«Όποτε, ρε παιδί μου, πάω να …προκόψω, έρχεσαι και …μου τη σπας. Τι είναι προκοπή; Ο ύπνος όταν νυστάζεις. Υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία; Τι είναι προκοπή; Να τρως όταν πεινάς. Να μπορείς και να έχεις. Όταν πρόκειται και για καλό φαΐ, ουυυυυ… Ζωώδη πράγματα. Μαμ, Νάνι, Κοκό (γιατί όχι;). Επειδή όμως «ο άνθρωπος είναι φύσει πολιτικόν ζώον», έχει και ψυχικό κόσμο.
Έχει ευαισθησίες… Πάω ν’ απαγγείλω ένα ποίημα, μπήγεις τις αγριοφωνάρες σου «Θρύλος, Τριφύλι, Θρησκεία, ολέ ολέ, ολέ…» πάει πέταξε η ποιότητα. Όποτε πάω να προκόψω ποιοτικά και να δομήσω ένα περιβάλλον που να χαίρεται κανείς να το ζει, βγαίνεις με το τσίκι τσίκι σπρέι σου και μουτζαλώνεις τα καθάρια μου όνειρα με σκοταδιστικά και ακατανόητα συνθήματα. Όποτε πάω να χαρώ την άπλα από το εξοχικό μου, μπαίνεις μπροστά μου με το αντίσκηνό σου, ανάβεις φωτιά το βράδυ και χαχανίζεις με την παρέα σου. Είσαι ένας …αλητάκος ή ένας …παραβατικός, το ίδιο κάνει. Είμαι μεγάλος ή μικρός, πλούσιος ή φτωχός, εργατικός ή αρχιτεμπέλαρος, δικαίωμά μου. Δεν είναι όμως δικαίωμά σου να καταστρέφεις τη δικιά μου ζωή, μόνο για το δικό σου βίτσιο, ονόρε και …συμφέρον, ακόμα και για την ανάγκη σου. Να φύγετε, να πάτε αλλού.» …Αυτά, μοναδικέ μου αναγνώστη, είναι ολίγα συμβολικά …πολωτικά, ειδωμένα από τη σκοπιά του μετριοπαθούς πολίτη, του καθωσπρέπει και …ήρεμου …προβάτου. Δικαίωμά του, βεβαίως, να σκέφτεται και να πράττει όπως νομίζει, …ακόμα κι αν όλες του οι ιδέες και πρακτικές είναι …προκάτ από το …σύστημα. Από την άλλη έχουμε το αντίθετο.
«Χωρίς πολλά – πολλά, είσαστε όλοι πεθαμένοι. Με αναγκάζετε να ζω σε πόλη νεκροταφείο. Σκέφτεστε τη δικιά σας καλοπέραση, μάσα ξάπλα και κονόμα. Πάσχετε από ιδεοληψίες περί ποιοτικής δημιουργίας, ενώ είσαστε υποκριτές. Πατρίς ενώ τρώτε τη σάρκα της για προσωπικό συμφέρον, Θρησκεία ενώ ρίχνετε «χριστοπαναγίες» όταν σας προσπερνάνε, Οικογέννεια ενώ είσαστε σε μεγάλο ποσοστό μοιχοί… Γιαυτό κι εγώ θα σας πολεμώ με κάθε μέσον, με αγριοφωνάρες, με σπρέι, με γκαζώματα χωρίς εξάτμιση και θα πετάω τα χαρτιά του πιτόγυρου μόλις τον χάψω. Πλάσατε το κατεστημένο σας κι εγώ θα το σπάσω. Άμα νομίζετε ότι θα με προσαρμόσετε στον ανιαρό κόσμο σας, είσαστε γελασμένοι …Δεν είναι δικός σας αυτός ο κόσμος». Κι έτσι έχουμε τη …βιοθεωρία και της άλλης …πολωμένης πλευράς, μοναδικέ μου, σ’ έναν κόσμο που οι μεν αντιμάχονται τους δε. Νομίζεις ότι οι πρώτοι είναι πιο …ηλικιωμένοι και ώριμοι, ενώ οι δεύτεροι είναι η …κατακριτέα και ανώριμη νεολαία; Μπα… Αν το παρατηρήσεις, υπάρχει πασιφανής ηλικιακή ποικιλία και στα δύο …στρατόπεδα.
