Από τον City Inspector
Σ’ αυτόν εδώ τον ευλογημένο τόπο που οι πρόγονοί μας ρίζωσαν, τον αγάπησαν και τον ανέδειξαν σε λαμπρό άστυ, έχουμε και το πλεονέκτημα της περίσσειας ύδατος. Από τ’ αρχαία χρόνια, η Μυτιλήνη «βολευόταν» από πλευράς υδροδότησης, με υδραγωγεία που έφερναν το νερό από τις πηγές του Ευεργέτουλα και της Κρατήγου. Σήμερα, «πνίγεται». Οι κρήνες οι οποίες, άλλη πολύ και άλλη λίγο, ξεδιψούσαν τις γειτονιές και τους μαχαλάδες, μας έμειναν μνημεία μιας εποχής που ο σημερινός καλομαθημένος Μυτιληνιός θα τη χαρακτηρίσει (δικαίως) μίζερη. Σήμερα, το αφθόνως αναβλύζον από τον υπόγειο ποταμό ύδωρ είναι τόσο, ώστε αρκετό ρέει ανεκμετάλλευτο, εκεί στα Ύδατα. Οι αντλίες που στέλνουν το νερό στην πόλη, λειτουργώντας νυχθημερόν, προλαβαίνουν να μας υδροδοτούν για την πόση, τη λούση, τη …λάτρα οικιών τε και αυτοκινήτων, το πότισμα των κήπων, το ξαρμύρισμα των κορμιών στις παραλίες, τη βιοτεχνική χρήση, και …και… Μόνο του άγγελου δεν φτάνει να δώσουμε νερό. Πού πίνει ο άγγελος νερό; Μα, στις εκκλησίες. Έτσι κι αλλιώς, οι άγγελοι τι δουλειά έχουν μ’ εμάς τους αμαρτωλούς; Εμείς εδώ, αρχόντ’ κι φουκαράδις ζούμι μακριά ’π’ του Θιό. Μας έμειναν αμανάτι οι κρήνες του παρελθόντος, αλλά όσες τη γλίτωσαν από την κατεδάφιση, πριν κάτι χρόνια ευπρεπίστηκαν και υδροδοτήθηκαν. Έτσι είναι. Οι Ρωμαίοι κατακτητές φρόντισαν για υδραγωγείο. Οι Οθωμανοί κατακτητές φρόντισαν για υδραγωγείο. Στις μέρες μας, η Ε.Ε., η Επάρατος Ένωσις ντε, χρηματοδότησε (σε μεγάλο μέρος) για τις κρήνες. Κι εμείς, ως συνήθως, αφού όλα τα συγκεντώσαμε εν οίκω, σιγά σιγά τις αχρηστεύσαμε, και πάλι, τις κρήνες… για να μη χαλαλίσουμε σταγόνα νερού εκτός από αυτό που ο καθένας μας χαραμίζει εγωϊστικώς και εγωπαθώς δια την πόσιν και την λούσιν του εαυτούλη του.
Τώρα, θα μου πεις, μοναδικέ μου αναγνώστη, πως με τα γραφόμενά μου σε μαλώνω, αλλά εσύ δεν είσαι αυτός που έκλεισε μία μία τις κρήνες, ούτε Δήμος είσαι, ούτε η κοινωφελής του επιχείρησις. Ναι, όμως δεν σε άκουσα να διαμαρτύρεσαι ποτέ, και ξέρεις γιατί; Επειδή δεν είσαι χρήστης αυτής της πόλης. Κι αν θέλεις να σου το θυμίσω, Εσύ Είσαι ο Δήμος ή μάλλον καλύτερα, τώρα πια είσαι μπαρμπαΔήμος. Δεν αναφέρομαι στην ηλικία σου, στα φερσίματά σου αναφέρομαι. Περνάς με το κουρσάκι σου, το παπάκι σου ή την κουρσάρα σου, τη μηχανάρα σου, διασχίζεις το Ιστορικό Κέντρο και ζουπ ζουπ, κατευθείαν στο σπιτάκι σου, τη δουλίτσα σου, το καφενείο σου ή στη σπιταρόνα σου, τις επιχειρήσεις σου, την καφετέρια και ματιά δε ρίχνεις. Αν ήταν δυνατό, αυτά τα στέκια σου να ήταν μαζεμένα το ένα δίπλα στο άλλο, πιο ευχαριστημένο σε φαντάζομαι. Όμως το κέντρο της Μυτιλήνης διασχίζεται από πολύ κόσμο που το Ζει και του δίνει ζωή. Κόσμος μέσα στην Αγορά, στην Προκυμαία, στις πλατείες, τα πάρκα, κόσμος περαστικός που ψωνίζει, βολτάρει, αναπαύεται, ψυχαγωγείται. Είναι και οι επισκέπτες μας, που ανακαλύπτουν ότι παρόλη την επάρκεια σε νερό, οι Μυτιληνιοί είναι τσιγκούνηδες και αφιλόξενοι με αυτό το δώρο της Φύσης ή αγαθό του Θεού. Γιαυτό σου λέω, μόνο στις εκκλησίες έχει νερό. Θέλεις να το θεωρήσεις φιλαλληλία, θέλεις θρησκευτική παράδοση, απομεινάρι του παρελθόντος ή μεράκι του παπά και του επίτροπου, πάντως θα ξεδιψάσεις και θα δροσιστείς.
