόραση. Δεν μας έφτανε το ψέκασμα, δεν μας έφταναν τόσες …ακτινοβολήσεις. Αυτές όμως δεν θα έρχονται απέξω, μάθε από τι να προστατεύεσαι μέσα στο τσαρδάκι σου και δεν μιλάω για το πρόγραμμα. (Αποδυτηριάκιας μιλάει…) Είπαμε, ο τίτλος αναφέρεται για λάκο στη φάβα …και ο νοών νοείτω. «Κάποτε ήμουνα πουλί… μήπως με …μετατρέπουν σε μπούφο;»
Άκου μοναδικέ μου, το σχέδιο για να ψυλιάζεσαι τ’ Αλογάκια, είναι να εξασκείσαι στα χαμηλά επίπεδα συνειδητότητας, με κοινά, πεζά, καθημερινά πράγματα. Έβγα μια βόλτα, μάθε τις λακούβες και το …κεφαλοτύρι εν ώρα σουλάτσου. Πολλά θα καταλάβεις, μα πιο πολύ, πολλά θα αισθανθείς. Αυτό χρειαζόμαστε: Διαίσθηση! «Ε, βίρα μια, στα πανιά…» κι αν εντωμεταξύ δεν βουλιάξουμε, τα ξαναλέμε.
City Inspector
