Με μια επαγγελματική πορεία ανοδική, αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς και απίστευτης έρευνας, ο Χριστόφορος Καζάζης, Κρις για τους φίλους, ζει και εργάζεται σήμερα στην OSRAM Μονάχου δίνοντας τα «φώτα» του στον τομέα των σύγχρονων τεχνολογιών, παραμένοντας όμως βαθιά και αμετάπειστα Λέσβιος τόσο στον ψυχισμό όσο και στο ταμπεραμέντο.
Από τη Λέσβο στην Αθήνα, μετά στη Βοστώνη, στο Κεντάκι και στο Eichstätt και τώρα στο Μόναχο. Διηθηθείτε μας πως ξετυλίχθηκε αυτό το μαγικό ταξίδι που σας έφερε στο κατώφλι της Οsram.
Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1968, μεγάλωσα στη Μυτιλήνη, πήγα στο Πρότυπο Δημοτικό Παιδαγωγικής Ακαδημίας, συνέχισα στο 2ο Γυμνάσιο, ακολούθως στο 2ο Λύκειο, σπούδασα χημικός μηχανικός στο ΕΜΠ 1986-1992.Τον Ιούνιο του 1992 μετά από τροχαίο με αυτοκίνητο αναβάλλω το στρατό για 2 χρόνια και τον Αύγουστο του 1994 φεύγω για Βοστώνη, φοιτώντας στο Tufts University, σε Master of Science in chemical engineering(1994-1996). Ξεκινάω δουλειά στην Osram Sylvania (λίγο βόρεια) στη Βοστώνη 1997-2004 και σχεδόν παράλληλα φοιτώ στο Babson College (1999-2003), για Master of Business Administration .
Τον Οκτώβριο του 2004 επιστρέφω στην Ελλάδα και υπηρετώ στο στρατό. Το Μάιο του 2005 ξεκινώ δουλειά στην Osram Eichstätt (100 χλμ. βόρεια του Μονάχου). Το 2010 παίρνω μετάθεση στα κεντρικά της Osram στο Μόναχο, όπου εργάζομαι μέχρι και σήμερα.
Είναι σημαντικό το σωστό timing, είναι και θέμα συγκυριών καμιά φορά;
Για την Αμερική δέχθηκα επιρροές από συγγενείς, καθώς έχουμε μέρος της ευρύτερης οικογένειας εκεί, όπως και από γνωστούς και φίλους. Κάπως έτσι πήρα την απόφαση.
Το Kentucky ήταν ένα project στο οποίο ήμουν υπεύθυνος το καλοκαίρι του 2002. Με έστειλε η εταιρεία στο εργοστάσιο λίγο έξω από το Lexington να ξεκινήσω μια παραγωγική μονάδα. Ήταν μοναδική εμπειρία, άλλος κόσμος σε σύγκριση με τη Βοστώνη, εκεί έβλεπες καουμπόηδες…. ακόμα και τα αγγλικά τους ακαταλαβίστικα. Απόλαυση!
Στην Osram Eichstätt πήγα ως ειδικός στο αντικείμενο μου, καθώς εκείνο τον καιρό ήθελαν να εγκαταστήσουν μια νέα παραγωγική μονάδα πάνω σ’ αυτό ακριβώς που έκανα εγώ στην Αμερική! Συνεργαζόμουν με μια εταιρεία στη Δρέσδη, πράγμα που μου έδωσε τη δυνατότητα να επισκέπτομαι τη Δρέσδη κάθε εβδομάδα επί 2 χρόνια.
Στο Μόναχο ξέφυγα από τα τεχνικά και μπήκα στη διεύθυνση μάρκετινγκ και διαχείριση προϊόντων. Στην αρχή στις κλασσικές λάμπες, μετά ηλεκτρονικά τροφοδοτικά, κατόπιν ήρθε το LED.
φωτό: Oliver Jung
Ποια ήταν τα ρίσκα που έπρεπε να πάρετε αφήνοντας την Αμερική για τη Γερμανία;
Ευτυχώς το ρίσκο ήταν μικρό, καθώς μπόρεσα να οργανώσω τη μετάβαση ως εσωτερική μετάθεση. Ήμουν τυχερός που έψαχναν στη Γερμανία ακριβώς αυτό που έκανα εγώ στην Αμερική. Η μεγάλη αλλαγή ήταν η μετάβαση από την κουλτούρα των Αμερικανών σε αυτή των Γερμανών.
Στην αρχή μου έλειπε η Αμερική με τα συστήματα της τα μοντέρνα, τους ανθρώπους απ’ όλο τον κόσμο, την απλή γλώσσα, καθώς πρέπει κάποιος να μάθει γερμανικά για να καταλάβει γιατί τα αγγλικά έγιναν διεθνής γλώσσα – είναι απλούστερα! Αλλά τώρα συνήθισα τη Γερμανία και την εκτίμησα περισσότερο.
