Η ψυχική επιβάρυνση των μαθητών -εφήβων εξαιτίας της καταστάσεως την πανδημίας, έχει φέρει τα πάνω κάτω στα σχολικά περιβάλλοντα αφού περιστατικά βίας καταγράφονται καθημερινά κάνοντας τους γονείς να μην ξέρουν πως να αντιμετωπίσουν την κατάσταση.
Από την άλλη πλευρά, οι αρμόδιοι εκπαιδευτικοί των σχολείων, ερχόμενοι σε άμεση επαφή με τα αισθήματα φόβου, άγχους, θυμού και λύπης των μαθητών, δεν είναι πάντοτε έτοιμοι ούτε όλες τις φορές επαρκώς εκπαιδευμένοι ώστε να κατευνάσουν τις επιπτώσεις που έχει φέρει η πανδημία σε όλες τις ηλικίες χωρίς βεβαίως να θέλουμε να θίξουμε τους εκπαιδευτικούς του νησιού που έχουν προσφέρει και συνεχίζουν να προσφέρουν τόσα πολλά.
Η τιμωρία της αποβολής
Εχοντας προσωπική σχέση με το 5ο γυμνάσιο Μυτιλήνης παρακολουθώ εδώ και ένα χρόνο περίπου τα περιστατικά βίας που καταγράφονται στο συγκεκριμένο σχολείο.Μιλώ με γονείς αλλά και με τους ίδιους τους μαθητές που προσπαθούν να εκτονώσουν τα συναισθήματά τους, τις περισσότερες φορές με λάθος τρόπο καθώς βρίσκονται στην εφηβεία. Ενώ έχουν επισημανθεί στον Διευθυντή του σχολείου πάμπολλες φορές από γονείς ανάλογα περιστατικά βίας και ενώ είχαν την επιβεβαίωση ότι θα ασχοληθεί προς την κατεύθυνση της επίλυσης τους δυστυχώς, μήνες τώρα η κατάσταση αντί να εξομαλυνθεί γίνεται ολοένα και βιαιότερη.
Σε επικοινωνία με τον αρμόδιο Διευθυντή, και αναφερόμενη σε συγκεκριμένα περιστατικά-αν και είχα όλη την καλή διάθεση- δεν κατόρθωσα να κατανοήσω την τακτική τιμωρίας των μαθητών, ούτε καν την προσπάθεια του σχολείου για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Πρότεινα μάλιστα, πριν μερικούς μήνες να πραγματοποιηθεί ειδική ημερίδα ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ, όπου αρμόδιοι ψυχικής υγείας θα έδιναν οδηγίες στα παιδιά αλλά και θα τους έκαναν να κατανοήσουν ότι η βία ουσιαστικά είναι μια εκτόνωση της κατάστασης επιστημονικής φαντασίας που όλοι διανύουμε …
Αντ’ αυτού υπερίσχυσε για ακόμη μια φορά η πεπαλαιωμένη αντίληψη της τιμωρίας της αποβολής που ουσιαστικά εξοργίζει τα παιδιά και τα κάνει περισσότερο παραβατικά.
Αν αντιγράφαμε άλλα συστήματα εκπαίδευσης θα μπορούσαμε να υιοθετήσουμε την εθελοντική έργασία μέσα στο σχολείο ή να βρούμε άλλους τρόπους προκειμένου να κατανοήσει την παραβατική συμπεριφορά του ένας έφηβος. Γιατί όχι την υποχρεωτική συνεδρία με εκπαιδευτικό ειδικής αγωγής προκειμένου να βρεθεί η ρίζα της βίας…
Η επίσκεψη σε παιδοψυχολόγο δεν πρέπει να αποτελεί ταμπού
Οι εκπαιδευτικοί μπορούν να παίξουν έναν σημαντικό ρόλο στην προαγωγή της ψυχικής υγείας των μαθητών. Μπορούν να συζητήσουν υγιείς στρατηγικές αντιμετώπισης του στρες (άσκηση, διάβασμα, μουσική κλπ) που πρέπει να παρέχονται προκειμένου να αντιμετωπιστούν αρνητικά φαινόμενα, όπως η συνεχής ενασχόληση με το διαδίκτυο, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια.
