Η Αλεξάνδρα Καλένιους είναι ανταποκρίτρια κρίσεων και πολέμου, στο γερμανικό κανάλι RTL. Έχει επισκεφτεί πάμπολλες φορές το νησί κατά τη διάρκεια της προσφυγικής κρίσης, για να καλύψει θέματα και ιστορίες ανθρώπων κι έχει επιστρέψει άλλες τόσες, στη Λέσβο για τις καλοκαιρινές της διακοπές. Σήμερα την πετύχαμε σε ένα από αυτά τα σύντομα «πήγαινε- έλα» της, που της δίνουν οξυγόνο, όπως χαρακτηριστικά λέει και τη βρήκαμε να χαίρεται τον ήλιο και σε επέκταση την απλότητα της ζωής και της φύσης σε μια προσπάθεια να ενταχθεί περισσότερο στη μικρή μας κοινωνία.
Η πρώτη της επαφή με το νησί ήταν το Μάρτιο του 2019. Ακόμη και αν αυτό που είχε να καλύψει δεν ήταν και το πιο αισιόδοξο θέμα του κόσμου με τις εντάσεις του προσφυγικού, η ίδια ανακάλυψε ..τον ήλιο !
« Μα ο καιρός ήταν απίθανος για έναν μήνα σαν τον Μάρτιο» μας λέει.
« Σε μερικές λήψεις για τη δουλειά, αναγκαστικά χρειάστηκε να περιηγηθούμε στη φύση του νησιού και βέβαια αυτό με έκανε να δω από την αρχή την αυθεντικότητα του τοπίου. Τα χωριά ήταν γεμάτα με ωραίους ανθρώπους ενώ δεν ήταν καθόλου αλλοιωμένα από τον τουρισμό της μάζας -όπως είναι δυστυχώς πολλά από τα ελληνικά τουριστικά νησιά – και ήθελαν μια επαφή και μια επικοινωνία μαζί σου. Αυτό με έκανε να αισθανθώ πολύ όμορφα…. Παράλληλα μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ότι οι άνθρωποι ήταν ήρεμοι, ακόμη και αν είχαν δυσκολίες στην καθημερινότητά τους εξαιτίας του μεταναστευτικού. Η διαφορά από ότι είχα ζήσει και επισκεφθεί στην υπόλοιπη Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια ήταν φανερή» , λέει η Αλεξάνδρα.
Η Αλεξάνδρα εργάζεται πάνω από 22 χρόνια ως Freelancer δημοσιογράφος, ενώ τα τελευταία 15 χρόνια είναι δημοσιογράφος κρίσεων και καλύπτει ρεπορτάζ που έχουν να κάνουν με πόλεμο, είτε φυσικές καταστροφές. Έχει βρεθεί στη Βαγδάτη, την Ουκρανία, το Ισραήλ, τη Γάζα, την Τουρκία, την Αμερική ενώ τα τελευταία χρόνια έχει καλύψει όλες τις πυρκαγιές την Ελλάδα. Ως δημοσιογράφος αυτό που ήθελε να πετύχει από την αρχή για το αγαπημένο της νησί , τη Λέσβο, ήταν να αντιστρέψει αυτήν την εικόνα που έζησε με το προσφυγικό. Θεωρεί ότι το κλίμα έχει ήδη αλλάξει, ενώ μπορεί να γίνει ακόμη καλύτερο αν όλοι οι δημοσιογράφοι δουν την πραγματικότητα αντικειμενικά και δεν γίνονται κομμάτι του συστήματος με ειδήσεις προς κατανάλωση.
Άλλου είδους φιλοξενία
«Το νησί αυτό, θέλω να πιστεύω ότι δεν πρόκειται να γίνει ποτέ το τυπικό τουριστικό νησί που δεν έχει κανένα χαρακτήρα από αυτά που πρεσβεύουν οι άνθρωποι του και η ιστορία του. Και από τις πρώτες φορές που ήρθα και εγώ και οι φίλοι και οι συγγενείς μου αργότερα είναι κάτι που σου το δίνει απλόχερα ο τόπος. Την άνεση να αισθάνεσαι μια ηρεμία αλλά και τη διάθεση των ανθρώπων για μια άλλου είδους φιλοξενία. Περισσότερο αυθεντική θα έλεγα. Σε προσκαλούν να σου μάθουν τα πάντα για την ιστορία, τη γαστρονομία, την κουλτούρα τους…»
Ο αέρας εδώ είναι αλλιώς
« Όταν βγαίνω από το αεροπλάνο κάθε φορά έχω την ίδια αίσθηση. Ο αέρας εδώ μυρίζει αλλιώς και είναι σαν να φτάνω σπίτι μου…
Το νησί αυτό είναι σαν ένας μυστικός προορισμός για τους επισκέπτες που ακόμη θέλουν αυτές τις ομορφιές της Ελλάδας που χάνεται . Πρόσφατα νοίκιασα και το δικό μου σπίτι στο κέντρο της πόλης, ώστε να μπορώ να έρχομαι ακόμη συχνότερα και να κάνω ένα διάλλειμα από την έντονη καθημερινότητα που έχω με τα ταξίδια ανά τον κόσμο. Και βέβαια δεν θα έκανα το βήμα να προχωρήσω σε αυτό το πλάνο αν δεν είχα και κάποιους ανθρώπους εδώ με τους οποίους έχω αναπτύξει μια φιλική σχέση. Θα πρέπει να σας πω ότι με την οπτική της γερμανίδας και γνωρίζοντας καλά τι είναι αυτό που αναζητούν οι γερμανοί τουρίστες ,θα σας έλεγα με σιγουριά ότι μπορεί η πλειοψηφία να θέλει να έχει ήλιο και θάλασσα με τα οργανωμένα ξενοδοχεία, το γερμανικό φαγητό και τις ανάλογες βραδιές, αλλά υπάρχει και μια μερίδα τουριστών που αναζητούν την εμπειρία και αυτό ταιριάζει ακριβώς σε αυτό εδώ το νησί. Λυπάμαι πολύ που δεν υπάρχει μια απευθείας σύνδεση που σίγουρα θα προσέλκυε μεγάλη μερίδα τουριστών που αναζητούν αυτό ακριβώς που βρήκα κι εγώ εδώ. Μάλιστα όσοι φίλοι μου ήρθαν εδώ , το έκαναν με επαναλήψεις αφού το μέρος τους κέρδισε σε πολλά πεδία.