Δυσκολίες αντιμετώπισα με τη γλώσσα, παρόλο που είχα μάθει γερμανικά με την καλύτερη δασκάλα του κόσμου, την κ. Μαριάννα Γκιγκιλίνη, όταν ήμουν μαθητής γυμνασίου-λυκείου. Τώρα σκέφτομαι ότι όλο αυτό το ταξίδι με εγκατέστησε πια στην καρδιά της Ευρώπης!
Πόσο διαφορετική έγινε η ζωή σας όταν ενταχθήκατε στο δυναμικό της μεγάλης αυτής εταιρείας;
Αρχίζοντας δουλειά στην Osram ξέφυγα κι από τη φοιτητική ζωή. Η αλλαγή ήταν σε κάποια πράγματα μεγάλη, π.χ. δεν χρειαζόταν να διαβάζω στο σπίτι (μου είχε κάνει εντύπωση το ότι άφηνα τη δουλειά στο εργαστήριο), είχα πολύ περισσότερα χρήματα στην τσέπη μου, αλλά είχα και πολύ περιορισμένες διακοπές, αφού τα πέντε πρώτα χρόνια είχα μόνο 2 εβδομάδες το χρόνο.
Ποιο ήταν ακριβώς το αντικείμενο πάνω στο οποίο εργαστήκατε στην αρχή και ποιο σήμερα;
Στην αρχή δούλεψα στην κεντρική έρευνα της εταιρίας. Θέμα καθαρά τεχνικό: οπτικά φίλτρα. Έμαθα πολλά πράγματα. Συνεργάστηκα με καταπληκτικούς επιστήμονες.
Αυτά που έμαθα στην Αμερική τα χρησιμοποίησα επίσης στο Eichstätt. Εδώ ήμουν στο τμήμα ανάπτυξης, αλλά πολύ κοντά στην παραγωγή. Άλλος κόσμος, εμπειρία ανεπανάληπτη. Το θέμα ήταν πάλι τεχνικό, πάλι με οπτικά φίλτρα. Η μεγάλη δυσκολία ήταν -όπως είπα- η γλώσσα. Εκτός του ότι η αμερικανική παρεμβολή μ’ έκανε να ξεχάσω όσα είχα μάθει, δε με βοήθησε και το μέρος, διότι στην πόλη αυτή μιλάνε με μια πολύ ιδιαίτερη βαυαρική διάλεκτο!
Στο Μόναχο ξέφυγα από τα τεχνικά και μπήκα στο Μάρκετινγκ. Ήταν μια κίνηση που μου έδωσε τη δυνατότητα να δω όλες τις πλευρές της εταιρείας. Ως υπεύθυνος προϊόντων είμαι στο κέντρο και πρέπει να συνεργάζομαι με όλα τα τμήματα: παραγωγή, ανάπτυξη, ποιότητα, λογιστικά, πελάτες, τροφοδοσία, κλπ.
Είστε ανήσυχο πνεύμα, δεν επαναπαύεστε, συνεχώς ψάχνετε και κάτι νέο. Θα λέγατε ότι ο χαρακτηρισμός «εξελίσσομαι άρα δημιουργώ» είναι για σας στάση ζωής;
Αυτό δεν είναι πλέον επιλογή. Όποιος κάνει στάση, έμεινε και κόλλησε. Θα τον προσπεράσει η ίδια η ζωή. Κατ ‘ανάγκη λοιπόν… Το αρχαίο «γηράσκω αεί διδασκόμενος» δεν είναι απλά μια παλιά σοφή κουβέντα. Είναι η πραγματικότητα.
Πιστεύετε στην ανθρώπινη αλληλεπίδραση, τι σημαίνει αυτό για σας;
Το αυτονόητο. Δεν είμαστε μόνοι μας στον κόσμο τούτο. Η ανθρώπινη αλληλεπίδραση είναι δεδομένη. Είναι το μεγαλύτερο σχολείο. Απλά πρέπει να προσέχεις ποια μαθήματα επιλογής να διαλέξεις!
Έχετε ασχοληθεί στο παρελθόν και με τη μουσική, επαγγελματικά. Ποιο ρόλο έπαιξε ή πιθανώς παίζει ακόμη στη ζωή σας.
Η μουσική ήταν μέσα στην καρδιά μου όσο μπορώ να θυμηθώ. Παιδικό όνειρο να βρεθώ στο πάλκο, σαν τους μαλλιάδες της δεκαετίας του ‘70 και να παίζω. Στο άκουσμα μουσικής χτυπούσα τα χέρια μου στο τραπέζι και ονειρευόμουν ότι ήμουν ντράμερ. Και έμελλε το όνειρο να πραγματοποιηθεί. Η κιθάρα έγινε η καλύτερη μου φίλη, στις χαρές και στις λύπες… ήταν πάντα εκεί, στον καναπέ και περίμενε να την αρπάξω. Αργότερα με τους «Τροβαδούρους» απέκτησα εμπειρίες τόσο μουσικές (συνεργαζόμενος με καταπληκτικούς μουσικούς) όσο και με τις κοινωνικές διασυνδέσεις και την αλληλεπίδραση με το κοινό. Αυτή την αίσθηση του «κάνω 500 άτομα να χορεύουν με τη μουσική μου» δεν την έζησα ποτέ ξανά!
