Είχα ρεπό, είχα χαρά, μα είχα και γυναίκα. Της χρωστούσα και μια βόλτα. Και σ’ άλλους χρωστούσα… Δεν μιλάμε για λογαριασμούς, αυτούς, άσ τους να πάνε… Έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει ψιλό και το χοντρό θα το βλέπουμε στα μουσεία. Στους άλλους δεν χρωστούσα βόλτα, συνοδεία για μια επιΘεώρηση χρωστούσα κι έτσι είπαμε, το ζεύγος, να ετοιμάσουμε τίποτα σαρακοστιανά και να πάμε με τους υπόλοιπους να τους κεράσουμε …ταραμοσαλάτα, ελιές και κρεμμυδάκια, χταπόδι ξυδάτο, χαλβά και …λαγάνα… (τι; Δύσκολο το έχεις να βρεις λαγάνα; Για κοίταξε στην αγορά, με τέτοιο ανταγωνισμό, μέχρι και …κανονικό ψωμί κυκλοφορεί τώρα πια). Όπως το καταλαβαίνεις, μοναδικέ μου αναγνώστη, πήγα ο δόλιος ο Σίτυ Ινσπέκτορ να πετύχω μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγώνια, άντε τέσσερα. Να βγώ στην εξοχή, εκμεταλλευόμενος τη σχόλη μου, να κλείσω το στόμα της συμβίας που δεν πήγαμε πουθενά την περασμένη Κυριακή, να συμμετάσχω σε ένα ακόμα ινσπέξιον και …να γιορτάσω με φίλους την …Καθαρά Δευτέρα. Αυτός είναι καιρός που θα ζήλευε και η Μπαρμπαριά. Καθαρός ουρανός, ούτε φύλλο να μην κουνιέται, ταυτοχρόνως να έχει δροσούλα και κάποιες ώρες ο ήλιος να γίνεται χάδι παρηγοριάς. Εντάξει, χαρταετό δεν πετάξαμε. Το αναδρομικό μας άχτι, όμως, το βγάλαμε και με το παραπάνω. Πατανία, μπουκιά και κρασάκι, χαλαρή συζήτηση, κι όλα τούτα δίπλα στην πόλη. Λίγο παραπέρα από κει που έπρεπε ο καιρός να επιτρέψει να γίνει τότε ο κανονικός γιορτασμός. Στ’ Απελλή λέγανε, αλλά η νοτιά και η βροχή είχαν άλλα σχέδια τότε. Εμείς πήγαμε λίγο παραπέρα. Μην ξεχνάς, μοναδικέ μου, ότι σ’ έχω φτάσει επιΘεωρώντας μέχρι τη Φυκιότρυπα. Ε, τώρα το ψάξαμε από ’δω και πέρα. Βρέξαμε και λίγο τα πόδια… μπρρρρ. Δεν είναι καιρός για παραπάνω ηρωισμούς. Εξάλλου οι χειμερινοί κολυμβητές βουτάνε εκεί στο «δικό τους».
Τώρα πια «ο δρόμος της νταλίκας» είναι ήσυχος. Όσοι έρχονται με αυτοκίνητο μέχρι το φάρο ή που θα κάνουν μια πλήρη στροφή και φεύγουνε ή που θα κολλήσουν καμμιά ώρα στη θέα της θάλασσας και στη …ρομαντζάδα. Στο βράχο πάντως δεν ανεβήκαμε. Ας όψονται οι …προκομμένοι που τον περιμάντρωσαν, λες και προστατεύουν κάτι. Τέλος πάντων, τα έχουμε πει αυτά, ένα όμως που το ξαναείπαμε και τώρα επιμένουμε να το ανανεώσουμε, είναι ότι αυτό το σημείο της Φυκιότρυπας «έχει μεγάλα φόντα ανάπτυξης» και είναι κρίμα να μην γίνεται τίποτα που θα το εξελίσσει. Μην ακούσω πως «να, πόσο σπουδαίο έργο έγινε, με την αναστύλωση του φάρου», γιατί από χαρταετός θα γίνω ρουκέτα ή βαρελότο… πιο επίκαιρο… Για το ότι ο φάρος έγινε κουκλί, κανένας δεν έχει αντίρηση, αλλά τούτη ’δω η δίφυλη πορτάρα και της αποικίας το κάγκελο, τι εξυπηρετούνε; Με αυτό το …κυριλέ περιμάντρωμα όποιος θέλει να είναι εντάξει, δεν μπορεί να χαρεί, ενώ όποιος αψηφά τις απαγορεύσεις, πηδάει τη μάντρα και κάνει τη μαγκιά του. Άσε και την αισθητική της υπόθεσης… Υπήρχαν, βεβαίως και πρακτικοί λόγοι για την απαγόρευση της εισόδου, αλλά …ενός καλού, μύριες χοντράδες έπονται. Αυτός που ξαλάφρωνε πίσω από το φάρο, δεν άλλαξε …τουαλέτα, οι ψαράδες επιμένουν στο στέκι τους, οι πρόσκοποι στους οποίους έχει παραχωρηθεί η χρήση είναι άφαντοι, χώρια η …δασική ταμπελάρα. Και μη μου πεις τίποτα για περιοχή «Ναυτικού», γιατί…α. Τόσα χρόνια που ήτανε γρανάδι ο φάρος, χέρι δεν μπήκε. Τώρα θα κάνουν όρεξη για βανδαλισμό οι… «εχθροί του έθνους»; Βρήκαμε «μπαμπούλα» να περιορίζουμε τη βόλτα του πολίτη. Και του επισκέπτη τουρίστα, όμως… Άσε, γιατί θα μου ανεβεί ο χαλβάς…
Σε ανοιχτότερη ματιά, μοναδικέ μου, όλος ο χώρος και έξω από το βράχο είναι αξιοποιήσιμος. Τέτοια πλατειάρα με θέα στη θάλασσα, αν την είχανε αλλού …μέχρι και λεφτά θα τους έδινε. Μιλάμε για μικρό έργο με μεγάλη προοπτική. Σήμερα, βρίσκουν πάρκινγκ αδέσποτες νταλίκες, κάτι …νοικοκύρηδες βρίσκουν την ευκαιρία ν’ αδειάσουν τα σταχτοδοχεία τους, ενώ, την εποχή της ξηρασίας, μια μικρή έστω έξαρση του μελτεμιού, μετατρέπεται σε Σιμούν, γεμίζοντας με σκόνη και σακουλοχαρτούρα το δρόμο μέχρι Τ’ Απελλή.
