Μεγάλωσα μέσα στη μυρωδιά του μελανιού και τον ήχο της τυπογραφικής του Γουτεμβέργιου.
Πολλές φορές όταν ο κύριος Μιλτιάδης (Κουκκέλης) τύπωνε την εφημερίδα στο τυπογραφείο του μπαμπά στο υπόγειο της Ιουστινιανού εγώ τον βοηθούσα ισιώνοντας τις σελίδες που μπερδεύονταν .
Ήταν μάστορας ο κυρ Μιλτιάδης.
Μάστορας της στοιχειοθεσίας. Έπιανε τόσο γρήγορα τα στοιχεία μέσα από τα κουτάκια τους με μια καλλιτεχνική μαεστρία μου έλεγε ιστορίες και μου έδινε οδηγίες για το πώς θα βγάλω τα μελάνια από τα χέρια μου ενώ το μυαλό του ήταν στη σειρά του κειμένου που διάβαζε και αποτύπωνε πάνω στα ειδικά ξύλινα κουτιά. Τον ρωτούσα, πως κάνει τόσα πράγματα ταυτόχρονα και μου απαντούσε ότι δεν ήταν πολλά αφού ο Ναπολέοντας έκανε, εννέα πράγματα μαζί !
Η μυρωδιά του δωματίου είναι ακόμη μέσα στα ρουθούνια μου.
Μελάνι και πετρέλαιο, χαρτί μαζί με την υγρασία του χώρου και ένα ξεχαρβαλωμένο τρανζίστορ να παίζει στο διπλανό δωμάτιο.
Στον τοίχο πάντα κρεμούσε σελίδες από ημερολόγια της PIRELLI.΅ Για να ΄μορφύνει ο τόπος΅ μου έλεγε και γελούσε με αυτό το μοναδικό του γέλιο που με αυτό θα τον θυμάμαι πάντα. Μαζί του και ο κυρ Θόδωρος ,ψηλός και λιγνός για τα παιδικά μου μάτια ,έκανε και αυτός τα μαγικά του και έκλεινε σελίδες…
Πολλά απογεύματα ερχόταν και ο Γιάννης μαζί .Ο γιός του .Παίζαμε στην αυλή ή καμιά φορά μας έβαζε να στήσουμε κανέναν υπέρτιτλο επάνω στον καμβά.
Μάταιο. Πιο πολύ μπερδεύαμε τα γράμματα παρά βοηθούσαμε. Ύστερα βγαίναμε πάλι στην αυλή για να κόψουμε κορόμηλα από το δέντρο, αν ήταν άνοιξη και μανταρίνια αν ήταν χειμώνας.
Έτσι περνούσαν τα χρόνια.
Χειμώνες ,καλοκαίρια και οι υπόλοιπες εποχές που υπήρχαν ακόμη τότε.
Και η μηχανή γρύλλιζε και ο κυρ Μιλτιάδης στοίχειωνε τον χρόνο μέσα από τα στοιχεία που κατέγραφαν την ιστορία του τόπου στα πρωτοσέλιδα των ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ.
Ο κυρ Μιλτιάδης δεν είναι πια εδώ. Μαζί με εκείνον και τον μπαμπά μου που έχασα πρόσφατα ,θαρρείς πως έφυγε ένα κομμάτι της παιδικής ανεμελιάς .Μια εποχή που έχει αρχίσει να σβήνει αφήνοντας πίσω μόνο μυρωδιές ,ξεθωριασμένες εικόνες και ήχους της μηχανής του χρόνου.
Τους φαντάζομαι μαζί να κουβεντιάζουν και να στήνουν υπέρτιτλους ενώ η μηχανή του Γουτεμβέργιου θα γρυλίζει μέσα στη δική τους αιωνιότητα…Καλό ταξίδι κυρ Μιλτιάδη .