Αν τρέξουμε, σαν τουρίστες, την πόλη στο μυαλό μας, θα περάσουμε από τα άνυδρα Τσαμάκια με τους κουρού τσεσμέδες, την άνυδρη Πλατεία Σαπφούς χωρίς κρήνη, τον Κήπο με την προσφάτως και πιεστικώς ξαναϋδροδοτημένη κρήνη «L» του γνωστού και μη εξαιρετέου σωματείου, το Πάρκο με μία κεκρυμμένη λειτουργούσα εισέτι βρυσούλα και μάλλον θα πιούμε στο Παρκο Καραπαναγιώτη από τον υδροπίδακα. Δύο τρία χιλιόμετρα. Γιαυτό σου λέω, μοναδικέ μου, οι Μυτιληνιοί είμαστε τσιγκούνηδες με το νερό. Πολύ σε ζόρισα και θα μου αντιτείνεις πως «πραγματικά το παράκανες κυρ Σίτυ ινσπέκτορ». «Χάθηκαν τόσα μαγαζιά, καφενεία και καφετέριες και ψυγεία με δροσερά μπουκαλάκια; Ποιος είναι ο τσιγκούνης τώρα; Εμείς ή ο …δικός σου που δεν αφήνει ούτε μισό ευρώ στον τόπο της επίσκεψής του;». Καλά, μοναδικέ μου, έτσι το κατάλαβες; Το ζήτημα εντοπίζεται μόνο εις την πόσιν;
Το άγιον ύδωρ, φρέσκο νεράκι αναβλύζον ή ρέον, είναι για εμάς τους …αστούς, εκτός από τον άνεμο, τα δέντρα και τη θέαση του ουρανού, αυτό που μας κρατά συνδεδεμένους με την ελεύθερη φύση. Ελεύθερους είπαμε. Ανθρώπους. Αλλιώς, κοίταξε τις μεγάλες πόλεις κι όπου δεν υπάρχει πράσινο. Κατσαρίδες. Γιαυτό είμαστε τυχεροί εδώ στο τρανό χωριό μας. Έχουμε και τη θάλασσα, αλλά είναι …αρμυρή. Ε, το πολύ πολύ να είμαστε …γαρίδες. Οι χρήσεις του νερού στους κοινόχρηστους χώρους, πέρα από τη συναισθηματική αξιοποίηση μέσα στην πόλη, δεν είναι μόνο για το ξεδίψασμα. Είναι και για το δρόσισμα του σώματος και για το πλύσιμο των χεριών και ενός φρούτου, ακόμα και για να πίνουν τα σκυλάκια και τα πουλάκια. Έχεις τη χαρά να καθαρίσεις παιδάκι με λερωμένα χέρια, π.χ. από παγωτό ή την ατυχία να σου λερώσει το πέδιλο από …φτου κακά; Τι θα κάνεις; Θα μπεις μέσα στην πρώτη επιχείρηση και ζουπ ζουπ, στην τουαλέτα. Και τι σου χρωστάει ο επιχειρηματίας; Επίσης, θα τρώς άπλυτα τα φρούτα που αγόρασες ή καθόλου, θα γκαζώνεις για να δροσιστείς και θ’ αγοράζεις μπουκάλι για τις παραπάνω ανάγκες. Θα σου το επαναλάβω, πως πολλές φορές τα γράφω σ’ εσένα για να τα διαβάζει η πεθερά …εκεί στο κτήριο με τις τζαμαρίες, γιατί κι αυτή, όλοι τους αυτοί δηλαδή, το περπάτημα στην πόλη το έχουν για κακό. Λες να φοβούνται κάτι; Τότε, τι να δούνε και τι να αιθανθούν από τη ζωή μας, τις κρίσεις των επισκεπτών μας, την εκτίμηση της νέας γεννιάς; Πάντως κάτι δράσεις που δίνουν αισιοδοξία και πίστη σους θεσμούς, βλέπουμε να πραγματοποιούνται κατά καιρούς. Δεν είναι μόνον η καθαριότητα, οι αποψιλώσεις και ο ευπρεπισμός, περιμένουμε και την έμπνευσή σας, μοναδικοί μας Άρχοντες παντός βαθμού, πάσης κλίμακος.
