Ιδέες και εθελοντισμός με σεβασμό για τον άνθρωπο και το περιβάλλον
Φτιάχνουν σκηνές από τις βάρκες που βρίσκουν στις ακτές
Έξι τεράστιες σκηνές των οποίων ο σκελετός προϋπήρχε στους χώρους του ΠΙΚΠΑ (ενός από τα camp για τους πρόσφυγες) άρχισαν να φτιάχνουν πρόσφατα ο Μυτιληνιός μηχανικός Γιώργος Μαλακός μαζί με έναν εθελοντή Αθηναίο αρχιτέκτονα που βρέθηκε στο camp αυτό τον Τζέη Μέξη. Η ιδέα προέκυψε ώστε η πληθώρα των σκισμένων βαρκών που κάλυπταν και συνεχίζουν να καλύπτουν τις ακτές τους νησιού μας να μπορέσει να βρει χρηστικότητα προκειμένου τα πλαστικά αντί να καταλήξουν στις ήδη επιβαρυμένες χωματερές του νησιού να ανακυκλωθούν με κάποιο στόχο.
Τους τελευταίους μήνες, με την αυξημένη ροή των προσφύγων από απέναντι, εκτός του ανθρωπιστικού κομματιού του φαινομένου, έχουμε να διαχειριστούμε και μια οικολογική βόμβα, η οποία καθημερινά αυξάνεται κατά τόνους και αποτελεί ένα πρόβλημα που θα προικίσουμε και τις επόμενες γενιές αν δεν βρούμε άμεση λύση, μακροχρόνια διαχείριση και κατάλληλη υποδομή.
Ο Μηχανικός συντοπίτης μας Γιώργος Μαλακός, γνωστός για τις οικολογικές του ανησυχίες δεν έκατσε με δεμένα χέρια. Αφού πήρε τις απαιτούμενες άδειες προχώρησε σε μια ιδέα την οποία και έθεσε σε εφαρμογή με εθελοντές που κατόρθωσαν όλοι μαζί από τα απομεινάρια βαρκών που μόλυναν τις ακτές τόσο περιβαλλοντικά όσο και αισθητικά να τις μετατρέψουν σε έναν ζεστό κατάλυμα στο ΠΙΚΠΑ, όπου οι πρόσφυγες μπορούν να κοιμηθούν τα βράδια εκεί με ασφάλεια και ζεστασιά. Ακόμη και αν η κατασκευή αυτή δεν έχει το αποτέλεσμα που θα ήθελαν οι ίδιοι, σταδιακά και κάθε μια από αυτή θα αποκτάει ιδιαίτερο ενδιαφέρον (θα γίνουν συνολικά έξι) αφού μπορεί να εξελίσσεται το σχέδιο με στόχο πάντα να καταφέρει να καλύψει τις ανάγκες των ανθρώπων αυτών που με τις οικογένειες τους βρίσκονται κυριολεκτικά στο δρόμο.
Αν αναλογιστούμε ότι καθημερινά, ανάλογα με τις βάρκες που καταφθάνουν στο νησί, ο όγκος των σκουπιδιών σε πλαστικό από σωσίβια και βάρκες αγγίζουν μέχρι και τους 2 τόνους, καταλαβαίνουμε ότι σε μερικούς μήνες από τώρα το πρόβλημα των σκουπιδιών αυτών δεν θα είναι καθόλου διαχειρίσιμο και θα μοιάζουμε στο χάρτη όπως το νησί από πλαστικό που πλέει στον Ειρηνικό ωκεανό.
Μιλώντας με τον Γιώργο Μαλακό μας τόνισε χαρακτηριστικά ότι: « η ιδέα προέκυψε τόσο από τις οικολογικές ανησυχίες των εθελοντών όσο και του ίδιου, ενώ ο προϋπάρχον σκελετός στο ΠΙΚΠΑ τους βοήθησε να κάνουν την ιδέα τους πραγματικότητα πιο γρήγορα από ότι φανταζόταν. Με την βοήθεια του αρχιτέκτονα κ. Μέξη είδαμε ότι τα μεγέθη των βαρκών και του πλαστικού τους αλλά και άλλων εξαρτημάτων που περιείχαν στην κατασκευή τους γίνονταν πολύ εύκολα (με τη βοήθεια βέβαια πολλών εθελοντών) ευρύχωρες σκηνές….).
Ιδέα προς μίμηση
Την ιδέα του μηχανικού Γιώργου Μαλακού πολύ απλά θα μπορούσαν να την αντιγράψουν τόσο οι ευαισθητοποιημένοι εθελοντές όσο και οι δομές των ΜΚΟ που αργοπορούν στο να στήσουν πανάκριβες και ογκώδεις σκηνές οι οποίες τελικά δεν έχουν τη χρηστικότητα που θα έπρεπε. Οι καιρικές συνθήκες όμως που γίνονται ολοένα και πιο σκληρές απαιτούν γρήγορες και ανέξοδες λύσεις. Αυτή η ιδέα ανακύκλωσης λοιπόν του συντοπίτη μας φαίνεται να είναι ότι πιο ελπιδοφόρο έχουμε δει μέσα σε αυτό το τραγικά προσφυγικό φαινόμενο…
Αλήθεια τι προτείνει για μας η Greenpeace;
Στο Βόρειο Ειρηνικό, ανάμεσα σε Καλιφόρνια και Ιαπωνία, επιπλέει μια μάζα από πλαστικά σκουπίδια, η οποία είναι συμπαγής και ζυγίζει 44 εκατ. κιλά και καλύπτει 10.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Η συμπαγής αυτή μάζα αποτελείται από πλαστικά από πετρέλαιο τα οποία συναντήθηκαν μέσα στον ωκεανό, δεν είναι βιοδιασπώμενα και έτσι προκαλούν μεγάλη ζημιά στο θαλάσσιο οικοσύστημα. Το θλιβερό δε είναι ότι μακροχρόνια διασπώνται σε μικρότερα κομμάτια και μετά εισχωρούν στη διατροφική αλυσίδα του θαλάσσιου οικοσυστήματος ή βγαίνουν στις ακτές.
Τα μικροσκοπικά πλαστικά κομμάτια μοιάζουν με πλαγκτόν, με αποτέλεσμα να μπερδεύονται τα ψάρια και τα θαλασσοπούλια και να τα τρώνε. Η «τοξική» τροφή δεν λιώνει μέσα στα ψάρια με αποτέλεσμα να τρέφονται συνεχώς.
Όπως αναφέρουμε και στο σχετικό ρεπορτάζ για την διαχείριση των πλαστικών βαρκών που φαίνεται να βρίσκουν τη θέση τους αλλά και την χρηστικότητα τους, αυτό που μας κάνει εντύπωση είναι ότι η γνωστή οργάνωση που ασχολείται με το περιβάλλον Greenpeace δεν έχει αντιληφθεί προφανώς το μέγεθος της οικολογικής καταστροφής που λαμβάνει χώρα αυτή τη στιγμή σε όλο το μήκος των μικρασιατικών παραλίων με τους τόνους πλαστικού που θάβεται καθημερινά είτε στο βυθό του Αιγαίου, είτε σε μη προσβάσιμες ακτές. Σαφώς και η προτεραιότητα όλων είναι και θα πρέπει και θα πρέπει να συνεχίσει να είναι οι ανθρώπινες ζωές, αλλά και η προστασία του περιβάλλοντος είναι αναπόσπαστο με τη ζωή μας κομμάτι που πρέπει μακροπρόθεσμα να το σκεφθούμε με μεγαλύτερη σοβαρότητα.
