Ο τεμαχισμός κρατών – εθνών σύμφωνα με τα σχέδια και τους στόχους των κουμανταδόρων μιας υπερκυβέρνησης στον πλανήτη καλά κρατεί. Μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας που είχαν ανάμιξη στο σκηνικό αυτό και οι Γερμανοί χωρίς να έχουν ιδιαίτερα συμφέροντα οικονομικά και στρατηγικά και το ερώτημα παραμένει αναπάντητο. Για ποιο λόγο ενοχλούσε η Γιουγκοσλαβία που έγινε Σερβία, Μαυροβούνιο, Κόσοβο, Βοσνία, Ερζεγοβίνη, Κροατία, Σλοβενία, Σκόπια; Θέματα και προβλήματα που τα αναλύσαμε και στο βιβλίο «Άνθρωποι και σκιές» που δημιούργησαν ανατροπές σε ολόκληρο τον κόσμο και το σήριαλ αυτό συνεχίστηκε αργότερα και με την Τσεχοσλοβακία και με το διαμελισμό της σε Τσεχία και Σλοβακία. Και άρχισαν οι αναζωπυρώσεις, οι ανεξαρτησίες με ήπιο τρόπο και όχι με εμπόλεμη κατάσταση, για να πέσουν στα μαλακά οι αντιδρώντες ή οι εθνικιστές ή πατριώτες όπως λέγονται σήμερα με τα δημοψηφίσματα που αποφασίζει ο λαός για το μέλλον του όπως λένε οι πολιτικοί και οι πολιτικάντηδες, για την τύχη του, για την ανεξαρτησία του και για να εξυπηρετήσουν τους στόχους και τους σκοπούς μόνο εκείνων που πιστεύουν στην παγκοσμιοποίηση με μια υπερκυβέρνηση των δυνατών και τεχνοκρατών που θα εξυπηρετήσει συγκεκριμένα και όχι αφηρημένα τους περιούσιους λαούς της γης. Οι γνωστοί λοιπόν αυτοί άγνωστοι, για τους οποίους γράψαμε αναλυτικά στο προηγούμενο φύλλο, έκαναν το δεύτερο αποφασιστικό πείραμα με την Ουκρανία που προσπαθεί να φύγει από την εξάρτηση της Ρωσίας. Και πέρα από τους πολέμους προβλέπουν και καταγράφουν οι περιούσιοι και δημοψήφισμα σε αυτή τη χώρα, εάν ωριμάσει ο λαός όπως έχουμε και το πρόσφατο παράδειγμα της Σκωτίας η οποία ζητά στα μαλακά και με ήπιους τόνους με το δημοψήφισμα της 18ης Σεπτεμβρίου να ανεξαρτητοποιηθεί από το Ηνωμένο Βασίλειο. Και δεν μιλάμε για τις καμπάνες και τα καμπανάκια που χτύπησαν ή χτυπούν έντονα ή διακριτικά και στη Συρία και στη Δυτική Θράκη της Ελλάδας και στη Γαλλία στην περιοχή της Βρετάνης και στην Ισπανία με τους Βάσκους και στο Τιρόλο και σε πολλές άλλες χώρες που ζητούν ανεξαρτησία απεξάρτησης από το κράτος που όλοι μαζί έστησαν. Μήπως δεν γνωρίζουμε και τα φυλλάδια που κυκλοφόρησαν από τους γνωστούς- αγνώστους για την ανεξαρτησία της Κρήτης από την Ελλάδα; Ποιοι κρύβονται λοιπόν πίσω από όλο αυτό το σκηνικό των τεμαχισμών κρατών –εθνών σε κρατίδια και επαρχίες, με τις κουλτουριάρικες προφάσεις ότι οι λαοί αυτοί έχουν ιδιαιτερότητα, μιλούν διαφορετική γλώσσα, έχουν ήθη και έθιμα που τους διακρίνουν και, λίγο ή πολύ, παίζει και ρόλο η Εκκλησία ή το Ισλάμ ανάλογα σε ποια περιοχή γίνεται η δήθεν «επανάσταση» για την ανεξαρτητοποίηση.
Όσοι γνωρίζουν περισσότερα από εμάς για αυτό το θέμα και πρόβλημα που πρέπει να απασχολεί τα μέσα ενημέρωσης και τους επικοινωνιολόγους- δημοσιογράφους που διαμορφώνουν ή και κατευθύνουν ακόμα την κοινή γνώμη ας μας στείλουν μια κάποια απάντηση εάν μπορούν ή αν γνωρίζουν περισσότερα για να συμπληρώσουμε και εμείς τα κενά νοημοσύνης που έχουμε.
