Πολλοί άνθρωποι έχουν φτάσει στις ακτές του νησιού μας ακολουθώντας τους ανέμους της ζωής, από μακρινά ή όχι και τόσο μακρινά μέρη. Οι περισσότεροι από αυτούς συνέχισαν το ταξίδι τους για άλλους τόπους, κάποιοι ωστόσο αποφάσισαν να μείνουν. Έκαναν το νέο αυτό κόσμο πατρίδα τους, γύρω του έχτισαν τη νέα τους ζωή και έγιναν από τότε ένα αναπόσπαστο κομμάτι του” μας έλεγε ο Άρης Σπέρκος που πάνω στα βήματα της δημοφιλούς σελίδας Humans of New York, δημιούργησε το Aliens of Lesvos για όλους τους “ξενομπάτηδες”, τους “ξένοι”, αυτούς που “είτε από επιλογή είτε από… βίτσιο έκαναν τη Λέσβο σπίτι τους.
Σήμερα με την άδεια της σελίδας παρουσιάζουμε την ιστορία του Δημήτρη Δημητριάδη
“Στη Λέσβο είχα έρθει πολλές φορές στο παρελθόν. Η πρώτη φορά δεν θυμάμαι πότε ήταν, κάπου στο μακρινό 1996 ή 1997. Η φορά όμως που ήρθα και δεν ήθελα να φύγω ήταν τον Οκτώβριο του 2007, όντας επιτυχών μεταπτυχιακός σπουδαστής στο Τμήμα Περιβάλλοντος για να ξεκινήσω τις μεταπτυχιακές μου σπουδές. Η ολοκλήρωση του προγράμματος και οι στρατιωτικές υποχρεώσεις με ανάγκασαν να φύγω, χωρίς να υπάρχει προγραμματισμός επιστροφής.
Ο ρους της ιστορίας μου όμως, μάλλον έχει μια καρμική σύνδεση με το νησι και έτσι το καλοκαίρι του 2012 και πάλι χωρίς την σίγουρη προοπτική να εγκατασταθώ μόνιμα, επέστρεψα για κάποιο απροσδιόριστο χρονικό διάστημα στη Λέσβο. Αρχικά, υπήρξαν κάποιες θετικότατες συγκυρίες, καθώς γνώρισα τη μέλλουσα γυναίκα μου η οποία είναι από τη Λέσβο. Στη συνέχεια, αποφασίσαμε από κοινού – ή μόνος μου, δεν θυμάμαι καλά…- να μείνω εδώ! (Αστειεύομαι, ελπίζω να μην με παρεξηγήσει όταν τα διαβάσει αυτά).
Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι άσχημα εδώ. Μέσα από στοχευμένες αλλαγές και χωρίς να πειραχτεί η φυσική ομορφιά του νησιού, η Λέσβος μπορεί να γίνει ένα πολύ φιλόξενο μέρος για να ζήσει κανείς. Για να είμαι ειλικρινής, από το 2012 έχω ξαναφύγει δύο φορές από το νησί, ζώντας το 2016 στη Λέρο, και το 2017 στη Χίο, που μου άρεσαν και αυτές πολύ. Επέστρεψα όμως ξανά εδώ, για να γνωρίσω από κοντά την πρώτη μου κόρη, την οποία είχα αφήσει στις αρχές του 2016 σε εμβρυακή κατάσταση και όταν επέστρεψα στις αρχές του 2018, ήταν 18 μηνών.
Η υπέροχη φύση, οι μαγικές εναλλαγές του τοπίου και η μεγάλη έκταση, αποτελούν σημαντικούς λόγους για να μείνεις σε αυτόν τον τόπο. Με το ποδήλατο ειδικά, είχα την ευκαιρία να δω πολλά υπέροχα σημεία και αγαπημένα – πλέον – μέρη, όπως το Σίγρι και το Ταβάρι.
Δεν ξέρω αν έχω μετανιώσει ή όχι που έμεινα εδώ, αυτό που μπορώ να πω όμως είναι ότι κάποιες φορές με κούραζαν συγκεκριμένα πράγματα, συμπεριφορές, συνθήκες και ήθελα να φύγω – ακόμα ίσως να το θέλω. Είναι μέρος του χαρακτήρα μου να βαριέμαι εύκολα, συνηθίζοντας κάποιες καταστάσεις και να θέλω να φύγω για να τις αλλάξω. Παρόλα αυτά συνεχίζω να είμαι ακόμα εδώ, κυρίως γιατί η οικογένεια χρειάζεται σταθερότητα. Ευτυχισμένος, με δυο υπέροχες κόρες, που τις θαυμάζω όσο μεγαλώνουν και μια σύζυγο που πάντα στέκονταν δίπλα μου με τη γνώμη της.
