Step by step Heart to heart Left, right, left We all fall down
Like toy soldiers
Πέρασε ένας χρόνος .
Ένας χρόνος που συνέβησαν πολλά και ιστορικά γεγονότα στην μικρή μας πόλη.
Μια περίοδος που χιλιάδες άνθρωποι εγκλωβίστηκαν σε ένα μικρό –ακριτικό νησί της Ελλάδας σε μια διαδρομή προς τον παράδεισο.
Η ζωή μου αυτές τις 364 ημέρες ήταν γεμάτες εικόνες .
Δυνατές .
Κάθε μέρα .
Ήταν γεμάτη από ανθρώπους που θέλησαν να δώσουν τη δική τους χείρα βοήθειας σε αυτό το σύγχρονο πείραμα.
Ήταν γεμάτη από αγωνία ,όταν οι κραυγές των παιδιών αντιλαλούσαν στο βουνό της Αμαλής καθώς πλησίαζαν με τις πλαστικές βάρκες στο πηχτό μαύρο σκοτάδι .
Ήταν γεμάτη από δάκρυα χαράς όταν πολλές από τις οικογένειες που γνώρισα έφτασαν στον πολυπόθητο προορισμό τους και μέσα στο νέο ξεκίνημα δεν με ξέχασαν ποτέ .
Ήταν γεμάτη από συνεργασία με τους εθελοντές και όλους εκείνους που ήρθαν για να ζήσουν από κοντά την ιστορική αυτή μετακίνηση πληθυσμών και που μου έδειξαν τον αληθινό δρόμο της προσφοράς .
Ο Gary ,η Brook,η Henriette ,η Αnna ,ο Ralph,η Sara,η Lyn,η Desiree, η Laura που παλεύει μέχρι σήμερα για τα ανθρώπινα δικαιώματα ,η Kat ,η Αdele ,η Sara Sofia. Η γλυκιά Charlotte που έμπαινε στα καμπ ντυμένη Σύρια για να γίνει το αληθινό «μάτι» της είδησης .O David.O μοναδικός ακτιβιστής που έκανε το ταξίδι από τις Grand Kanaria για τη Λέσβο και από εδώ μετέφερε νεαρά παιδιά στην Μαδρίτη για να τους αποκατασταθούν τα δάχτυλα που έχασαν από τις βόμβες που χτυπήθηκαν . O Yorgos που αψήφισε τα 8 μποφόρ για να βοηθήσει στη διάσωση παιδιών . Και τόσοι άλλοι .
Οι μέρες μου πέρασαν δίπλα και γύρω από πρόσωπα .Μέσα σε αυτά ήταν και εκείνα που είδαν το προσφυγικό ως μια ευκαιρία γρήγορου πλουτισμού ,αλλά δεν τα κατάφεραν .Οι περισσότεροι από αυτούς που πάτησαν το πόδι τους εδώ ,από κείνους που ταξίδεψαν και διέσχισαν τον Ατλαντικό ή την Ευρώπη ή όποιο άλλο μέρος του κόσμου ,το έκαναν για τους δικούς τους ,προσωπικούς -ανθρωπιστικούς λόγους .Δεν θα ξεχάσω τις κουβέντες μας στη σοφίτα ,στο αυτοκίνητο και μέσα στα καμπς .Δεν θα ξεχάσω τις βροχερές ημέρες που έστηναν δεκάδες σκηνές, μέσα στο χαλάζι , για να κοιμηθούν στεγνά τα παιδιά μέσα.
Τις χιλιάδες μερίδες φαγητού που έδιναν σε κάθε χέρι που πείναγε .Τα παιχνίδια σε κάθε μαύρη πονεμένη παιδική ψυχή για να επουλώσει τα τραύματα της .Εκεί στο «λόφο των Αφγανών» που ο σύγχρονος Καιάδας τους είχε πετάξει μέσα στις λάσπες και σήμερα τους επιχορηγεί με επιταγές για να γυρίσουν από κει που ‘ρθαν .
Πόσα μου δίδαξαν μέσα από την ανιδιοτέλεια τους . Όλα εκείνα τα ζευγάρια μάτια που σε οποιαδήποτε άλλη χρονική στιγμή ίσως να μου ήταν τόσο διάφανα όσο και αδιάφορα.
Οι πρόσφυγες μου έμαθαν πολλά .Ότι μέσα στο –τίποτα- της ζωής μπορεί να υπάρχει ένα μικρό –κάτι- που να σε κρατήσει ζωντανό και κυρίως να σου δώσει ελπίδα.Κυρίως όμως μου δίδαξαν να μην φοβάμαι .Ούτε αυτό που ζω, ούτε αυτό που έρχεται ,ούτε αυτό που δεν θα έρθει «ποτέ».
Μέσα σε αυτή τη δίνη της πραγματικότητας είμαστε όλοι “toy soldiers”,μου είπε ο Πακιστανός Sher που δεν πρόλαβε να δει το τρίτο παιδί του να γεννιέται .Είμαστε παιχνίδια μιας παράπλευρης απώλειας των πολιτικών αποφάσεων και που στο τέλος κάποιοι από εμάς(;) ,από αυτούς(;) , θα πέσουμε σαν μολυβένια στρατιωτάκια .
Άλλος από την πείνα ,άλλος από την απόγνωση ,άλλος από τις επιθυμίες του ,άλλος από τις επιλογές του .
Κατά βάθος ,είμαστε όλοι ίδιοι. Αναλώσιμοι .
Άνθρωποι .
