Προσεγγίζω με θετική διάθεση το νησί κάθε φορά που επιστρέφω. Έχω την πεποίθηση ότι η γκρίνια γενικώς δεν βοηθάει. Ως εκ τούτου επιστρέφω στη γενέθλια γη με την πρόθεση να αναζητήσω και να εστιάσω σε ό,τι μου προκαλεί χαρά.
Η είσοδος στην Αγία Παρασκευή, διαδρομή ανάμεσα στον ελαιώνα, αφήνει υποσχέσεις.Στις οποίες ανταποκρίνεται η εικόνα του Μουσείου Βιομηχανικής Ελαιουργίας. Ενα κόσμημα για το νησί, υποδειγματικό ως προς την ανάδειξη του αρχιτεκτονήματος, την οργάνωση του χώρου και την ανάδειξη του αντικειμένου. Η “μηχανή” αποτελεί σήμερα σημείο αναφοράς για ολόκληρο το νησί και δικαίως δεκάδες ξένοι το επισκέπτονται καθημερινώς. Επισκέπτες που με αφορμή το μουσείο, έχουν την ευκαιρία για να γνωρίσουν και την γραφική αγορά, με το σχολείο, την εκκλησία και τα πολύ ωραία κτήρια που παρατάσσονται κατά μήκος των κεντρικών δρόμων.
Εκείνο που με ικανοποίηση διαπιστώνω είναι ότι πολλοί επισκέπτες ρωτούν πως θα φθάσουν μέχρι το γεφύρι της Κρεμαστής. Προφανώς οι τουριστικοί οδηγοί τους είναι καλά ενημερωμένοι, γιατί πραγματικά αξίζει να φθάσει κάποιος μέχρι την άκρη του χωριού για να δει το θαυμάσια διατηρημένο μεσαιωνικό γεφύρι, από τα πιο αξιόλογα που έχω δει στο νησιωτικό σύμπλεγμα του αρχιπελάγους.
Με ανάλογη ικανοποίηση βλέπω τους λεγόμενους “πουλάκηδες” στην τοπική αργκώ, δηλαδή τους παρατηρητές της ορθνιθοπανίδας, που επιλέγουν να περάσουν τον χρόνο τους παρακολουθώντας και φωτογραφίζοντας τα πουλιά που μας τιμούν με την παρουσία τους στην αλυκή της Καλλονής. Μπορεί να ακούγεται κάπως υπερβολικό, αλλά οι παρατηρητές της ορνιθοπανίδας είναι από τους καλύτερους πρεσβευτές της Λέσβου στο εξωτερικό, πράγμα που μπορεί να διαπιστώσει κάποιος γνώστης των κοινοτήτων του διαδικτύου.
“Αδικημένος” χώρος, με την έννοια ότι δεν έχει προβληθεί επαρκώς είναι το ιερό των Μέσων. Γι αυτό θα μπορούσαν να γίνουν περισσότερα. Πραγματικά ο αρχαιολογικός χώρος είναι προσεγμένος, φιλικός για τον επισκέπτη, αλλά εκτιμώ ότι θα μπορούσε να αξιοποιηθεί για την προσέλκυση επισκεπτών που θα ενδιαφέρονται να εντρυφήσουν σε σχετικά άγνωστες σελίδες της αρχαίας ελληνικής ιστορίας. Δεν χρειάζεται να γίνουν πολυδάπανες προωθητικές ενέργειες, αλλά στοχευμένες κινήσεις.
Επιτρέψτε μου όμως να κλείσω τον “εγκώμιον Αγίας Παρασκευής Λέσβου” με αναφορά στο πιο σημαντικό κεφάλαιο που έχει: τους ανθρώπους της. Ανθρωποι σμιλεμένοι από τον λεσβιακό ήλιο, που ξέρουν να γλεντούν. Δεν είναι τυχαίο που υπάρχουν δεκάδες άνθρωποι π ου έρχονται κάθε χρόνο από την άλλη άκρη του κόσμου, από την Αυστραλία ή την Αμερική, μόνο και μόνο για να γλεντήσουν με τους ντόπιους, στο πανηγύρι του ταύρου.
Αλλά δεν χρειάζεται να βρεθείς τις ημέρες του πανηγυριού για να περάσεις καλά. Ένα καραφάκι ούζο με σπιτικό μεζέ στα καφενεία της αγοράς, κοστίζει όσο ένα πακέτο τσιγάρα. Εκείνο που δεν μπορεί να κοστολογηθεί είναι η “καλησπέρα” που θα ακούσεις από το στόμα των ανθρώπων του χωριού, μια “καλησπέρα” από καρδιάς. Γι αυτό και αισθάνομαι τυχερός που περνώ λίγες μέρες κάθε χρόνο στην Αγία Παρασκευή.
