Τα πολλά τα λόγια είναι φτώχεια. Και πλούσιος είναι όποιος διαβάζει τις λαϊκές παροιμίες που αποτυπώνουν τη θυμοσοφία του λαού. Αν μάλιστα τις εφαρμόζει κιόλας, τότε έχει την απαιτούμενη ωριμότητα για να διδάξει ή και να μορφώσει τους άλλους για την πολιτική των πολιτικών στη χώρα αυτή που είναι περίεργοι, ακατανόητοι και καταγράφονται στις σελίδες της ιστορίας εδώ και 200 χρόνια μετά από την απελευθέρωση από τους Τούρκους της νεότερης Ελλάδας που έχει μια κάποια σχέση με την αρχαία Ελλάδα.
Η πολιτική λοιπόν των πολιτικών, την οποία προσπαθώ να καταλάβω εδώ και πολλά χρόνια (60 για την ακρίβεια) σαν εκδότης τότε και δημοσιογράφος τώρα, είναι ακατανόητη. Και γιατί είναι ακατανόητη, περίεργη και επικίνδυνη συνάμα θα το υπογραμμίσω συνοπτικά κατωτέρω για να φρεσκάρω τη μνήμη των παλαιοτέρων και για να προκαλέσω την αυτοκριτική των νέων της εποχής. Η κριτική και ο έλεγχος όταν είναι καλόπιστος βοηθά, ενισχύει, ενημερώσει και μορφώνει το λαό. Αν είναι κακόπιστος, τότε δημιουργείται η γνωστή ανατροπή με τη μέθοδο της προπαγάνδας για την εξυπηρέτηση προσωπικών και κομματικών συμφερόντων, με την ψευδολογία και με τον αποπροσανατολισμό του λαού από τα μεγάλα, σοβαρά, επίκαιρα προβλήματα της οικονομίας, της εξωτερικής μας πολιτικής και της ισορροπίας της δημοκρατίας.
Ξεκινώ κάπως περίεργα αλλά για να με καταλάβουν οι αναγνώστες τους θέτω το ερώτημα που μπορούν να δώσουν την απάντηση που θα είναι η ίδια για τους περισσότερους. Πως είναι δυνατόν να συμφωνούν οι βουλευτές όλων των κομμάτων στο κυλικείο της βουλής και πως εξηγείται το φαινόμενο να καυγαδίζουν όταν βρίσκονται στα έδρανα της βουλής; Αυτή η φαρσοκωμωδία, αυτό το στημένο παιχνίδι, αυτή η συμμετοχή με την συνενοχή μπορεί να εξελιχθεί σε εθνική τραγωδία.
- Οι 300 εθνοπατέρες της βουλής τι πρέπει να κάνουν; Ασκούν νομοθετικό έργο γιατί αυτή είναι η αποστολή τους. Να υπηρετούν το λαό, να φτιάχνουν νόμους ή να κάνουν τροπολογίες στους νόμους που εξυπηρετούν τους πολίτες φορολογούμενους αυτής της χώρας, ανεξαρτήτως που ανήκουν κομματικά ή ιδεολογικά. Ερώτημα: αυτό το έργο το νομοθετικό μπορούν να το κάνουν 150 βουλευτές και όχι τριακόσιοι; Και γιατί δεν συμφωνούν τα κόμματα και οι ηγέτες να μειώσουν τον αριθμό των βουλευτών; Καμία άλλη χώρα, με τέτοιο πληθυσμό (10 εκατομμύρια), δεν έχει τόσους βουλευτές. 300 ήταν οι βουλευτές προ της δικτατορίας, 300 ήταν και μετά τη δικτατορία. Πως εξηγείται το φαινόμενο αυτό; Και γιατί όλα τα κόμματα συμφωνούν να είναι 300 και όχι λιγότεροι;
Συμφωνία κυρίων στο κυλικείο της βουλής. Οι ίδιοι διαφωνούν φωναχτά και με επιχειρήματα όταν βρίσκονται στα έδρανα της βουλής.