Τώρα, θα μου πεις, τι δουλειά έχει μέσα σε μία Άστεως Επιθεώρηση ετούτη εδώ η …κοινωνιολογική ανάλυση του ποδαριού. Ε, δεν το έχεις καταλάβει, επιτέλους, ότι «τα πάντα είναι ένα»; Δεν το λέω του λόγου μου, σοφοί πριν ακόμα κι απ’ τον Σωκράτη το διατύπωσαν… Έτσι, λοιπόν, αυτό που συμβολίζουν οι δύο παραπάνω …ιδεολογίες, άρχισε να το βλέπεις από το παγκόσμιο γίγνεσθαι, τους οργανισμούς και τους πολέμους, μέχρι τη μικρή μας πόλη και πιο …εσωτερικά. Μέσα στην οικογέννεια. Ο καθένας πάει να χτίσει το περιβάλλον όπως αυτόν βολεύει, αδιαφορώντας αν υπάρχουν κι άλλοι, όχι μόνον διαφορετικοί, αλλά και εντελώς …αλλιώτικοι. Πώς λέμε ο τρίτος δρόμος; Ε, και τέταρτος και πέμπτος… (γιατί όχι;). Εμείς εδώ στην πατρίδα και μητρίδα Ελ-λάς, ειδικότερα οι γεννημένοι ή διαμένοντες στη Λέσβο, ζούμε σε τόπο μεγάλων ευκαιριών (αυτή είναι μια τρίτη φωνή), ενώ έχουμε τους μεν που υποστηρίζουν ότι «ζούμε στον παράδεισο» και τους δε ότι «εδώ είναι η κόλαση». Προσωπικά, ούτε «Μένω Ευρώπη», ούτε «όξω κι όπου να ’ναι». Όταν ως τρίτη φωνή σου μιλώ για «μεγάλες ευκαιρίες», δεν εννοώ, προς Θεού, ευκαιρίες πλουτισμού, κονόμας, προκοπή επαγγελματική …κι όπως νάναι… Αναφέρομαι σε σταθερές και μεγάλες πανανθρώπινες αξίες, που μπορούμε να φτάσουμε και να τις …αξιωθούμε προς το …συμφέρον μας. Να ζήσουμε ποιοτικά, να χαρούμε τη ζωή μας, να εξελιχθούμε, βρε αδερφέ… Τι πιο μεγάλο συμφέρον; (πρόσεξε, μην το περνάς για κήρυγμα, όλα τα ινσπέξιον μας αναφέρονται στο Χώρο και την Ορθολογική Χρήση του) Η ποιότητα ζωής, βεβαίως, είναι έννοια που μπορεί να έχει πολλές εκδοχές και ερμηνείες, είναι όμως παραδεκτό ότι μάλλον δυστυχώς, χρειάζεται και χρήμα. Το χρήμα δεν χαρίζεται, αλλά παράγεται με τη δραστηριοποίηση και πρέπει να ξοδεύεται προς την εξέλιξη και την τέρψη. Αυτός είναι ο προορισμός του και η ετυμολογία της λέξης. Αν τώρα μερικοί το έχουν πάρει αλλιώς το πράγμα και το έχουν κάνει αυτοσκοπό, ορίστε το αποτέλεσμα της κατάντιας όλης της οικουμένης.
