Ξεκινάμε από το παραμύθι το οποίο διδάσκει αλλά και νουθετεί ταυτόχρονα. Κάποτε ρώτησαν την καμήλα: «Ποιος δρόμος σου αρέσει; Ο ανήφορος ή ο κατήφορος» και εκείνη απάντησε: «χάθηκε ο ίσιος ο δρόμος;»
Η ευθεία είναι συντομοτέρα πάσης άλλης γραμμής λένε όσοι ασχολούνται με τα μαθηματικά. Αλλά και συντομότερος να είναι ο δρόμος από κάποιο ανήφορο ή κατήφορο, ο χρόνος που θα καταναλώσεις και η κόπωση που θα έχεις διαφέρουν ριζικά από τη λεωφόρο, από τον ίσιο δρόμο, από την ευθεία οδό.
Για να μην πάμε και στο θυμοσοφικό της λεσβιακής ντοπιολαλιάς και παράδοσης που λένε οι πατριώτες μας «στον ανήφορο καλντίσαν τα ζα και στον κατήφορο σπάσαν τα ποδάρια τους». Τώρα ποιος είναι ο ανήφορος και ποιος ο κατήφορος αυτό είναι ένα θέμα και πρόβλημα που χρειάζεται σοβαρή ανάλυση, απεξάρτηση από συναισθηματισμούς, μελέτη σοβαρή για να φθάσει κανείς σε ένα κάποιο συμπέρασμα, γιατί σήμερα δεν υπάρχουν πλέον ιδεολογίες. Γιατί κατόρθωσαν οι κουμανταδόροι του συστήματος της αριστεράς και της προόδου και της δεξιάς υπερκατανάλωσης, ευδαιμονισμού και καταναλωτισμού να φτιάξουν στα μέτρα τους δύο στρατόπεδα, δύο ομάδες που να κυνηγά ο ένας τον άλλον, να το παίζουν κλέφτες και αστυνόμοι, να εμφανίζονται εχθροί και φίλοι και να δημιουργούν την σύγχυση στο λαό για να μην ξέρει που θα πάει, τι θα κάνει, ποιον θα ψηφίσει και σε ποιον θα έχει εμπιστοσύνη για το μέλλον το δικό του και της χώρας αυτής.
Άλλοτε ήταν της μόδας, του συρμού όπως λέμε, η δεξιά του συντηρητισμού. Σήμερα που άλλαξαν τα πράγματα και επαναλαμβάνω πέθαναν οι ιδεολογίες της μόδας είναι η αριστερά της προόδου, του σοσιαλισμού ή του μείγματος που είναι υπαρκτό στην παγκοσμιοποιημένη, διεφθαρμένη κοινωνία του ευρωπαϊσμού, καπιταλισμού, νεοφιλελευθερισμού και κομμουνισμού.
Πέρα από τα παραμύθια υπάρχει και η ιστορία η οποία και αυτή διδάσκει και νουθετεί αυτούς που μελετούν τας γραφάς και δεν έχουν εξαρτήσεις εναγκαλισμούς εννοώ, ασπασμούς και δεσμούς με πρόσωπα, κόμματα και πράγματα. Πόσοι είναι αυτοί; Άγνωστο. Αλλά υπάρχουν. Είναι οι πολίτες της ιδεολογικής διασποράς που βρίσκονται εδώ, εκεί, αλλού, γιατί έχασαν τον μπούσουλα, γιατί δεν περνούν οι ιδέες τους και με την ανοχή τους συντηρούν, ανέχονται και παίζουν το παιχνίδι της αριστεράς και της δεξιάς.
«Δεινόν προς κέντρα λακτίζειν» έλεγε ο αείμνηστος Γέρος της Δημοκρατίας που είχε το χάρισμα του λόγου και ο οποίος εντυπωσίαζε τα πλήθη με τις ομιλίες του για τη δημοκρατία, και για την Ένωση Κέντρου της εποχής εκείνης. Τότε το Κέντρο ήταν ισχυρό. Τότε οι δυνάμεις της Αριστεράς ήταν περιορισμένες. Και από την άλλη πλευρά οι δυνάμεις της δεξιάς και του συντηρητισμού ήταν προσεχτικές. Υπήρχε μια κάποια ισορροπία που ενίσχυε τη δημοκρατία, τους θεσμούς, τη βασιλευομένη και αργότερα την αβασίλευτη δημοκρατία της χώρας.