Καιρό μετά την επιστροφή μου από το επαγγελματικό μου ταξίδι, έτσι που πέρναγα από το Πάρκο της Αγίας Ειρήνης και αφού είχα δροσίσει το σβέρκο μου με νερό της «εκκλησιαστικής» κρήνης, αντίκρυσα κάτι συνταρακτικό. Άρδην επιστροφή στην κρήνη, για βρέξιμο κεφαλιού. Είδες μοναδικέ μου πόσο χρήσιμες είναι οι κρήνες μέσα στην πόλη; Ο χώρος που ήταν κατειλημμένος με παιχνιδομηχανές, φάνταζε άδειος, έτσι σαν κοίτη αποξειρανθείσας λίμνης. Για τέτοιες δράσεις σας, μοναδικοί μας Άρχοντες, δεν έχουμε παρά να σας συγχαίρουμε. Λές Λιόστη μου να προχωρήσουν και στην υλοποίηση του πειράματος της Νέας Φιλαδέλφειας; Καλύτερα θα ήτανε να ξανακατασκευάσουν το αδικογκρεμισμένο σιντριβάνι. Το χρωστάνε στην πόλη και στο μελετητή. Τα σχέδια υπάρχουν, έτσι; Αν όμως και αυτό είναι δύσκολο ή «δεν υπάρχει δεκάρα στο ταμείο», τότε η επαναλειτουργία της κρήνης απέναντι από την προτομή του Βερναρδάκη δεν είναι ούτε δύσκολη, ούτε ακριβή. Ένα χερουλάκι στο διακόπτη χρειάζεται μόνο και λίγη μα λίγη «πολιτική βούληση», άντε …ξεμπερδεύετε γιατι σφίγγουν οι ζέστες, πριν αρχίσω να παίζω αγκωνιές με τον …άγγελο.
City Inspector
Υ.Γ. (τριετίας. Ύστερα σου λέει, να καταργηθούν οι τριετίες) : Και τώρα, μοναδικέ μου, εσύ περιμένεις να σου πω, μετά από τρία χρονάκια που είχε δημοσιευτεί αυτή η επι-Θεώρηση, τι γίνεται σήμερα. Ε, σήμερα δεν έχουμε μόνο στέρφες βρύσες, αλλά και στέρφους ανθρώπους. Κουρού και τσιφούτ. Ο άγγελος ούτε και στις εκκλησίες θα βρει να πιεί νερό. Όπως το διαβάζεις. Η του Δήμου Μυτιλήνης, εκεί στην Πλατεία, σε κατακλύζει από βιαίως ρέον ύδωρ, άμα τη πιέσει του διακόπτου. Αυτή, ναι. Τρέχει και μάλιστα με διακόπτη χρονοκαθυστέρησης, ώστε να μην ξεχαστεί ανοιχτή και χυθεί αδίκως το αγαθό. Καλή πατέντα, αλλά έτσι αρύθμιστα και …παλαβά που βγάζει το νερό, ξοδεύει το τετραπλάσιο από ό,τι θα χρειαστεί ο …τυχερός. Για το Πάρκο, τη βρυσούλα της Αγίας Ειρήνης και την «L», καλύτερα …πάρε μπουκάλι. Μα, να μη μου βγαίνει από το μυαλό η δικαιολογία που ξεστόμισε εκειός ο «Δημοτικός Σύμβουλος», ότι δεν τις υδροδοτούμε, γιατί θα πίνουν οι Ρομά, λέει, και οι πρόσφυγες. Δεν τον καρφώνω, επειδή δεν το γνωρίζω το άτομο. Αυτός αυτοσυστήθηκε με την ιδιότητά του. Σιγά μην τον γνώριζα τέτοιον τύπο. Ε, υπάρχουν Ρομά (εθνικότητα), υπάρχουν και οι σαν και του λόγου του «γύφτουλες» (χαρακτήρες). Προτιμώ τους πρώτους, μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν οι δεύτεροι. Τον κυρ Σπύρο μας, όμως, τον γνωρίζω. Τι λέτε, κύριε Δήμαρχε; Εφόσον δεν υπάρχει μέριμνα από τις Υπηρεσίες του Δήμου, εσείς θα επιληφθείτε; Ρε, που φτάσαμε να τα φορτώνουμε όλα στην κορυφή της πυραμίδας… Ανισόρροπα πράματα… C.I.