Επίκαιρη σφήνα: Χρηματιστήρια, τόκοι, ΔΝΤ, ΕΚΤ, …νομίσματα επισφαλή και απατηλά, ώσπου, σπρώξε – σπρώξε τον αδύνατο στο γκρεμό μέχρι που να εκλιπαρεί να μην τον ρίξεις, να τον μετατρέπεις σε σκλάβο σου. Πρακτική κι αυτή, ε; Πού πάει, ρε παιδιά, ο κόσμος; Πού πάει η ανθρωπότητα; «Ας αποφανθεί ο λαός με Δημοψήφισμα για το πού θέλει να πάει… Καλά, άσε, ας μην αποφανθεί, τα βρήκαμε με τους …σπρώχτες. Όχι, δεν τα βρήκαμε, ο πόλεμος συνεχίζεται… Μπρος. Πίσω. Βουνό. Θάλασσα…» Αμ σόρρυ, δεν θα με παρασύρετε στην πρακτική σας, αγαπητοί συμπολίτες με τις ουρές στα ΑΤΜ και το αυτί στη χαζοκορνίζα. Σεβαστή κάθε δημοκρατική διαδικασία, αλλά ασχέτως με το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ μου, που οπωσδήποτε θα παρουσιαστώ να ρίξω στην κάλπη, σας δηλώνω ότι δεν πιστεύω ότι θ’ αλλάξει κάτι προς το καλύτερο της χώρας ή της Ευρώπης ή της οικογένειάς μου, αν ΕΓΩ δεν το κάνω στόχο ζωής. Σε τέτοια θέματα πάντα θα έχουμε διαφορετικές και ποικίλες θεωρήσεις οι Έλληνες, γιαυτό θα πρέπει αν αυτό μας χωρίζει να έχουμε υπόψη και τα άλλα δυο χιλιάδες που μας ενώνουν. Ξεσφηνώσου τώρα. Τίποτα δεν θα πάει καλύτερα, αν ΕΣΥ κι ΕΓΩ, μοναδικέ μου δεν το επιδιώξουμε διακαώς και …με πολύ ιδρώτα. Κι όσο πρόκειται για δουλειά κι «ο καθείς εφ’ ω ετάχθη», ως Σίτυ Ινσπέκτορ και έχοντας υπόψη τις διαφορετικές δραστηριότητες των κοινωνικών ομάδων και των επαγγελμάτων, προτείνω για να είμαστε αγαπημένοι, να …χωρίσουμε. Όχι στο διαρκή πόλεμο και διχασμό …λόγω ασυμφωνίας χαρακτήρων. Ας αναλάβει κάποιος να μας χωρίσει, ώστε να ζούμε και να εξελισσόμαστε όπως νομίζει ο καθένας μας χωριστά, «από μακρυά κι αγαπημένα». Να μας χωρίσει …η Αυτοδιοίκηση. Τι; Αυτή δεν είναι που παντρεύει; Ε, ας δώσει και τη λύση στο μαρτύριο της αναγκαστικής μας συμβίωσης. Είναι δουλειά της Αυτοδιοίκησης να το επιζητήσει, λέω τώρα εγώ, με βαθιά προοπτική χρόνου, αλλά αναγκαίο έργο πνοής για την εξέλιξη κάθε τόπου. Τώρα, εσύ, αν είσαι ο μοναδικός μου θα το κατάλαβες για τι σου γράφω. Να βρούμε όλοι το χώρο που ο καθένας ξεχωριστά θα μπορεί να Ζει και να δημιουργεί απερίσπαστα. ΧΩΡΟΤΑΞΙΚΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ λέγεται και είναι πολύ μπελάς για τους Άρχοντες, αλλά μας αξίζει. Δεν έχει περαιτέρω ανάλυση· η ανάλυση βρίσκεται μέσα σε όλα τα παραπάνω. Αποκρυπτογράφησέ τα κι αν δεν τα καταφέρνεις, δεν θα σε αφήσω. Πάλι εδώ είμαστε… Αυτό το έναυσμα για προβληματισμό έχω να σου δώσω, μοναδικέ μου, σαν προσφορά εργασίας. Τι δηλαδή; Εσύ, επειδή βρισκόμαστε σε τέτοια παλιοκατάσταση δεν πας καθημερινά για δουλειά; Άσε με κι εμένα να κάνω το ινσπέξιον μου κι όσο για την παλιοκατάσταση να σου δώσω κάτι που με βαστάει όρθιο. Δεν είναι ούτε χαπάκι, ούτε γιατροσόφι. Τα μεγάλα λόγια του νομπελίστα μας θείου Οδυσσέα είναι, από το Άξιον Εστί: …» Δεν αντέχω / και τα σταυροδρόμια που ήξερα έγιναν αδιέξοδα. / Σελδζούκοι ροπαλοφόροι καραδοκούν. / Χαγάνοι ορνεοκέφαλοι βυσσοδομούν. / Σκυλοκοίτες και νεκρόσιτοι κι ερεβομανείς κοπροκρατούν το μέλλον. / Όπου και να σας βρίσκει το κακό, αδελφοί / όπου και να θολώνει ο νους σας/ μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό / και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. «… Εδώ που τα λέμε, δεν παίρνεις, καλύτερα, όλο το βιβλίο να το βάλεις κάτω από το μαξιλάρι; Θα σου χρειαστεί.
City Inspector