2.Υπάρχει η ασυλία των βουλευτών, η οποία είναι μια προνομιακή μεταχείριση. Γιατί πρέπει να υπάρχει ασυλία είναι το ερώτημα; Ή γιατί να μην δικάζεται ή να μην πληρώνει ο βουλευτής όπως ο κάθε πολίτης, αλλά να κρύπτεται, να ταμπουρώνεται, να καλύπτεται με την ασυλία; Όλοι οι βουλευτές όλων των κομμάτων συμφωνούν να υπάρχει ασυλία. Δεν σηκώθηκε κανείς να κάνει μια επερώτηση, μια εισήγηση με την κατάργηση της ασυλίας. Τι είναι οι εθνοπατέρες; Κάστα, κλίκα ή ομάδα συμφερόντων;
3.Η αντιμισθία και τα έξοδα παραστάσεως και οι κατά συνεδρία αποζημιώσεις των επιτροπών της βουλής δίνουν την ευχέρεια στον εκλεγμένο από τον λαό εκπρόσωπο βουλευτή να ζει αξιοπρεπώς και να μην έχει ανάγκη άλλου επαγγέλματος, γιατί σκοπός και ο στόχος είναι να υπηρετεί το λαό και όχι να έχει δύο ή και τρία επαγγέλματα ταυτόχρονα και να πηγαίνει ή να μην πηγαίνει στις συνεδριάσεις της βουλής ανάλογα με το τι θα πει ο ηγέτης, το κόμμα ή και ο ίδιος. Γιατί αν έχει να κερδίσει από το επάγγελμα ή το λειτούργημα του, σαν γιατρός, σαν δικηγόρος, σαν αγρότης δόξα ή χρήμα δεν θα πάει στις συνεδριάσεις της βουλής. Ποιος έφτιαξε αυτό το νόμο; Ο Νικολάκης της Αβαγιανής ή ο Παναγιωτάκης της Μαργάρως; Οι ίδιοι οι βουλευτές τον έφτιαξαν διότι έτσι τους συμφέρει. Και πόσοι διαφώνησαν με την τακτική ή πρακτική αυτή; Τολμούν να το πουν όσοι διαφωνούν ή συμφωνούν όλοι και στο κυλικείο και στα έδρανα;
- Υπάρχει ο πολυθρύλητος και περιβόητος νόμος περί ευθύνης υπουργών. Αν κάνουν κλεψιές, αν κάνουν διαπλοκές, αν κάνουν κομπίνες, αν παίρνουν μίζες να καθίσουν στο σκαμνί, να δικαστούν όπως όλοι οι πολίτες, να πληρώσουν ή να πάνε φυλακή αν έσφαλαν. Στα τόσα χρόνια που κυβερνούν οι δεξιοί, οι κεντρώοι και κάνουν κριτική και έλεγχο οι αριστεροί, οι κομμουνιστές και όλοι οι άλλοι, πόσοι υπουργοί και πόσοι βουλευτές κάθισαν στο σκαμνί; Και επειδή το σύστημα σάπισε και άρχισε να αναδύεται η μούχλα και η μπόχα, βρήκαμε έναν Τσοχατζόπουλο, έναν υπουργό, τον κλείσαμε μέσα για να θεωρηθεί ότι γίνεται έλεγχος αυστηρός, διαφάνεια και ότι ο κάθε κατεργάρης πάει στον πάγκο του. Αλλά αν ήταν ένας μόνο… Γιατί τις τροπολογίες τις περνούν τη νύχτα και πολλοί βουλευτές δεν ξέρουν και τι περνούν και πότε περνούν τα νομοθετήματα και υπάρχουν πολλοί βουλευτές, που έγιναν βολευτές, και δεν γνωρίζουν τι γράφουν τα μνημόνια που υπέγραψαν, αν τα υπέγραψαν. Γιατί ο σκοπός και ο στόχος ήταν να πάρουν δανεικά με το σκεπτικό δανεικά και αγύριστα και δεν διάβαζαν ούτε τη σύμβαση, ούτε τα ψιλά γράμματα των μνημονίων. Τι ίδιο ακριβώς παθαίνει και ο κάθε πολίτης που θέλει να πάρει δάνειο από την τράπεζα. Υπογράφει βιαστικά χωρίς να διαβάσει καν τους όρους και τρέχει στο ταμείο να πάρει το ρευστό, το χρήμα και αν αργότερα του πάρει η τράπεζα λόγω καθυστερήσεων το σπίτι, το μαγαζί ή το κτήμα, τότε διαμαρτύρεται. Αφού δεν διάβασε τι συμβαίνει τότε πως διαμαρτύρεται;
