Όταν τα ρολόγια έδειξαν 7 το απόγευμα, την περασμένη Κυριακή, τα πρόσωπα κάποιων έγιναν προσωπεία. Σε μια προσπάθεια να κρύψουν την αμηχανία. Γνώριζαν στα κομματικά επιτελεία και στα διευθυντήρια των καναλιών ότι το «όχι» είχε κλειδώσει. Όμως προσπαθούσαν να πείσουν τους τηλεθεατές- πολίτες ότι το παιχνίδι «παιζόταν», ότι η διαφορά ήταν μικρή και αναστρέψιμη. Πίστευαν σε ένα θαύμα. Γιατί αυτό που παιζόταν δεν ήταν το αποτέλεσμα, αλλά η επιβίωση πολλών μεγαλόσχημων πολιτικών και στελεχών στον μηχανισμό διαμόρφωσης της κοινής γνώμης. Γρήγορα αποδείχτηκε πως οι άνθρωποι που είχαν αναλάβει εργολαβικά την σωτηρία της χώρας ήταν … μακριά νυχτωμένοι.
Το ηχηρό αποτέλεσμα που έκρυβε η κάλπη χαρακτηρίστηκε «έκπληξη». Αλλά δεν ήταν έκπληξη για τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, που είχαν αφήσει τον καναπέ και είχαν κατεβεί δύο 24ωρα νωρίτερα, στην πλατεία Συντάγματος.
«Καναπές τέλος», μου έλεγε το βράδυ της Παρασκευής ο κύριος Στρατής, που τον συνάντησα τυχαία στην πλατεία Συντάγματος κάνοντας ρεπορτάζ. Δήλωσε έκπληκτος από τον όγκο και την πυκνότητα της συγκέντρωσης υπέρ του «όχι». Μυτιληνιός στην καταγωγή, κατά σύμπτωση του άνοιξα κουβέντα. Μου είπε πως τέτοια συγκέντρωση στην Αθήνα δεν είχε δει από το 1981. Μου είπε για τον πατέρα του, που ήρθε πρόσφυγας στο νησί και μεγάλωσε τα παιδιά του με το μπακαλικάκι στο Μπας Φανάρ. Για τις διώξεις επί χούντας, επειδή ήταν αριστερός. Για την αξιοπρέπεια που του είχε διδάξει αυτός ο πρόσφυγας από το Αϊβαλί -ο πατέρας του- και που τώρα ο κύριος Στρατής, την διεκδικούσε με το δικό του «όχι».
Όταν στις 9 το βράδυ της Κυριακής του δημοψηφίσματος άρχισε η ροή των κανονικών αποτελεσμάτων και μπήκαν στα συρτάρια τα «μαγειρεμένα» δήθεν αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων, πολλά στόματα έμειναν ανοιχτά από έκπληξη.
Δύο 24ωρα μετά, το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel έγραφε για «το παράδοξο της Ελλάδας». Περιέγραφε μια χώρα όπου οι τράπεζες είναι κλειστές, αλλά ο πρωθυπουργός βρίσκεται στο απόγειο της ισχύος του. «Ο Τσίπρας αποφάσισε να γίνει ηγέτης και όχι απλώς ο αρχηγός ενός αριστερού κόμματος», έγραφε ο γερμανός αρθρογράφος!
Η Ελλάδα μετά από αρκετά χρόνια βλέπει και πάλι στο νεαρό πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα τον ηγέτη. Έναν πολιτικό που πορεύτηκε παίρνοντας ρίσκα, για να εξελιχθεί σε ηγετική προσωπικότητα. Η διαχείριση της κρίσης τον δικαιώνει. Παρά τον ασφυκτικό κλοιό που δημιούργησαν οι «εταίροι» μας, παρά τον βρώμικο πόλεμο που δέχτηκε από το πολιτικό, οικονομικό και δημοσιογραφικό κατεστημένο, ο Αλέξης Τσίπρας κατάφερε να βγει πιο ισχυρός.
Προφανώς τα προβλήματα παραμένουν στο τραπέζι, οι προκλήσεις είναι όλες μπροστά του, οι τρικλοποδιές θα είναι περισσότερες. Οι Γερμανοί «φίλοι» μας και οι δορυφόροι τους θα συνεχίσουν την ίδια τακτική. Όμως τώρα ο πρωθυπουργός μπορεί χωρίς δισταγμούς να εφαρμόσει την πολιτική του. Αν καταφέρει να μείνει όρθιος μπροστά στο διευθυντήριο των Βρυξελλών θα εδραιώσει την πολιτική κυριαρχία του και θα μπορέσει να κυβερνήσει ως ηγέτης με όραμα.
Γνωρίζει πολύ καλά τι μεταρρυθμίσεις πρέπει να γίνουν. Γνωρίζει πολύ καλά τον όγκο των προβλημάτων που έχει μπροστά του. Γνωρίζει με ποιους έχει να κάνει. Γνωρίζει ποιους έχει γύρω του. Το μόνο που χρειάζεται είναι μία «γρήγορη νίκη», όπως λένε οι Αμερικανοί επικοινωνιολόγοι, για να εδραιώσει και ένα αίσθημα ασφάλειας στους πολίτες. Αν τα καταφέρει, με όποιο κόστος και σε όποιο επίπεδο, τα όσα θα δούμε θα μας εκπλήξουν.