Ας συνεχίσουμε την επιΘεώρηση, μέχρι που να βρούμε πού θ’ απλώσουμε την κουρελού, τα φαγητά και την αρίδα μας. Στο πρόχειρο οδόφραγμα, από την αρχή της εγκατάστασής του, έγινε κάποια επέμβαση διάνοιξης διόδου για κουρσάκια. Δικαιολογημένη πράξη, αφού θα πρέπει να δίνεται η ευκολία έστω και για έναν ανήμπορο για βόλτες συνάνθρωπό μας, να χαρεί τη διαδρομή ως τον Άη Γιάννη και να προσκυνήσει. Παππούδες, γιαγιάδες, ε… Για τους άλλους, τους γκαζάκηδες, φροντίζουν να τους συνετίσουν οι λακούβες και η φύση. Η δεντροστοιχία των αρμυρικιών, ακλάδευτη κι ελεύθερη, βρήκε αέρα και γιγαντώνεται, στενεύοντας την άσφαλτο όπου γινόταν το …ράλυ φορτηγών. Παρόλο το αισιόδοξο θέαμα, όμως, θα πρέπει να ληφθεί μέριμνα ώστε να μην υπάρχουν χόρτα που θα θεριέψουν και θα ξεραθούν για όλο το καλοκαίρι. Αλήθεια, είναι ή δεν είναι στην υποχρέωση του Δήμου τούτη η περιοχή; Απορία μου άλυτη, γιατί από την εποχή που σουλατσάριζε το τρενάκι με τους τουρίστες και τόσα χρόνια πριν και μετά, το ίδιο σκουπιδομάνι και την ίδια ξεροχορταριά …θαυμάζω. (τη …θαυμάζω και σε φωτογραφίες του αρχείου που διατηρούν οι Λιόστρες, έτσι;) Στο πλάι του δρόμου, ένα απροσδιόριστο «αρχαίο». Εγώ κι εσύ, μοναδικέ μου, ξαίρουμε τι είναι, οι τουρίστες όμως όχι. Μα, ολόκληρος Απροσδιόριστος Αρχαιολογικός Χώρος εκατομμυρίων στην Επάνω Σκάλα δεν έχει ταμπέλα. Τώρα, σ’ αυτές τις «παλιοπέτρες», τι ζητάμε; Αυτά περί της πληροφόρησης…
Η μικρή αγκάλη με βότσαλο (ωχ τα πόδια μου), φιλοξενεί το καλοκαίρι αρκετό κόσμο που χαίρεται το μπάνιο του και απολαμβάνει την …παρθένα φύση, δυό βήματα από την πόλη. (είπαμε, κάνει παράδες το μέρος τούτο…) Καλή κίνηση η υδροδότηση για ντους, χρειάζεται όμως κάποιο ζευγάρι καλές καμπίνες αποδυτήρια. Πιο …αξιοπρεπείς. Οπωσδήποτε χρειάζεται να δοθεί μέριμνα στην επισκευή ή και αναδόμηση της τσιμεντένιας σκάλας, ώστε να καταστεί πιο ασφαλής, πιο ανθρώπινη. (μα πού τους βρίσκουν τους «μαστόρους» κάθε φορά που γίνεται ένα μικροέργο; Σε διαγωνισμό ταλέντων; – Καλά, αυτά είναι παλιά. Τώρα πια μάθανε. – Τι λες ρε …Καλατράβα…) Παλιός είναι ο αναλληματικός τοίχος, που βάσταξε τόσο και τόσο νταλικομάνι, κι ας μην ήταν κατασκευασμένος για τέτοιο φορτίο. Ναι, αλλά αυτόν τον κάνανε οι «παλιοί»… Τώρα, πάντως, χρειάζεται κάποια επισκευή …«πριν θρηνήσουμε θύματα».
