Πώς αποφασίζεις να φύγεις από τον τόπο που γεννήθηκες για να ξεκινήσεις μία νέα ζωή κάπου αλλού; Τι δυσκολίες καλείσαι να αντιμετωπίσεις και τι καταστάσεις να διαχειριστείς; Ποια στιγμή ο νέος αυτός τόπος που θα βρεθείς, αποκτά για σένα συναισθηματική αξία, δένεσαι μαζί του και γίνεται το σπίτι σου μακριά από το σπίτι; Και πως είναι πραγματικά το νησί μας; Χωρίς το συναισθηματικό φίλτρο που αντανακλαστικά του βάζουμε ως το μέρος που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε;
“Απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις, θα βρούμε στα λόγια αυτών που έκαναν τη συνειδητή επιλογή να μείνουν σε αυτόν εδώ τον τόπο, αν και προερχόμενοι από άλλα σημεία του ορίζοντα. Που τον αγάπησαν για όλα όσα βρήκαν εδώ και τα οποία τους έπεισαν να ριζώσουν, να δημιουργήσουν και να γίνουν αναπόσπαστο κομμάτι του”, σημειώνει ο ‘Αρης Σπέρκος εμπνευστής της ιδέας του “Aliens of Lesvos” μιας νέας κοινότητας στο facebook https://www.facebook.com/aliensoflesvos/ έχει στόχο να μας δείξει ακόμη έναν τρόπο να αγαπήσουμε το νησί.
Πάνω στα βήματα της δημοφιλούς σελίδας Humans of New York, ο Άρης Σπέρκος δημιούργησε το Aliens of Lesvos για όλους τους “ξενομπάτηδες”, τους “ξένοι”, αυτούς που “είτε από επιλογή είτε από… βίτσιο έκαναν τη Λέσβο σπίτι τους.
“Πολλοί άνθρωποι έχουν φτάσει στις ακτές του νησιού μας ακολουθώντας τους ανέμους της ζωής, από μακρινά ή όχι και τόσο μακρινά μέρη. Οι περισσότεροι από αυτούς συνέχισαν το ταξίδι τους για άλλους τόπους, κάποιοι ωστόσο αποφάσισαν να μείνουν. Έκαναν το νέο αυτό κόσμο πατρίδα τους, γύρω του έχτισαν τη νέα τους ζωή και έγιναν από τότε ένα αναπόσπαστο κομμάτι του. Ο στόχος είναι μέσα από τη διαδικασία αυτή να γνωρίσουμε κι εμείς το νησί μας με τον τρόπο που τον βλέπουν όσοι ήρθαν να ζήσουν εδώ αλλά δεν έχουν την παιδική ανάμνηση, δεν τους συνδέει κάποια καταγωγή, έτσι βλέπουν και τις ομορφιές του και τις αδυναμίες τους με διαφορετικό φίλτρο. Ο τίτλος προέκυψε επειδή κάπως έτσι βλέπαμε τους ξένους που έρχονταν να μείνουν εδώ. Λίγο πολύ τους βλέπαμε σαν … εξωγήινους. Αυτοί οι εξωγήινοι μερικές φορές έβλεπα να εκθειάζουν και να διαφημίζουν το νησί πιο πολύ από τους ντόπιους. Έτσι μου γεννήθηκε η ιδέα να παρουσιάσω τις ιδιαίτερες ιστορίες τους. Άλλοι ήρθαν στο νησί από έρωτα, άλλοι για κάποια δουλειά, άλλοι για λίγο και έμειναν όλη της ζωή!
Επιπλέον ήθελα κι έναν τίτλο αγγλόφωνο επειδή πολλοί από αυτούς που αγαπήσαν το νησί μας είναι από το εξωτερικό και σταδιακά θα παρουσιάσουμε τις ιστορίες τους και στα αγγλικά”.
Η σελίδα Aliens of Lesvos θα παρουσιάζει τις αφηγήσεις αυτών των ανθρώπων, όπως αυτές προκύπτουν μέσα από 10 ερωτήσεις που τους τίθενται, σε μία προσπάθεια να δούμε τη Λέσβο από μία διαφορετική οπτική γωνία – και να την ανακαλύψουμε ίσως ξανά.
“Μέσα από αυτή η διαδικασία των 10 ερωτήσεων προκύπτει η διαφορετική ματιά ενός ανθρώπου που δεν φοβάται να μιλήσει και για τις αδυναμίες του τόπου που επέλεξε να ζήσει. Αυτό βοηθάει κι εμάς να δούμε τα πράγματα όπως είναι χωρίς το πρίσμα του “δεσίματος” ,με τον τόπο που μεγαλώσαμε”.