2. Πότε χρησιμοποιούμε ομπρέλα; Αυτό είναι το ερώτημα. Και η απάντηση είναι σαφής και τετράγωνη. Όταν βρέχει ή και όταν έχει καυτερό ήλιο. Με τη βασική προϋπόθεση ότι η ομπρέλα δεν είναι τρύπια γιατί τότε και βροχή θα δεχόμαστε και τον καύσωνα δεν θα τον αποφύγουμε. Εάν λοιπόν το ΝΑΤΟ είναι μια ομπρέλα για τα κράτη μέλη που βρίσκονται κάτω από αυτό- και αν αυτή η ομπρέλα του ΝΑΤΟ δεν είναι τρύπια- τότε για ποιο λόγο πρέπει να την πετάξουμε και να βρούμε κάτι άλλο που να μας προστατεύει από τη βροχή και από τον καυτό ήλιο; Γιατί δεν ξέρουμε αν υπάρχει και που υπάρχει. Και ακόμα και να ξέραμε δεν μπορούμε να ξέρουμε αν θα ήταν καλύτερα ή χειρότερα το να μην έχουμε αυτό το αλεξιβρόχιο και να βρούμε ένα άλλο στέγαστο. Όσοι λοιπόν πολιτικοί και πολιτικάντηδες – γιατί εκεί πάει το θέμα- πιστεύουν ότι η απεξάρτησή μας από το ΝΑΤΟ και την ομπρέλα του είναι μια κάποια λύση ας μας δείξουν και έναν άλλο δρόμο όπως παλιά το σύμφωνο της Βαρσοβίας ή κάτι άλλο, που θα μας προστατεύει, γιατί αλλιώς ο στόχος και ο σκοπός αυτής της ΜΠΟΥΡΔΟΛΟΓΙΑΣ είναι ένας και μοναδικός. Να εξυπηρετεί τα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα των πολιτικάντηδων του συστήματος, να αποπροσανατολίζει το λαό με τη δημαγωγία και τον λαϊκισμό και να δημιουργεί τον εθνικό διχασμό που τεμαχίζει τα κράτη και τα έθνη όπως αναφέραμε στο προηγούμενο σχόλιο που οι πολίτες και οι λαοί παρασύρονται από τέτοια μηνύματα και συνθήματα γιατί δεν έχουν καταλάβει τα συμφέροντα των πολιτικών και πολιτικάντηδων που κρύβονται πίσω από αυτά και που εξυπηρετούν συγκεκριμένες ομάδες συμφερόντων, κλίκες, κάστες και μαφίες και όχι το λαό. Άντε φύγαμε από το ΝΑΤΟ. Και μετά; Ας μας πουν οι πολιτικάντηδες το μετά αν έχουν επιχειρήματα.
3. Τι φοβούνται οι πολιτικοί και ιδιαίτερα των μικρών κρατών που αντιμετωπίζουν και τα προβλήματα οικονομικής κρίσης ιδιαίτερα τώρα; Αυτό που φοβούνται είναι οι δικτατορίες και οι εθνικές κυβερνήσεις. Ή καλύτερα οι κυβερνήσεις εθνικής σωτηρίας όπως λέγονται σήμερα. μπαίνουν όλοι στο χορό, καταλαμβάνουν τα πόστα εξουσίας μικρά και μεγάλα κόμματα με τους ηγέτες τους, δουλεύουν όλοι για το κράτος, δεν έχουν αντιδικίες, δεν φαγώνονται μεταξύ τους, δεν αναπτύσσονται οι πελατειακές σχέσεις και η διαπλοκή και σιγά μα σταθερά ο λαός αντιλαμβάνεται ότι είναι καλύτερο να δουλεύουν όλοι μαζί και όχι να φαγώνονται μεταξύ τους. Και φυσικά και λογικά οι πολιτικοί ξεχνιούνται από το λαό. Γιατί τον λαό τον ενδιαφέρει το κράτος, η κυβέρνηση, τα πράγματα να πηγαίνουν καλά και ελάχιστα τον ενδιαφέρει αν κυβερνά το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ ή οποιοσδήποτε άλλος. Όλοι στο χορό. Όλοι στη δουλειά και εν προκειμένου χωρίς Κότσο βασιλιά όπως λέει το ανέκδοτο. Οι παλαιότεροι θα θυμούνται τι έγινε με την κυβέρνηση Ζολώτα. Έγινε μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας ή εθνικής συμμαχίας, μπήκαν όλοι οι μπροστάρηδες, οι κουμανταδόροι στη δουλειά, ακόμα και οι κομμουνιστές, και οι πολιτικοί και οι πολιτικάντηδες