5.Να πάμε και στον χρηματισμό των κομμάτων. Γιατί τα κόμματα πρέπει να επιχορηγούνται; Με ποια λογική; Και όχι μόνο, αλλά παίρνουν και άλλα δάνεια από τις τράπεζες και δεν τα πληρώνουν και καθυστερούν, και οι τράπεζες ούτε τόκους παίρνουν, ούτε στο σφυρί βγάζουν τα περιουσιακά στοιχεία των κομμάτων. Αν συνεχίσω θα πω τόσα πολλά που χρειάζονται πολλές συνέχειες για να καταλάβουν οι αναγνώστες το τι συμβαίνει με τους πολιτικούς, τους πολιτικάντηδες, τους συνδικαλιστές και όλους εκείνους που έχουν προνομιακή μεταχείριση και αναλαμβάνουν να παίξουν τον ρόλο του προστάτη ή και του υπηρέτη του λαού φραστικά αλλά στην ουσία είναι μια κάστα, μια κλίκα, μια ομάδα συμφερόντων που παίζει το γνωστό παιχνίδι «κλέφτες και αστυνόμοι» με την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση και που όλοι έχουν στόχο ένα και μοναδικό. Την κατάκτηση της εξουσίας, την ανάπτυξη των πελατειακών σχέσεων, την εξυπηρέτηση μεγάλων συμφερόντων πολυεθνικών και επιχειρήσεων και τη φορολογία την άμεση και την έμμεση του λαού, που πληρώνει τοις μετρητοίς όλες αυτές τις περίεργες συμπεριφορές των εκπροσώπων του κοινοβουλίου που λένε ότι δουλεύουν για το λαό ενώ στην πράξη και στην ουσία κοροϊδεύουν το λαό γιατί εξυπηρετούν τα προσωπικά τους συμφέροντα τα κομματικά στην συνέχεια τα συνδικαλιστικά και όλων εκείνων των άλλων που το παίζουν κολαούζοι, χαμάληδες, ντελάληδες και είλωτες των 300, όχι του Λεωνίδα για να εξηγούμαστε. Αν αυτό το πράγμα που συμβαίνει εδώ, σε αυτή τη χώρα, στα τόσα χρόνια λέγεται δημοκρατία, τότε το ερώτημα που πρέπει να τεθεί και να απαντηθεί είναι τι είδους δημοκρατία είναι αυτή; Γιατί πολλοί, πρόχειρα και επικίνδυνα, την ονομάζουν δημοκρατία της δικτατορίας ή δικτατορία της δημοκρατίας. Και η μεν δικτατορία έχει έναν, δύο, πέντε που καβαλούν το καλάμι, κάνουν κατάληψη της εξουσίας, αποφασίζουν και διατάσσουν και αδιαφορούν για το λαό, ενώ στη δικτατορία της δημοκρατίας ή στη δημοκρατία της δικτατορίας είναι 300 στο κόλπο, που άλλοι φωνάζουν, άλλοι σιωπούν, άλλοι ψιθυρίζουν, άλλοι υπόσχονται, αλλά στο δια ταύτα όλοι ανεξαιρέτως κοιτάζουν τα προσωπικά και κομματικά τους συμφέροντα και τίποτα άλλο.
Ε. Ε. Γ.