Το ΠΑΣΟΚ που γεννήθηκε στο εξωτερικό, μεγάλωσε και φούντωσε στην αρχή εκτός Ελλάδος, ήταν κίνημα, δεν ήταν κόμμα. Όταν έφθασε εδώ, σαν κίνημα πλέον, πήρε τους περισσότερους οπαδούς της Ένωσης Κέντρου, έβαλε αλάτι και πιπέρι στο σοσιαλισμό, δημιούργησε τον αντιαμερικανισμό, τεμάχισε την αριστερά και τον κομμουνισμό, δημιούργησε πλήγμα στον συντηρητισμό και στη δεξιά και με αμερικανικές προδιαγραφές έκανε την ανατροπή αυτή και πολλοί το υποστήριξαν γιατί ήθελαν να υπάρχει το κέντρο. Ένα κόμμα, ένα κίνημα που θα ήταν μακρύτερα της αριστεράς και της δεξιάς. Τώρα για ποιο λόγο έγινε το κίνημα και πόσους εξυπηρετούσε, για ποιο λόγο έγινε η χούντα της επταετίας και ποιους εξυπηρέτησε, για ποιους έγινε η μεταπολίτευση και αν αυτό εξυπηρέτησε τους Έλληνες και τους ξένους είναι μια μεγάλη ιστορία που θα φανεί ανάγλυφα μετά την παρέλευση πολλών χρόνων γιατί την ιστορία τη γράφουν οι νικητές και νικητές δεν υπάρχουν στη φάση που είμαστε. Γεγονός πάντως είναι ότι μετά τον θάνατο του Ανδρέα το ΠΑΣΟΚ στηρίχθηκε με δεκανίκια ή γυάλινα πόδια και σταδιακά και συστηματικά τεμαχίστηκε και έγινε κεντροαριστερά ή κεντροδεξιά. Ας αφήσουμε την μπουρδολογία η οποία έχει επικρατήσει στα πλάτη και μήκη της εθνοβουλής, με τους εθνοπατέρες να λένε πολλά και διάφορα ακατανόητα που ο πολύς ο κόσμος δεν τα καταλαβαίνει. Και αυτή η σύγχυση που υπάρχει είναι πάλι δημιούργημα των κουμανταδόρων του αποπροσανατολισμού και του διχασμού που δεν είναι μόνο οι πολιτικοί αλλά είναι και οι συνδικαλιστές, είναι και οι δημοσιογράφοι, είναι και οι επικοινωνιολόγοι και οι παντός είδους ρουσφετολόγοι, κομπιναδόροι και μιζαδόροι που τους εξυπηρετεί να έχουμε αριστερά και δεξιά και όχι τη μέση οδό που δεν προβληματίζεται από τον ανήφορο και τον κατήφορο της πολιτικής ζωής της χώρας.
Η αριστερή πλατφόρμα (η λέξη είναι της μοδός πλέον) κόλλησε στον ΣΥΡΙΖΑ. Η δεξιά πλατφόρμα κόλλησε στον κεντροδεξιό Βενιζέλο. Η διαφορετική πλατφόρμα μιας κάποιας αριστεράς χωρίς ιδεολογική βάση σοβαρή, μια βρίσκεται κοντά στον Σαμαρά και μια βρίσκεται κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ. Όσον αφορά της γνωστές λέξεις που ακούγονται συχνά –πυκνά στις συνεδριάσεις της βουλής κυρίως από την πλευρά της δεξιάς που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν τι ακριβώς σημαίνουν αυτές οι φράσεις «διακύβευμα», «διαβούλευση» και άλλα πολλά τέτοια και διάφορα, αυτά είναι προφάσεις, συστήματα, χρονοτριβές, μπλα- μπλα όπως λέει ο λαός, για να μην παράγεται έργο. Γιατί υπάρχει η λαϊκή παροιμία η πολύ γνωστή «όποιος δεν θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει» ή πιο πρακτικά και πιο σοφά «όποιος δεν θέλει να παράγει, αναπαράγει, αναμασά, μυρικάζει και καταναλώνει το χρόνο του χωρίς αποτέλεσμα.
Δεν ξέρω αν το παιχνίδι αυτό που παίζεται, η τραμπάλα της δεξιάς και της αριστεράς, είναι δημιούργημα δικό μας ή τέχνασμα των ξένων για να μπορούν ευκολότερα και ταχύτερα να κάνουν επεμβάσεις χωρίς να υπάρχει έλεγχος και πατριωτική αντίληψη από κόμματα και πρόσωπα της πολιτικής ζωής του τόπου που επαναλαμβάνω πλαισιώνονται και από συνδικαλιστές, δημοσιογράφους, επιχειρηματίες και παντός είδους διαπλεκόμενους. Εκείνο που ξέρω καλά, λόγω πείρας και ηλικίας, είναι ότι δεν πάμε καθόλου καλά και μέσα και έξω και αν δεν προσέξουμε σοβαρά και υπεύθυνα τα προβλήματα της χώρας και του τόπου και μπούμε στο διχασμό της αριστεράς και δεξιάς και στον πολιτικό αποπροσανατολισμό που εξυπηρετεί κλίκες, μαφίες, ομάδες και ξένα συμφέροντα τότε πολύ γρήγορα θα γίνουμε αποικία ή αυτοκυβερνώμενη κτίση ξένων δυνάμεων που μπορεί ήδη να έχουμε γίνει και να μην το έχουμε πάρει χαμπάρι.
Ε. Ε. Γ.
