Είναι η σημερινή Μυτιλήνη ολόιδια με την περυσινή; Τη βρίσκεις καλύτερη ή, μήπως, χειρότερη; Εσύ τι λες, μοναδικέ μου αναγνώστη; Αν ρωτήσεις εμένα, θα σου απαντήσω …διπλωματικά: «Σε ποιον τομέα;» Και, μα την αλήθεια, τα πράγματα του σώματος του άστεως πάνε …έτσι κι έτσι.Περί της διανοίας του άστεως, ασ’ τα να πάνε, αλλά ψυχή έχουμε ωρέ Κλέφτες και κανένας δε θα μας βάλει κάτω. Κλέφτες και Κλεφτόπουλα θα πρέπει να ξαναγίνουμε και να ξαναβγούμε στο κλαρί, γιατί άλλο δεν πάει. Τώρα όμως δεν θα πάρουμε τ’ άρματα και τα καριοφίλια. Ανώφελο. Άλλαξαν οι εποχές. Ήρθε καιρός να σηκώσουμε μιαν επανάσταση σε προσωπικό επίπεδο. Μα και σε συλλογικό. Δεν είναι μόνο το ότι πρέπει να επιβιώσουμε. Πρέπει να Ζήσουμε, αλλιώς τι νόημα θα έχει μια ζωή δίχως ποιότητα; Δίχως ανθρωπιά; Δίχως εξέλιξη; Ήρθε καιρός που το σύνθημα «Σκέψου ατομικά, δράσε συλλογικά» είναι περισσότερο επίκαιρο παρά ποτέ. Ήρθε ο καιρός που ΚΑΙ το «Δράσε ατομικά» ωρ’ Κλέφτη μου, «Κάνε τη …δολιοφθορά σου στη σαπίλα, Βάστα ψηλά τη φλόγα σου μέσα στο επιβαλλόμενο …θολουροσκοτάδι» …κάνει δουλειά. Καλημέρα σας κυρία Νίκη. Στεναχωριέμαι όταν σας αναφέρουν ως εθελόντρια, γιατί δεν είσαστε. Ο εθελοντής ακολουθεί το όποιο σχέδιο, την όποια φιλοδοξία κάποιου άλλου. Εσείς είσαστε ταγός της δικής σας ιδέας και της δικής σας προσφοράς, με την ανάληψη πρωτοβουλίας να υπερβείτε τη …μούχλα του Γραφείου Τουρισμού του Δήμου και να προβείτε σε …ενεργοποίησή του. Τώρα, αν το …τζάμπα κόστος για τον κόπο σας το ονομάζουν εθελοντισμό… τι να κάνουμε; Ίσως εδώ η γλώσσα μας να μην έχει λέξεις, επειδή ακριβώς δεν συνηθίζονται τέτοιες δράσεις μέσα στο ίντιοτ ρωμέικο.
Όλος ο πλανήτης είναι τυλιγμένος μέσα σ’ ένα σφιχτό κουβάρι …αερογραμμών. Τι κάνει το αεροπλάνο; Υπερβαίνει σύνορα και χώρες, περιοχές με πολέμους και ληστές, περιοχές με αρρώστειες και θεομηνίες, θάλασσες φουρτουνιασμένες και ποταμούς αδιάβατους. Μεταφέρει σε σύντομο χρόνο, από εδώ (όποιο κι αν είναι το εδώ) εκεί που υπάρχει ο στόχος προορισμού. Μήπως το ίδιο δεν κάνουν όσοι δεν σέρνονται γραφειοκρατικά και …μαζοχιστικά πάνω στο απάνθρωπο …θολουροσκοταδιστικό πλαίσιο που δεν μας αφήνει να σηκώσουμε κεφάλι; Ορίστε! Τι θα γινόταν ακόμα στην πόλη αν δεν έκανε ο Δήμαρχος την υπέρβαση να …συμμαζέψει τους εξ Ανατολών ταλαίπωρους, πλην όμως …ασυνείδητους απορριμματοπαραγωγούς; (η ουρία και το …εσχατοάρωμα παρέμεινε στις τουριστικές μας γωνιές, αλλά θα περιμένουμε την …υπέρβαση και από τον αρμόδιο Αντιδήμαρχο)
Μιαν άλλη πολύ σημαντική υπέρβαση περιμένουμε και από εσάς κυρ Πάνο μας, Καλημέρα σας. (να σου θυμίσω μοναδικέ μου, ότι με τη βυζαντινή προσφώνηση «κυρ» αναφερόμαστε στους έχοντες την εξουσία και των οποίων οι …υπερβάσεις και όχι το γραφειοκρατικό …σούρσιμο, είναι σωτήριες)
Σου θυμίζω ακόμα ένα ινσπέξιον μας πριν από ενάμιση χρόνο, γιατί ΔΥΣΤΥΧΩΣ η επικαιρότητα του προβλήματος …χτύπησε κόκκινο. Τα αδιάβατα πεζοδρόμια πρέπει να γίνουν παρελθόν, αν θέλουμε να έχει μέλλον η Μυτιλήνη και …τα παιδιά της. Δυστυχώς, πρέπει να περπατάμε στα πεζοδρόμια, επειδή το ανθρώπινο είδος δεν …υπερβαίνει δια πτήσεως κανένα εμπόδιο.