όταν αντιλήφθηκαν ότι με αυτό τον τρόπο έχουν χάσει το παιχνίδι και ότι ο λαός τους ξεχνά έριξαν την κυβέρνηση Ζολώτα για να ξαναρχίσουν τη φαγωμάρα στα έδρανα της Βουλής. Και να ανεβαίνει ο ένας και να κατεβαίνει ο άλλος «ανέβα μήλο, κατέβα ρόδι» για να δημιουργηθούν και πάλι οι μπροστάρηδες και οι είλωτες, να γίνονται εκλογές και ξανά εκλογές αν δεν υπάρξει κυβέρνηση, να ξοδεύονται τα χρήματα στα κόμματα, στους εθνοπατέρες της βουλής και στους μιζαδόρους, κομπιναδόρους του συστήματος και αυτό να το λέμε δημοκρατία γιατί δεν μας αρέσει η φράση «Δημοκρατία της δικτατορίας ή δικτατορία της δημοκρατίας». Όσον αφορά τις δικτατορίες και αυτές τις φοβούνται επειδή ένας παλαβός ή μερικοί παλαβοί θα τους βάλουν στον πάγο και θα ξεχαστούν από το λαό. Εκείνο που δεν φοβούνται είναι οι μονοκομματικές κυβερνήσεις. Γιατί εκεί οι πολιτικοί έχουν τη δύναμη να αποφασίζουν και να διατάσσουν, η αντιπολίτευση παίζει διακοσμητικό ρόλο στη βουλή και τα νομοσχέδια γίνονται στα μέτρα αυτών που είναι δυνατοί και οι άλλοι κατεβαίνουν στους δρόμους και ζητούν ανατροπή.
4. Είναι ένας μήνας και περισσότερο που τα μέσα ενημέρωσης ασχολούνται στα δελτία ειδήσεων και στις άλλες συνεντεύξεις με τα θέματα και προβλήματα που προέκυψαν με τα ευρήματα που έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη στην Αμφίπολη. Επί καθημερινής βάσεως γίνονται συζητήσεις και κάνουν προβλέψεις σχετικοί και άσχετοι σε ποιον ανήκουν οι τάφοι, ποιοι ήταν οι ηγεμόνες, οι στρατηγοί και οι στρατηλάτες που θάφτηκαν εκεί και οι περισσότερο προσεχτικοί είναι οι αρχαιολόγοι και οι σοβαροί επιστήμονες οι οποίοι δεν κάνουν δηλώσεις, ούτε προτρέχουν. «Μη προτρεχέτω η γλώττα του νοός» έλεγαν οι αρχαίοι υμών πρόγονοι. Και βέβαια το θέμα είναι σοβαρό και ιστορικό. Και εθνικό συνάμα. Γιατί καλύπτονται ορισμένα κενά της ιστορίας, δίνονται στοιχεία για έρευνες και μελέτες των επιστημόνων, αναπτύσσουν την περιέργεια του κόσμου και κοσμάκη, άμεσα εξυπηρετείται ο τουρισμός, το εμπόριο και το κέρδος γιατί έρχονται από όλα τα μέρη του κόσμου περίεργοι, επιστήμονες και μελετητές για να επισκεφθούν, να φωτογραφήσουν, να περάσουν λίγες μέρες στην Ελλάδα, κι όλα αυτά είναι χρήμα, είναι εισαγωγή συναλλάγματος. Αλλά υπάρχει και η άλλη πλευρά του μύθου ή της ιστορίας που μας διδάσκει αυτό που λέει ο ποιητής «τρανοί και αν είναι οι τάφοι, τάφοι θα ‘ναι». Και σε αυτόν τον μάταιο κόσμο πρέπει να βλέπει κανείς τα πράγματα και από τις δύο πλευρές για να μπορεί να ανακαλύψει την αλήθεια και από τα ευρήματα της αρχαιολογικής σκαπάνης, της ιστορίας του πολιτισμού των προγόνων και από τους στίχους του ποιητή που είναι σοφοί. Γιατί αν πάει κανείς σήμερα σε ένα νεκροταφείο οποιασδήποτε περιοχή της χώρας ή αλλού, θα δει μνημεία με μαρμάρινους σταυρούς, με ξύλινους σταυρούς, με οικογενειακούς πλούσιους τάφους, αλλά φεύγοντας και σκεπτόμενος θα σκεφθεί όσο και αν έχει συγγενείς και φίλους που θάφτηκαν εκεί, αυτό που λέει ο ποιητής. «Τρανοί και αν είναι οι τάφοι, τάφοι θα ‘ναι».
