Το “Πόλιον” αποχαιρετά τον Ανδρέα Λιόλιο που έφυγε ξαφνικά από τη ζωή.
Έφυγε ξαφνικά και διακριτικά από τη ζωή ο Ανδρέας Λιόλιος, ο τελευταίος καραβομαραγκός του Πλωμαρίου, μόλις ένα μήνα, μετά από το Δούκα Γιαμουγιάννη. Βιάστηκε, ποιος ξέρει γιατί, να τον ακολουθήσει. Ποιος ξέρει, μπορεί τώρα να σκαρώνουν παρέα ένα τρεχαντήρι ή ένα πέραμα….
Απρόσμενα και αθόρυβα έφυγε από κοντά μας για τη “γειτονιά των αγγέλων”, αφήνοντας πίσω την αγαπημένη του σύζυγο Διαμάντω, τα παιδιά του Μαρία και Γιώτα, τον αδελφό του, τα εγγόνια, τα δισέγγονα του και όλους εμάς που τον γνωρίσαμε , τον εκτιμήσαμε ως άνθρωπο και ως καραβομαραγκό με την απαράμιλλη τέχνη του και προφανώς που τον αγαπήσαμε. Πήρε το δρόμο της αιωνιότητας και πέταξε μέσα από την αγκαλιά των οικείων του, που δεν μπόρεσαν να εξορκίσουν το μοιραίο.
Ο αχός από τις θλιμμένες καμπάνες της Αγίας Παρασκευής δεν πρόλαβε να κωπάσει στο αποχαιρετιστήριο κάλεσμα των ενοριτών της για το Δούκα Γιαμουγιάννη και αμέσως στον ίδιο τόνο, ξανασήμαναν για το στερνό αντίο στον Ανδρέα Λιόλιο.
Ο αγαπημένος μας φίλος υπήρξε άνθρωπος, εγκάρδιος, πράος, ανώτερου ήθους, ένας “λεβεντάνθρωπος” στην όψη και την ψυχή, με αγάπη και μεράκι στην τέχνη του, που ήθελε και περίμενε να τη μεταδώσει σε νέους και παιδιά του Πλωμαρίου. Το δρασκέλισμα του στο “άλλο σύνορο” λύπησε βαθειά και όλη την κοινωνία του Πλωμαρίου, της οποίας έχαιρε την αγάπη και την εκτίμηση.
Ο Ανδρέας γεννήθηκε το 1939, πλάι στη θάλασσα και κοντά στους ταρσανάδες του πατέρα του Παναγιώτη, του παππού του Γιαννάκη Λιόλιου, στα Μανιάτικα.
Ως απόγονος της άλλης μεγάλης οικογένειας των καραβομαραγκών του Πλωμαρίου, των Λιόλιων , που δούλευαν με άλλο παραδοσιακό τρόπο το “μονόχναρο” από αυτόν των Γιαμουγιάννηδων , μεγάλωσε μέσα στον ταρσανά και έμαθε την τέχνη του καραβομαραγκού, κληρονομώντας όλη την απαράμιλλη “μαστοριά” της οικογενειακής παράδοσης.
Από δεκατριών χρονών, δούλευε με τον πατέρα του Παναγιώτη στον ταρσανά τους μέχρι το 2003. Σκάρωνε καΐκια όλων των ειδών, αλλά κυρίως τα περίφημα “περάματα”, παίρνοντας πάρα πολλές παραγγελίες όχι μόνο από το Πλωμάρι και τη Λέσβο , αλλά και από άλλα νησιά του Αιγαίου, όπως τη Χίο, Σύρο, κλπ, καθώς και από την Καβάλα.
Ο ταρσανάς των Λιόλιων δούλευε πριν το 1900 με τον παππού τού Ανδρέα, τον ξακουστό στο Αιγαίο Γιαννάκη Λιόλιο, στη συνέχεια, με το γιο του Γιαννάκη, τον Παναγιώτη και πατέρα του αλησμόνητου φίλου Ανδρέα, που αποχαιρετάμε, και από το 1953 μαζί του ο ίδιος ο Ανδρέας, αν και ήταν μόλις 13 χρονών, μέχρι το 2003.
Το 2001, ο Ανδρέας Λιόλιος τιμήθηκε από το Υπουργείο Αιγαίου και το Σύλλογό μας “Το Πόλιον”, όπως και ο Δούκας Γιαμουγιάννης, στο πλαίσιο της πρώτης Reggattas του Αιγαίου, που ξεκίνησε από το Πλωμάρι , θέλοντας να τιμήσουν οι διοργανωτές του την ξεχωριστή στη Λέσβο και το Αιγαίο ναυτοσύνη του.
Έγινε επίτιμο μέλος του Συλλόγου μας, όπως και ο Δούκας, συνεργαστήκαμε και μοιραστήκαμε πολλά από τα οράματα μας της ναυπηγικής παράδοσης στο Πλωμάρι και όχι μόνο.
Με πολλή αγάπη, μας δώρισε τα εργαλεία, που χρησιμοποιούσε εκείνος και οι πρόγονοι του, ως παρακαταθήκη της διάσωσης και ανάδειξης της Ναυπηγικής –Ναυτικής παράδοσης του Πλωμαρίου και του Αιγαίου με τη δημιουργία του αντίστοιχου Μουσείου, για το οποίο έχει αγοραστεί προ εικοσαετίας (!!!) ένα όμορφο, παραλιακό βιομηχανικό κτήριο.
Τιμώντας τη μνήμη του Ανδρέα και του Δούκα, καθώς και της ιστορίας και παράδοσης του Πλωμαρίου θα συνεχίσουμε να προσπαθούμε για τη διάσωση και ανάδειξη της παραδοσιακής ναυπηγικής τέχνης του Αιγαίου, στην οποία είχε ξεχωριστή θέση το Πλωμάρι.
Με πόνο ψυχής απευθύνουμε το ύστατο χαίρε, στον αγαπημένο μας Ανδρέα μαζί με την υπόσχεση προς εκείνον αλλά και προς το Δούκα ότι θα συνεχίσουμε να προσπαθούμε για τη διάσωση και ανάδειξη της τέχνης τους.
Το αφιέρωμα μας αυτό στον Ανδρέα Λιόλιο, συνοδεύεται από video του Συλλόγου μας, που αποτελεί μκρό απόσπασμα παλαιοτέρου με τίτλο «Ξυλοναυπηγική και Καραβομαραγκοί στο Πλωμάρι». Το απόσπασμα αυτό επιμελήθηκε – όπως και το παλαιότερο- ο Γιώργος Παπαδόπουλος, τον οποίο και ευχαριστούμε θερμά. Θα είναι αναρτημένο στην Ιστοσελίδα του Συλλόγου.