Η υπόλοιπη παραλία είναι όλη βραχώδης και είναι …μόνον για …μερακλήδες… Καλύτερα να μείνει όπως είναι, γιατί ένας δρομάκος διανοίχτηκε κάποτε και …έφτασε ο …πολιτισμός και σ’ αυτή την ανθοστόλιστη ομορφιά, αλλοίμονό της.
Τρέχει το μυαλό της Λιόστρας Τ. και του Λιόστη σε παρελθούσες εποχές, που κατά την περίοδο της αποψίλωσης γίνονταν σφαγές …της χλωροφύλης και …γενοκτονίες φυτικών ειδών. Για να σου το εξηγήσω, μοναδικέ μου, αδιευκρίνιστο είναι το ποιος έστελνε τα συνεργεία να ξεπατώνουν ελεύθερες περιοχές με δεκαεφτά είδη αγριολούλουδων, πριν χαρούμε τον φυσικό κήπο, πριν ρίξουν σπόρο (ύστερα αναρωτιώμαστε γιατί γεμίζει ο τόπος αγκαθούρες…). Ξεπάτωναν με τα χορτοκοπτικά και δεντράκια στα παρτέρια, γιατί παίρνοντας ένα γύρο το παρτέρι, έκοβαν και τη φλούδα του δέντρου. Γιατί άραγε πολλά δεντράκια μαραζώνουν στην πόλη; Γιατί; Ταυτοχρόνως, σε Παιδικές Χαρές και συνοικιακά παρκάκια, για βδομάδες οι μολόχες, οι τσουκνίδες και λοιπά «ζιζάνια», έπαιζαν το «ποιος είν ο πιο ψηλός», εμποδίζοντας την πρόσβαση των παιδιών. Τώρα που ο Δήμος ανέθεσε το έργο της αποψίλωσης, θα πρέπει να φανεί ωριμότερος (ο Δήμος είμαστε εμείς) και να κρίνει την παροχή υπηρεσίας αναλόγως. Εκατό και, χιλιαρικάκια …πλερώνουμε. Ναι, το έργο είναι μεγάλο, αλλά πρέπει να γίνει υπεύθυνα. Άραγε, η Δημοτική Υπηρεσία έχει ειδικό Επόπτη που να επιβλέπει τη σωστή εκτέλεση ή μονον «κομμένο χόρτο να δω κι όλα καλά»; Μην ξεχνάμε και τα σκουπιδάκια, που …αποκαλύπτονται με την απομάκρυνση του όποιου σανού (για πού άραγε;), και κάνουν μπαμ τα άτιμα.
Όλα τούτα μας προέκυψαν περί καθαρισμών, γιατί πριν το εκκλησάκι όπου έχει μια ταμπέλα κι ένα κλιμακωτό μονοπατάκι που οδηγεί κάτω από τα τείχη, ο Λιόστης είχε την παρόρμηση να κάνει την εξερεύνησή του. Το αστείο θέαμα που παρουσίασε όταν επέστρεφε άδοξα, δεν μπορεί να υπερβεί την ταπείνωση του σωματαρά μας. Σήκωνε τα χέρια πάνω από τη μέση για ν’ αποφύγει την αγαθούρα και φαινόταν σαν τον Τάινι Τιμ μέσα στις τουλίπες. Υπόψιν ότι μιλάμε για «τουριστικό» μονοπάτι, μιας κι έχει να κάνει με το κάστρο και την περιήγηση σ’ αυτό.
Μην σας πιάνει, αγαπητοί άρχοντες, το γραφειοκρατικό σας και διαχωρίζετε αρμοδιότητες. Να, οι Πρόσκοποι, να, το «Ναυτικό», να, η Μητρόπολη, ο Δήμος, η Αρχαιολογική… Την περιοχή αυτή πρέπει να τη δούμε, όχι διαχωρισμένοι, αλλά συνενωμένοι. Είναι κάτι που πρέπει να αντιμετωπιστεί «πακέτο». Είναι περιουσία που μένει ανεκμετάλλευτη, ενώ θα μπορούσε να εξελιχθεί σε χώρο ίδιαίτερης αισθητικής και πολυθεματική. Κάν’τε κάτι. Έστω στα σχέδια, έστω ακολουθώντας ένα όραμα για κάτι αλλιώτικο. Εντάξει, δεν πρόκειται για κάτι που επείγει, αλλά σας το λέω «δια λόγου γνώσεως» θα έρθει γρήγορα η ώρα που θα το επιδιώξετε, έτσι κι αλλιώς. Άντε, ρεπό έχουμε σήμερα και …μεταχρονολογημένη Καθαρή Δευτέρα (αφού κάθε «εψές» έχουμε -ακόμα- Αποκριές. Έχουνε να βγούνε μασκαράδες στη φόρα, που θα γελάσει κάθε πικραμένος). Χαρείτε τον ήλιο τις μέρες και τις «μουτσούνες» τα βράδια. Καλή Διασκέδαση.
City Inspector
