Στα χρόνια της εφηβείας αρκετά απογεύματα Παρασκευής τα περνούσα κόβοντας … χαρτάκια. Γιατί ερχόταν η Κυριακή και έπρεπε να πάμε στον Ταρλά προετοιμασμένοι για να υποδεχτούμε στο γήπεδο τον Αιολικό, με ένα σύννεφο από πολύχρωμα χαρτάκια. Όσα περισσότερα, τόσο καλύτερα. Οι Κυριακές είχαν παλμό, ένταση, Μανούσο, Σαλταμάρα, Κροτσίδα και πολλούς άλλους που δεν με βοηθά η μνήμη για ν΄ αναφέρω τα ονόματά τους. Άνθρωποι που έμπαιναν στο γήπεδο για να κάνουν ό,τι μπορούσαν. Για τους πιτσιρικάδες της κερκίδας ήταν ινδάλματα. Ήταν οι πρωταγωνιστές του «Αίο», της ομάδας μας. Που πέρασαν τα χρόνια και έφτασε εκεί απ΄ όπου είχε ξεκινήσει, για να κάνει μια νέα αρχή. Με χαρά διάβασα πως τα κατάφερε να επιστρέψει στην Γ΄ Εθνική και ελπίζω να ακολουθήσει η άνοδος και στην Β΄ Εθνική.
Τη χρονιά που πέρασε, όπως σαν έχω εξομολογηθεί, πέρασα αρκετές Κυριακές στο αφιλόξενο ΟΑΚΑ, παρακολουθώντας την ΑΕΛ Καλλονής . Στις κερκίδες αισθανόμουν κοντά σε δικούς μου ανθρώπους. Κι ας μην γνώριζα πολλούς. Χάρηκα με τις επιτυχίες της ομάδας, χειροκρότησα την προσπάθεια για παραμονή και κυρίως αισθάνθηκα υπερήφανος ως Λέσβιος, που η ομάδα μας και οι (ομολογουμένως λίγοι) υποστηρικτές της δίδαξαν αθλητικό πολιτισμό με τη συμπεριφορά τους στην κερκίδα και στο γήπεδο. Κάθε Δευτέρα στη δουλειά, κάναμε … ανάλυση της αγωνιστικής κατάστασης της ομάδας. Η ανάλυση κατέληγε στο συμπέρασμα ότι η Λέσβος αξίζει να έχει μια ομάδα στα σαλόνια. Την ομάδα που έχει και πάλι Μανούσο, που μου έδωσε και πάλι λίγη από την αύρα της εφηβείας.
Η καινούρια ποδοσφαιρική χρονιά ελπίζω πως θα είναι πιο πλούσια. Θα έχει και ΑΕΛΚ και «Αιο». Ελπίζω και χαρές εις διπλούν. Διαπιστώνω όμως, παρακολουθώντας τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ότι ορισμένοι, με αφορμή την επιστροφή του Αιολικού στις εθνικές κατηγορίες, εκδηλώνουν συμπεριφορές που σε τελική ανάλυση αιτιολογούν και την λεσβιακή κακοδαιμονία .
Πικρόχολα σχόλια για το ποια ομάδα εκπροσωπεί το λεσβιακό ποδόσφαιρο πιο επάξια, παράπονα για τη στάση των μεν έναντι των δε, χαιρεκακίες για τον αριθμό των φιλάθλων που παρακολουθούσαν την Καλλονή στην Αθήνα.
Προφανώς ο κάθε φίλαθλος έχει δικαίωμα να υποστηρίζει μια συγκεκριμένη ομάδα. Προφανώς στις εποχές του επαγγελματικού αθλητισμού ο επιχειρηματίας που επενδύει σε μια ομάδα αποσκοπεί σε κάποιο κέρδος, οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό. Προφανώς κάθε χωριό έχει δικαίωμα να συντηρεί μια ομάδα.
Αναρωτιέμαι όμως αν έχουμε ως Λέσβιοι την πολυτέλεια να βγάζει ο ένας τα μάτια του άλλου. Πόσο ικανοποιημένος θα αισθάνεται, άραγε, ο φίλαθλος της Μυτιλήνης, αν την προσεχή αγωνιστική περίοδο η ΑΕΛΚ χάνει αγώνες στον Ταρλά. Ή πόσο δικαιωμένος θα νιώθει ο φίλαθλος της Καλλονής, αν ο Αιολικός δεν τα πάει καλά στην περιπέτεια της Γ΄ εθνικής; Όχι, δεν υποστηρίζω τον … Αιολικό Καλλονής. Αν και στα γήπεδα θα παρακολουθήσω με την ίδια χαρά και τον «Αίο» και την «Καλλονάρα…» Αλλά σε τελική ανάλυση, ως Λέσβιος, αισθάνομαι ότι δεν έχουμε την πολυτέλεια να υπονομεύουμε ο ένας τον άλλον, ακόμα και στις κερκίδες ενός γηπέδου. Πολύ περισσότερο όταν αυτές οι συμπεριφορές επαναλαμβάνονται σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής, με οδυνηρές συνέπειες για το σύνολο του νησιού. Εκτός κι αν πιστεύουμε ότι μπορούμε να θυσιάζουμε τη Λέσβο ως Ιφιγένεια για να φυσάει αέρας στα πανιά του κάθε παράγοντα και παραγοντίσκου.