«Η μυρωδιά αυτού του νησιού είναι μοναδική. Από τη στιγμή που κατεβαίνω από το αεροπλάνο, η θάλασσα με τα δέντρα, μπλέκονται σε μια αγαπημένη μνήμη που μου δίνει ασφάλεια»
Χρυσά κλουβιά
Πρόσφατα ήμουν στα Κανάρια νησιά, για ένα περιβαλλοντικό ρεπορτάζ, που είναι ένας αγαπημένος προορισμός των γερμανών. Φανταστείτε μια τοποθεσία, όπου όλα είναι τόσο τέλεια και τουριστικά που την τρίτη μέρα βαριέσαι, αφού δεν έχεις κάτι να ανακαλύψεις. Αισθάνεσαι ότι είσαι σε χρυσό κλουβί. Δεν έχεις την αίσθηση της κουλτούρας του τόπου. Όλοι οι εργαζόμενοι στον τουρισμό, μιλούν γερμανικά και μπορείς να βρεις παντού γερμανικό φαγητό αφού η πλειοψηφία των τουριστών προέρχονται από την Γερμανία. Το ίδιο συμβαίνει και στις Μαλδίβες. Αισθάνεσαι ότι δεν είσαι καθόλου σε διακοπές και ούτε στο σωστό μέρος. Είναι σαν να έχουν μεταφερθεί σε ένα τουριστικό κομμάτι με όλες τις γερμανικές τους συνήθειες με αποτέλεσμα να μην έχουν καμία τριβή με τον τόπο και τους ανθρώπους του. Σήμερα πλέον η νέα τάση είναι οι τουρίστες της μνήμης, που κάνουν διακοπές για να συνδεθούν με τον τόπο, μέσα από την ιστορία και τη διάδραση τους στα μέρη που επισκέπτονται. Αυτό μου αρέσει κι εμένα. Να κάθομαι για παράδειγμα στην ταβέρνα και να πιάνω κουβέντα με τον ιδιοκτήτη, που θα σου δώσει όλο το απόσταγμα της πληροφορίας του τόπου.»
Η Αλεξάνδρα αισθάνθηκε από την πρώτη στιγμή ότι ταίριαξε στο περιβάλλον. «Αυτό ήταν που με μάγεψε αμέσως στη Λέσβο», μας λέει και συνεχίζει «η φύση είναι ανέγγιχτη ακόμη και τα τοπία μοναδικά, οι άνθρωποι είναι φιλικοί και θα βρεις ακόμη παραλίες που δεν είναι πολυσύχναστες ή μπορείς ακόμη να βρεις μια ιδιωτική παραλία …» αναφέρει χαρακτηριστικά η δημοσιογράφος και συνεχίζει . «Το κέντρο της πόλης είναι πολύ ωραίο που ακόμη και αν έχει πολύ ζέστη μπορείς να καθίσεις πολύ απλά κάτω από την σκιά ενός δέντρου και να απολαύσεις τις θερμοκρασίες! Κάθε φορά που έρχομαι εξερευνώ κι ένα άλλο κομμάτι του νησιού και φέρνω τους φίλους μου ή την οικογένεια μου για να μπορέσω να τους κάνω να αισθανθούν το ίδιο συναίσθημα που έχω κι εγώ εδώ.
No work at all
Η Αλεξάνδρα όταν έρχεται, δεν θέλει να δουλεύει καθόλου. Δεν έχει πρόγραμμα και προσπαθεί να χαλαρώνει, να κάνει βόλτες στη φύση, να ασχολείται με τον αθλητισμό και να γίνεται μέρος της τοπικής χαλαρότητας.
Η ίδια μας λέει ότι δεν ξέρει τι παθαίνει εδώ, αλλά χάνει εντελώς τον έλεγχο της γερμανικής της κουλτούρας και του προγραμματισμού που σαφώς της αρέσει αφού έχει μεγαλώσει σε αυτό το σύστημα, αλλά εδώ βλέπει μια άλλη πλευρά του εαυτού της που πραγματικά δεν την ήξερε αλλά την χαίρεται πάρα πολύ …