Θα λέγατε ότι η σκέψη σας είναι περισσότερο τεχνοκρατική, οικονομική ή κάτι άλλο;
Η σκέψη μου είναι μπερδεμένη. Ναι, είναι αλήθεια ότι η κλίση στα τεχνικά υπήρχε από πολύ νωρίς, γι αυτό και προτιμούσα τα μαθηματικά και τη φυσική περισσότερο, παρά την έκθεση και τα αρχαία ελληνικά. Η μουσική όμως έτρεφε μια άλλη διάσταση… την πιο συναισθηματική. Και σήμερα πιστεύω ότι είμαι «μπερδεμένος» λόγω αυτής της μίξης. Τα αδέλφια μου με φωνάζουν ανώριμο… κάτι ξέρουν (γελάει)!
Τον τελευταίο καιρό ασχολείστε αποκλειστικά με την τεχνολογία led. Θεωρείτε ότι είναι το μέλλον «στα φώτα του κόσμου»;
Το LED δεν είναι το μέλλον, είναι το παρόν. Το μέλλον θα φέρει κάτι άλλο.
Πως φαντάζεστε το επαγγελματικό σας μέλλον, ποιοι είναι οι στόχοι και τα όνειρα σας;
Το όνειρό μου, παρά τις επιδιώξεις και τις περιπέτειες μου, είναι αυτό ακριβώς που είπε και ο μικρός τότε John Lennon στη δασκάλα του: θέλω όταν μεγαλώσω να γίνω… ευτυχισμένος!
«Η Ελλάδα που μαζί δεν κάνουμε και χώρια δε μπορούμε. Η Ελλάδα που με λυπεί, με το ραγιαδισμό που την κυριαρχεί. Η Ελλάδα που με κάνει να ζηλεύω τις άλλες χώρες και να λέω, εμείς γιατί όχι βρε παιδιά..»
Επισκέπτεστε τη γενέτειρά σας, σας λείπει κάτι από το νησί;
Το νησί λείπει πάντα, όταν δεν είμαι εκεί. Η Ελλάδα λείπει πάντα, όταν είμαι στο εξωτερικό. Τι μου λείπει; Τα πάντα. Γι αυτό κι έρχομαι όσο πιο συχνά μπορώ και φέρνω τα παιδιά μου, να ζήσουν αυτά που εγώ έζησα και θυμάμαι σαν όνειρο. Την Ελλάδα.
Η Ελλάδα που μαζί δεν κάνουμε και χώρια δε μπορούμε. Η Ελλάδα που με λυπεί, με το ραγιαδισμό που την κυριαρχεί. Η Ελλάδα που με κάνει να ζηλεύω τις άλλες χώρες και να λέω, εμείς γιατί όχι βρε παιδιά… Η Ελλάδα που αν την αφήσεις και βγεις εκτός, μετά ότι και να κάνεις είναι λάθος, είτε μείνεις έξω και σου λείπει η Ελλάδα, είτε επιστρέψεις και μετά λες αχ τι έκανα ο βλάκας!
Πόσο διαφορετική θα ήταν η επαγγελματική σας διαδρομή αν δεν «ξενιτευόσασταν», αν δεν παίρνατε το ρίσκο μιας αλλαγής;
Αυτή η ιδέα σήμερα με τρομοκρατεί. Ίσως βέβαια τότε μην ξέροντας κάτι καλύτερο να μη με πείραζε κιόλας. Τώρα δε μπορώ χωρίς το σύστημα του εξωτερικού. Στα μάτια μου η Ελλάδα είναι μόνο για διακοπές. Γι αυτό κι έχω βρει τη χρυσή τομή: δουλεύω στη Γερμανία και κάνω διακοπές στην Ελλάδα.
Μοιραστείτε κάτι μαζί μας, μια σκέψη, μια ευχή, ένα όνειρο…
Αυτό που κυριαρχεί στη σκέψη μου τα τελευταία χρόνια, ειδικά αφότου απέκτησα παιδιά, είναι το που πάει τούτος ο κόσμος! Δυστυχώς η οικονομική επιστήμη δεν έχει ανακαλύψει ακόμα εκείνη την θεωρία που θα φέρει ανάπτυξη όχι με τα «περισσότερα» αλλά με τα «λιγότερα».
Τι εννοώ: η ανάπτυξη κάθε κράτους στηρίζεται στο να παράγει περισσότερα, να έχει περισσότερο πληθυσμό, να εξάγει περισσότερα, να καταναλώνει περισσότερα κλπ.
Όμως, αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι έχουμε μόνο μια γη!
Και σε λίγο δε θα χωράμε.
Εύχομαι λοιπόν να βρούμε μια λύση, αλλιώς τα παιδιά μας θα κληρονομήσουν έρημο!