Μιλώντας με τους ίδιους τους μαθητές κατέγραψα μερικά από τα άγχη τους:
«Πολλοί από εμάς έχουν ανησυχίες, νιώθουν άγχος και μοναξιά. Η κατάσταση που ζούμε μας κάνει να αισθανόμαστε θυμό και τα άτσαλα παιχνίδια είναι μέρος της καθημερινότητας του σχολείου μας» λέει η Χ.Γ. που για ευνόητους λόγους δεν αναφέρουμε το όνομά της.
Η βία στο σχολείο του 5ου γυμνασίου δεν είναι κάτι που δεν συμβαίνει και στα υπόλοιπα σχολεία, όχι όμως σε τόσο μεγάλη έκταση. Γεγονός που θα πρέπει να ανησυχήσει τους αρμοδίους της εκπαιδευτικής κοινότητας ότι κάτι δεν γίνεται σωστά.
Παιδιά με σπασμένα κεφάλια, τύμπανα, χέρια και πόδια δεν καταδεικνύουν ότι η συγκεκριμένη σχολική μονάδα αποτελεί ασφαλές περιβάλλον.Τι γίνεται όμως εδώ; Ποιος φέρει ουσιαστικά ευθύνη για τα περιστατικά; Τι κάνουν οι σύλλογοι γονέων και πως καταπνίγουν την παραβατική συμπεριφορά των εφήβων;
“Κάνουμε ότι μπορούμε”
Σίγουρα η περίοδος αυτή είναι ιδιαίτερα δύσκολη και για τους εκπαιδευτικούς και τους Διευθυντές των σχολείων .
Μιλώντας με τον Προϊστάμενο της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Λέσβου κο Τίμο Θεοφανέλλη μας ανέφερε τα παρακάτω: «Η πανδημία έχει φέρει πίεση σε όλες τις πλευρές. Τόσο στους μαθητές όσο και στους εκπαιδευτικούς. Τα περιστατικά βίας στα σχολεία οφείλονται στην πανδημία και στην προσπάθεια των μαθητών να κοινωνικοποιηθούν και πάλι μέσα στις σχολικές κοινότητες. Η αλήθεια είναι ότι οι εκπαιδευτικοί κάνουν ότι μπορούν με τα μέσα που διαθέτουν, ενώ αυτό που έχω να τονίσω είναι ότι όλοι μαζί, καθηγητές και γονείς θα πρέπει να συνεργαστούν προς την κατεύθυνση, ώστε τα σχολεία να γίνουν ένα ασφαλές περιβάλλον για όλους ανεξαιρέτως τους μαθητές.»
Η προσέγγιση των περιστατικών βίας θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με άλλη οπτική προκειμένου να εκλείψουν αυτά τα φαινόμενα από τα σχολεία. Σίγουρα και εξαιτίας της παρούσας κατάστασης δεν είναι εύκολο και σαφώς χρειάζεται συνεργασία αλλά και καθοδήγηση από ειδικούς ψυχικής υγείας για το πώς μπορεί η παραβατικότητα να αντιστραφεί, έχοντας θετικό πρόσημο μέσα από πνεύμα συνεργασίας και ενσυναίσθησης για τον διπλανό μας.
Ας γίνει το παράδειγμα του 5ου Γυμνασίου Μυτιλήνης η αφορμή για να ασχοληθούν οι υπεύθυνοι διαφορετικά τόσο με μεμονωμένα περιστατικά όσο και με τη διάχυτη εκδήλωση περιστατικών βίας που δεν αρμόζουν στα σχολεία του νησιού, αλλά και στην παράδοση που έχουν…
