Η Αθανασία έφαγε πρώτη φορά το Χιουνκιάρ στη Θεσσαλονίκη, όταν τα παιδιά της σπούδαζαν εκεί και της άρεσε τόσο, που άρχισε να πειραματίζεται με τη συνταγή, προκειμένου να την συμπληρώσει στο μενού του «Δίαυλου».
« Η «απόλαυση του Σουλτάνου» είναι ένα πιάτο που μας χαρακτηρίζει σαν εστιατόριο κι έτσι το καθιερώσαμε», μας λέει η Αθανασία, ενώ τα αρώματα της μελιτζάνας μου έρχονται στη μνήμη μου, ενεργοποιώντας τους σιελογόνους αδένες μου.
Ο Παναγιώτης και η Αθανασία στα 17 χρόνια που έχουν το μαγαζί ψάχνουν τις γεύσεις μία –μία. Δοκιμάζουν, πειραματίζονται και συχνά πυκνά βάζουν στο μενού κάτι νέο.
«Η μαγειρική είναι δημιουργία» λέει με χαμόγελο η Αθανασία που τελειοποιεί κάθε συνταγή με βάση το δικό της απαιτητικό γούστο.
Η νέα της προσθήκη το τελευταίο διάστημα είναι το «γκιούλμπασι» (αρνί- μοσχάρι και χοιρινό σιγομαγειρεμένα στη γάστρα με λαχανικά).
Εμείς θα επιμείνουμε στο χιουνκιάρ…
Η ιστορία του Hunkar Begendi, ή της «Απόλαυσης του Σουλτάνου», χρονολογείται αρκετούς αιώνες πριν αν και η προέλευσή του αμφισβητείται. Υπάρχουν δύο παραδόσεις που εξηγούν την προέλευση της συνταγής του πιάτου που συνδυάζει τη γεύση της καπνιστής μελιτζάνας και του κοκκινιστού κρέατος.
Μια δημοφιλής θεωρία για την προέλευση του Hunkar Begendi είναι ότι το πιάτο δημιουργήθηκε για πρώτη φορά στο παλάτι Topkapı της Κωνσταντινούπολης για τον Οθωμανό σουλτάνο Μουράτ IV (ο οποίος βασίλευσε το 1623-1640).
Αυτή βέβαια ήταν η βασική εκδοχή του πιάτου λόγω της διαθεσιμότητας των υλικών που βρίσκονται στην παραδοσιακή συνταγή. Το πρόβειο κρέας και τα γαλακτοκομικά προϊόντα, καθώς και η μελιτζάνα, αποτελούσαν πάντοτε βασικά συστατικά της διατροφής της Εγγύς Ανατολής και του Ισλάμ. Και τα τρία εμφανίζονται αρκετά συχνά σε δημοφιλή μεσαιωνικά πιάτα. Οι ντομάτες όμως δεν είχαν έρθει στην Ευρώπη μέχρι το τέλος του 16ου αιώνα και πολλοί μελετητές υποστηρίζουν ότι δεν έφτασαν στη Μέση Ανατολή μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα.