Οι εναλλαγές του φυσικού τοπίου, είναι για μένα κατ’ απόλυτο τρόπο το δυνατό σημείο του νησιού. Είναι κάτι μοναδικό και όπως συνηθίζω να λέω, η Λέσβος είναι μια μικρογραφία της ελληνικής υπαίθρου. Περιλαμβάνει ελαιώνες, δάση πεύκης, βελανιδιές, καστανιές, μικρές πεδιάδες και κοιλάδες, βουνά, ακτογραμμές και το μοναδικό ηφαιστειακό φυσικό τοπίο του δυτικού τμήματος του νησιού. Τι άλλο να ζητήσεις; Πολλά από αυτά τα πράγματα τα είχα μάθει στις μεταπτυχιακές σπουδές μου, κυρίως για τη μορφολογία, τη γεωλογία και τη φυσική ιστορία του νησιού. Αρκετά άλλα τα έμαθα, ζώντας εδώ, διαβάζοντας, ακούγοντας, βλέποντας…
Το αδύνατο σημείο από την άλλη – τα αδύνατα για την ακρίβεια – είναι η απόσταση από τα κέντρα Αθηνών, Θεσσαλονίκης, η έλλειψη βασικών υποδομών και ευκαιριών, τόσο στην εργασία όσο και στη διασκέδαση, η έλλειψη ανάπτυξης με όραμα και στόχο αλλά και η νοοτροπία μιας μερίδας των κατοίκων.”
“Από όλα αυτά τα χρόνια μου στο νησί, η στιγμή που θα ξεχώριζα περισσότερο είναι η περίοδος ανάμεσα στα τέλη του 2015 και τις αρχές του 2016, λόγω των πολύ υψηλών προσφυγικών ροών και της κατάστασης που επικρατούσε στην πόλη της Μυτιλήνης και στον καταυλισμό της Μόριας. Με εντυπωσίασαν αρνητικά ο τρόπος και η οργάνωση της αντιμετώπισης της κρίσης αυτής, κυρίως εκείνη την περίοδο, όπως και οι συνθήκες διαβίωσης στον καταυλισμό. Δεν μπορώ να πω ότι δεν υπήρξε πρόοδος από τότε, αλλά οι εικόνες που έχω είναι αποκαρδιωτικές.
Επίσης, όλα όσα ακολούθησαν την φωτιά στο καταυλισμό, μερικά χρόνια μετά και οι άνθρωποι που διέμεναν ουσιαστικά στο δρόμο μέχρι να ξεκινήσει να κατασκευάζεται ο καταυλισμός του Καρά Τεπέ.
Τα γεγονότα στην Καράβα επίσης. Ο αγώνας αυτός των κατοίκων, ενώ ήταν μαζικός και με δίκαια αιτήματα, κατέληξε τελικά σε έναν πόλεμο κυριολεκτικά, ανάμεσα στους κατοίκους και τις αστυνομικές δυνάμεις, ο οποίος στο τέλος έβγαλε νικητή τον ηττημένο – καθώς οι δυνάμεις καταστολής εν τέλει αποχώρησαν, αλλά η φυλακή της Βάστριας κατασκευάστηκε…
Τέλος, η περίοδος του κορονοϊού ήταν κάτι το εξωπραγματικά διαφορετικό, τρομακτικό. Συναντούσες ανθρώπους στο δρόμο, στον περίπατο, που δεν τολμούσαν να σου μιλήσουν ή να σε χαιρετήσουν. Από την άλλη βέβαια, είχε και τα θετικά του και κυρίως το γεγονός ότι οι άνθρωποι “πήραν τα βουνά”, ασχολήθηκαν περισσότερο με την πεζοπορία, με το ποδήλατο και γενικά ήρθαν πιο κοντά στη φύση. Είχα συναντήσει περιπατητές ή ποδηλάτες στα πιο απίθανα μέρη, στα πιο δυσπρόσιτα μονοπάτια – θετικό στοιχείο που χάθηκε όμως με την πλήρη επανέναρξη των δραστηριοτήτων…
Ο τόπος καταγωγής μου είναι τα Γιαννιτσά Πέλλας, μια επαρχιακή πόλη, όχι πολύ μεγαλύτερη από την Μυτιλήνη, αλλά κοντά σε μεγάλο αστικό κέντρο και με διαφορετικά χαρακτηριστικά, έτσι δεν υπηρχε κάποιο μέτρο σύγκρισης μεταξύ των δύο. Ο τόπος που μεγάλωσα ωστόσο είναι η Θεσσαλονίκη, οπότε οι διαφορές μεταξύ αυτής και της Λέσβου είναι προφανείς χωρίς να χρειάζεται να τις αναφέρω. Υπάρχουν όμως πράγματα που θα ήθελα να αλλάξω στο νησί – όχι πολλά, αλλά άκρως σημαντικά. Για παράδειγμα, τη νοοτροπία μιας μερίδας των κατοίκων και την ασυδοσία μιας μεγάλης μερίδας οδηγών. Λίγα παραπάνω πεζοδρόμια, λιγότερα αυτοκίνητα και μηχανάκια και περισσότερο πράσινο μέσα στην πόλη της Μυτιλήνης, θα ήταν μια καλή αρχή.”
Συμπληρώστε τη φράση: Η Λέσβος για μένα είναι… “Ένας υπέροχος τόπος, αλλά η νοοτροπία μερίδας του κόσμου επιβάλλεται να αλλάξει, για να αναδειχθεί έτσι η φυσική της ομορφιά ακόμη περισσότερο.”