Η πρώτη ιστορία είναι αυτή της Ελένης Νικολάου η οποία έφτασε για πρώτη φορά στη Λέσβο το 1968
“Στη Λέσβο πρώτη φορά έφτασα το 1968 ως προϊσταμένη μίας ομάδας που θα διενεργούσε έρευνα αγοράς για λογαριασμό της Philips. Την προηγούμενη χρονιά, είχα γνωρίσει και τον σύζυγό μου ο οποίος κατάγεται από τη Λέσβο.
Παντρευτήκαμε το 1973 και λίγους μήνες μετά προέκυψε μία εγκυμοσύνη, η οποία δυστυχώς δεν ολοκληρώθηκε. Το όλο σκηνικό ωστόσο, με έκανε να καταλάβω πως αν ήθελα να κάνω παιδιά και οικογένεια, θα έπρεπε να είμαι είτε κοντά στη μητέρα μου στη Λάρισα, είτε κοντά στην πεθερά μου στη Λέσβο. Η Αθήνα στην οποία μέναμε και δουλεύαμε εκείνη την περίοδο, δεν ήταν αυτό που θέλαμε. Αφού λοιπόν μπορούσαμε να “κουβαλήσουμε” τις δουλειές μας όπου πηγαίναμε, πήραμε την απόφαση και το 1976 μετακομίσαμε στη Λάρισα.
Εκεί γέννησα και τα τρία τα παιδια μου, όμως και η ίδια η Λάρισα πια είχε αλλάξει. Ήταν άσχημη, δεν μου άρεσε. Μας μπαίνει λοιπόν στο μυαλό η ιδέα να φτιάξουμε ένα σπίτι μακριά από την πόλη ενώ την ίδια στιγμή ρίχνω στο τραπέζι σαν εναλλακτική, την αναζήτηση ενός αντίστοιχου παραθαλάσσιου οικοπέδου κάπου στη Λέσβο.
Τελικά, το οικόπεδο που θέλαμε βρέθηκε γρηγορότερα στη Λέσβο απ’ ότι στη Λάρισα. Βρισκόταν στους Πύργους Θερμής. Το αγοράσαμε το 1979 και το 1983, με την ολοκλήρωση των οικοδομικών εργασιών, μετακομίσαμε στη Λέσβο και μπήκαμε στο νέο μας σπίτι.
Τον πρώτο καιρό τα πράγματα δεν ήταν σίγουρα εύκολα. Το σπίτι είχε ολοκληρωθεί, δεν μπορούσε όμως ακόμα να κατοικηθεί. Το πρώτο καλοκαίρι μας στο νησί, το περάσαμε μεταξύ Αγιάσου – όπου ζούσαν τα πεθερικά μου και μέναμε προσωρινά κι εμείς με τα παιδιά – και Πύργων Θερμής, ετοιμάζοντας το σπίτι για την εγκατάστασή μας. Κάθε πρωί παίρναμε το υπεραστικό από Αγιάσο για Μυτιλήνη – γιατί δεν είχαμε αμάξι – και μετά με αστικό λεωφορείο μέχρι το σπίτι στους Πύργους, για να ακολουθήσουμε μετά την αντίθετη διαδρομή νωρίς το απόγευμα.
Το σπίτι παράλληλα, δεν είχε ακόμα σταθερή παροχή νερού παρά λίγες ώρες την ημέρα, καθώς η εγκατάσταση του δικτύου δεν είχε ολοκληρωθεί. Έπρεπε να έχουμε λοιπόν ντεπόζιτο νερού και αντλία για να το στέλνουμε στον πάνω όροφο. Ήταν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου και ειδικά όταν η αντλία λόγω κάποιας βλάβης δεν λειτουργούσε ή όταν τελείωνε το νερό τη στιγμή ακριβώς που το χρειαζόσουν, που ο σύζυγός μου αγανακτούσε και αναρωτιόταν γιατί επιλέξαμε να μείνουμε εδώ και πως θα έπρεπε να γυρίσουμε πίσω Λάρισα. Η απόφασή μας όμως είχε ήδη ληφθεί, το σπιτι μας ήταν εδώ. Έτσι, παρά τις δυσκολίες για εμάς και τα παιδιά μας αλλά και τις αντιρρήσεις πολλών, μείναμε και αυτό είναι κάτι που δεν το μετάνιωσα ποτέ.”
Διαβάστε το 2ο μέρος εδώ! https://www.facebook.com/aliensoflesvos/
