Αναζητώντας τον Ορφέα στις ακτές της Λέσβου

Το ντοκιμαντέρ της Τζέλης Χατζηδημητρίου «Αναζητώντας το Ορφέα» αναζητά, με τρόπο ποιητικό, τα ίχνη του αρχαίου μυθικού μουσικού στη Λέσβο. Καθώς ο μύθος λέει πως το κεφάλι του και η λύρα του, ξεβράστηκαν από τη θάλασσα στις ακτές του νησιού η ντοκιμαντερίστρια και φωτογράφος συναντά τους ανθρώπους που ζουν στις παράκτιες περιοχές του νησιού και συνομιλεί μαζί τους ξετυλίγοντας παράλληλα την ιστορία της μυθικής φιγούρας του Ορφέα. Το ποιητικό ντοκιμαντέρ της Τζέλης Χατζηδημητρίου θα προβληθεί αυτή την Πέμπτη στις 3 Οκτωβρίου στις 8.20 στο πλαίσιο του Aegan Docs

“Τη Πέμπτη λοιπόν, θα συναντηθούμε ξανά με την ευφάνταστη ιδιοσυγκρασία των Λέσβιων, αλλά και με τη καθημερινότητά τους, που με αόρατους ιστούς συνδέεται με τους μύθους και τις απαρχές της λυρικής ποίησης. Η Λέσβος, κρύβει μέσα της περισσότερα απ’όσα φαίνονται με τη πρώτη ματιά και παρουσιάζονται σαν νάναι η αλήθεια της. Σας περιμένω να δούμε μαζί μια άλλη όψη του νησιού μας, αυτή που έχουμε ξεχάσει…”, σημειώνει η σκηνοθέτιδα.

«Περιδιαβαίνοντας την περιοχή που έχει συνδεθεί με τον μύθο, συναντάμε τυχαία απλούς ανθρώπους και τους ρωτάμε τι ξέρουν για το θέμα αυτό. Οι απαντήσεις τους είναι αποστομωτικές: Ο καθένας τους, τροποποιώντας τον μύθο κατά την κρίση και την εμπειρία του, προσθέτει ακόμα ένα παραμύθι στα πολλά που λέγονται για τον Ορφέα. Ανάμεσα στους ντόπιους, συναντάμε τη γνωστή και πολυβραβευμένη Κινέζα λυρική ποιήτρια Lanlan. Για αυτήν, ο τόπος εδώ αποτελεί πάντα το λίκνο της αρχαίας μουσικής και της ποίησης. Η παρουσία της και ο λόγος της δίνουν στην ταινία μια απρόσμενη αλλά και πολύ σημαντική διάσταση».

Καθώς τα γυρίσματα έγιναν σε ακτές όπου για χρόνια έφταναν πρόσφυγες, ακόμα και πριν το 2015, στα ίδια μέρη όπου -αιώνες πριν-, η θάλασσα κι ο μύθος ξέβρασαν τον Ορφέα, οι ντόπιοι αναφέρονται συχνά και στο γεγονός αυτό.

Η ταινία «Αναζητώντας τον Ορφέα» αποτελεί μέρος μιας ενότητας γυρισμένης στη Λέσβο κατά τη διάρκεια της οικονομικής και προσφυγικής κρίσης, με τίτλο το «Σιωπηλό Μονοπάτι». Η σειρά είναι γυρισμένη με μια ποιητική προσέγγιση, χωρίς να επιζητά την κλασσική τεκμηρίωση ενός ντοκιμαντέρ. Ακολουθεί ηθελημένα, τη φυσική εξέλιξη των συναντήσεων με τους χαρακτήρες, χωρίς να επιδιώκει το συγκεκριμένο αποτέλεσμα, αφήνοντας χώρο στα συναισθήματα και το απρόοπτο.

Σκοπός της ενότητας αυτής, είναι να δώσει φωνή σε καθημερινούς ανθρώπους, που παρότι περνούν τη ζωή τους σιωπηλά, ξέρουν να μοιράζονται, να γελούν, να δημιουργούν, να αγαπούν, να υπομένουν και να πορεύονται με αξιοπρέπεια, διατηρώντας έτσι, έναν τρόπο ζωής σε άρρηκτη αρμονία με το φυσικό τους περιβάλλον. Αυτή, είναι η «άυλη πολιτιστική κληρονομιά» της Ελλάδας της Ευρώπης, ο πολιτισμός της καθημερινότητας των απλών ανθρώπων, με γνώσεις, πρακτικές, και παραδόσεις, που συχνά είναι πολύ βαθιά ριζωμένες στον χρόνο, καθορίζοντας τη συλλογική μας μνήμη και ταυτότητα.