Του Αλέξανδρου Σπάθη, Υποψηφίου με τον συνδυασμό Μπροστά
Επειδή δεν το ‘χω με τους πολιτικούς λόγους, θα σας πω μια ιστορία από το παρελθόν, που σχετίζεται ωστόσο με ένα από τα όνειρα μου για την πόλη μας.
Παρότι ο παππούς πρώτο βιολί στην Ορχήστρα Επιστημόνων, δεν κατάφερε ποτέ να με μάθει βιολί. Ξεκίνησα κλασσική κιθάρα στην πέμπτη δημοτικού, μέσω ενός προγράμματος που έτρεξε στο σχολείο είτε από τον σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων, είτε από τον δήμο, καταλαβαίνετε που το πάω τώρα…
Εκεί, ο συγχωρεμένος ο κ. Νίκος Πολυχρονόπουλος μας έκανε μουσικούς, μας έκανε ορχήστρα και κάναμε τις πρώτες συναυλίες στο σχολείο. Αργότερα, ανέλαβε και την φιλαρμονική του Δήμου, αλλά εγώ στο γυμνάσιο πλέον, λίγο η εφηβεία, λίγο η κασέτα με τους Scorpions που μου έγραψε ένας συμμαθητής, ήθελα ηλεκτρική κιθάρα και ο μόνος τρόπος ώστε να πειστούν οι γονείς μου να μου πάρουν ηλεκτρική, ήταν να κάνω κλασσική στο ωδείο. Έτσι χαθήκαμε μουσικά με τον κ. Νίκο, αλλά ξανασυναντηθήκαμε αργότερα, μεγαλύτεροι και οι δυο, και ξαναπαίξαμε (γιατί όταν σε παίρνει ο πρώτος σου δάσκαλος, δεν λες ποτέ όχι) με την χορωδία του δήμου στο φεστιβάλ Χορωδιών Θεσσαλονίκης, αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία.
Κάναμε συγκρότημα λοιπόν, με τους άλλους δύο κολλητούς και παίζαμε σε ένα υπόγειο μονωμένο με αυγοθήκες, με κάτι ραδιοενισχυτές, χειροποίητα και πατέντες όλα! Πήγαμε και σε ένα πάρτι να παίξουμε, τι να παίξουμε, τρία κομμάτια όλα κι όλα. Πρέπει να τα παίξαμε πέντε φορές το καθένα. Για κανονική συναυλία δεν το συζητάμε. Που θα πας στα 13-14 να συνεννοηθείς με μπαρ και καφετέριες, Μέγαρο δεν υπήρχε ακόμα, δεν είχαμε και άκρη στο Ηρώδειο…
Η πρώτη μας εμπειρία στην σκηνή, ήταν μέσα από ένα μαθητικό, μουσικό φεστιβάλ που ξεκίνησε να διοργανώνει ο Δήμος Ηλιούπολης για τις τοπικές μαθητικές μπάντες της πόλης. Επί 2-3 μέρες, το ανοιχτό θεατράκι στο αναψυκτήριο Ηλιούπολης γέμιζε από κάθε λογής μουσικά συγκροτήματα, τα περισσότερα από τα οποία εμφανίζονταν για πρώτη φορά ζωντανά. Ροκάδες, μεταλάδες, πανκιά, και λίγοι ράπερς, να μοιράζονται τη σκηνή, πετάλια, καλώδια ακόμα και κιθάρες πολλές φορές. Ήταν ένα μικρό, Ηλιουπολίτικο schoolwave πριν ακόμα υπάρξει το γνωστό, το οποίο ωστόσο έδωσε σε εμάς τους πιτσιρικάδες τη μοναδική ευκαιρία να βγούμε να παίξουμε ζωντανά σε ένα ασφαλές και οργανωμένο τεχνικά περιβάλλον. Συνήθως γινόταν άνοιξη και μετά περνούσαμε όλο τον υπόλοιπο χρόνο με πρόβες και την σκέψη στα κομμάτια που θα παίξουμε του χρόνου…
Για να μην μακρηγορώ, προφανώς τέλειωσα το λύκειο, κάποια στιγμή σταμάτησε αυτή η διοργάνωση, αλλά με χαρά είδα ότι ξεκίνησε ξανά φέτος και μάλιστα προστέθηκε και Φεστιβάλ σύγχρονου χορού.
Για να έρθω στα δικά μας, στην Μυτιλήνη, έχω γνωρίσει πολλούς μουσικούς και μάλιστα σε πολλά είδη. Εμείς οι «μεγάλοι» (σε ηλικία μιλώντας πάντα, όχι σε κύρος ή σε δεξιοτεχνία), κάπως την έχουμε βρει την άκρη μας. Κάποιοι νοικιάζουν χώρους, κάποιοι μετατρέψαν το υπόγειο σε studio, αγοράσαμε 2 ηχεία και ως ενήλικες μπορούμε να διοργανώσουμε καμιά συναυλία μια στο τόσο. Και εάν παίζουν και τα παιδιά μας μουσική, είμαστε σε θέση να τα βοηθήσουμε τόσο τεχνικά, όσο και με την διοργάνωση. Τα άλλα παιδιά όμως; Έχω ακούσει Μυτιληνιό πιτσιρικά κιθαρίστα να με κάνει να ντρέπομαι (για το δικό μου παίξιμο). Μαθήτρια λυκείου ήρθε την προηγούμενη εβδομάδα για επίσκεψη με το σχολείο στο Πανεπιστήμιο, τραγούδησε για πλάκα στο studio, σκέτη φωνή και τα παράτησα όλα για να την ακούσω. Γιατί να μην δώσουμε το βήμα και σε αυτά τα παιδιά; Γιατί να μην δώσουμε το βήμα σε όλα τα παιδιά, όχι μόνο του Δήμου αλλά και όλου του νησιού να βγούν μπροστά μέσω ενός οργανωμένου θεσμού και να μας εκπλήξουν;
Δεν είναι καθόλου δύσκολο να διοργανώσεις ένα τέτοιο μουσικό φεστιβάλ και σίγουρα «χωράει» στον οποιοδήποτε «πολιτιστικό προϋπολογισμό». Απλά πρέπει να έχεις μάθει να μην κοιτάς μόνο την πάρτη σου, να αναγνωρίζεις ότι στην ζωή αυτή υπάρχουν και καλύτεροι από εσένα, να είσαι πρόθυμος να δώσεις το μικρόφωνο σε νέους και νέες, να αφουγκράζεσαι και να βοηθάς. Ας το δοκιμάσουμε λοιπόν μια φορά και στον δικό μας Δήμο. Νομίζω ότι ήρθε ο καιρός πλέον! Και το πρώτο βήμα μπορεί να γίνει αυτή τη Κυριακή.
ΥΓ. Να προσθέσω ότι στην Ηλιούπολη, όπως και σε διάφορους άλλους Δήμους, λειτουργεί εδώ και χρόνια Δημοτικό Ωδείο, Δημοτικό Συμβούλιο Νέων, Δημοτικό Συμβούλιο Εφήβων και φυσικά δημοτική συγκοινωνία.
Αλέξανδρος Σπάθης
Γεννημένος Ηλιουπολίτης, Μυτιληνιός εξ αγχιστείας και εκ πεποιθήσεως”