« « Κάρα μας προσπερνούν ξυστά κι ο κόσμος τοίχο τοίχο
Κάποτε είχαμε ξεκινήσει ένα ινσπέξιον μας από τη …μυρωδάτη γωνιά του Ναυτικού Όμιλου προς τη μαρίνα, πάνω στη λεωφόρο Ελ. Βενιζέλου. Τότε είμασταν δύο ΕπιΘεωρητές Πόλεως και το νέο πεζοδρόμιο μας έπαιρνε και για στάσεις και για πορεία εφ ενός ζυγού. Προχτές όμως, η ομάδα μας, θέλεις λόγω καλοκαιρίας, θέλεις λόγω εγγύτητας με τις γειτονιές των περισσότερων, αναπτύχθηκε σε εξάδα, ζωή να ’χουμε. Καλές και χρήσιμες οι ευχές, γιατί ξεκινήσαμε μία επιΘεώρηση πάνω στον κεντρικό δρόμο της Σουράδας. Ελευθερίου Βενιζέλου, δηλαδή, αλλά προς τα έξω, όπου θα πρέπει όποιος τη διαβαίνει να μεριμνά περισσότερο για τη σωματική του ασφάλεια …ώστε να ’χει ζωή. Το άλλοτε προάστειο της Μυτιλήνης, ένα …πλούσιο προάστειο που τώρα μαστίζεται από το θόρυβο του δρόμου (αν ονομάσουμε το καντήλι πολυέλαιο, θα τον ονομάσουμε και τούτον λεωφόρο), ως γνωστόν φημίζεται για την αρχιτεκτονική της περασμένης εποχής. Αρχοντικά σε διάφορα στυλ, διατηρητέα σήμερα, είχαν χτιστεί από την οικονομική αφρόκρεμα των μεγαλοκτηματιών, λαδάδων, εργοστασιαρχών, σαπουντζήδων και μεγαλεμπόρων. Εφοπλιστές δεν είχαμε, γιατί εκτός από τον μεγάλο Κουρτζή, εφοπλιστής αυτή την εποχή σήμαινε καϊξής, όπως εκεί στο Πλωμάρι, στην Εγνούσα και την Χιόν. Εδώ, όλοι αυτοί οι μερακλήδες νοικοκυραίοι ξόδεψαν και όχι μόνον για το μέγεθος ή το εξωτερικό του …φτωχικού τους, αλλά και για τον εσωτερικό διάκοσμο. Τι πατώματα, τι ταβάνια ζωγραφιστά, τι έπιπλα… Τα έφτιαξαν όμως να βλέπουν το δρόμο, μιας και ήταν στεριανοί. Τα έφτιαξαν σε μονή σειρά, «ένα από δω κι ένα από κει», σε μεγάλα οικόπεδα, με κήπους, υποστατικά κι όλα τα καλά. Αυτά που ήταν στην ανατολική πλευρά, είχαν μεγαλύτερο οικόπεδο που πήγαινε ως τη θάλασσα ή καλύτερα ως το γκρεμό. Ο καθένας το δικό του κι όλοι μαζί δημιούργησαν μια πολυτελή συνοικία. Όλα τα ιδιωτικά καλά, εκτός από το δρόμο. Ο δρόμος το χειμώνα ήταν ένα «λασπωτήριο» και το καλοκαίρι ένα «σκονιστήριο», αλλά ήταν ένας «αρχοντικός» δρόμος, αφού περιστοιχιζόταν από τόσο μεγαλόπρεπα σπίτια. Για τους άλλους δρόμους της Μυτιλήνης, καλύτερα να μην το συζητάμε σ’ αυτά τα χρόνια. Σ’ αυτόν είχανε κατασκευαστεί πεζοδρόμια, κάτι που είχε μόνο στο κέντρο της πόλης, από αυτόν τράβαγες με την καρότσα σου για τη Βαρειά, τη Νεάπολη και το Καγιάνι. Πήγαινες και βόλτες με τα πόδια, μεσοδρομίς, λόγω μη ύπαρξης κινδύνου, ακόμα και στα χρόνια που η ρόδα έκανε την παρουσία της όλο και πιο αισθητή. Δεν πήγαιναν και του σκοτωμού τα τροχοφόρα, όπως σήμερα, ήταν και φαρδύς ο δρόμος… (μη γελάς Λιόστρα Ε.) Βεβαίως και ήταν φαρδύς, τότε. Τι χρειαζόταν ο φαρδύτερος; Ήδη όταν είχανε αγοράσει τα οικόπεδα οι συχωρεμένοι λεφτάδες, άφησαν και αρκετό πλάτος. Είχανε και το πεζοδρόμιο (πού το πας αυτό;) δεντροφυτεύτηκε το πεζοδρόμιο, όπως εις τας Ευρώπας, μεγαλείο…
Ανηφορίζαμε προχτές κι εμείς οι πλούσιοι …σε αισθήματα, πάνω στα ικανού πλάτους δεντροφυτευμένα πεζοδρόμια. Καλή η πλακόστρωση, άνετη η διάσχιση και ασφαλής. Το θόρυβο των αυτοκινήτων «ανέλαβε» να καλύψει, ποια άλλη, η Λιόστρα Ε., που μας εξηγούσε ότι οι γόνοι των μερακλήδων, είτε θέλοντας ρευστό, είτε θέλοντας …παρέα στις οικοπεδάρες τους, πούλησαν την άπλα τους κι έτσι όλη η Σουράδα πύκνωσε τόσο. Ήρθε και το αναγκαίο κουρσάκι κάθε οικογένειας για να συμπληρώσει το …αδιαχώρητο, έπεσε μέσα και η κίνηση από τη Χρυσομαλλούσα που γιγαντώθηκε, να και άλλη ρόδα από το Ακρωτηροκαγιανοακλειδιού, δώστου κι άλλη ρόδα από τη Νεάπολη, βάλε κι αεροδρόμιο και …νυν …απωλέσαμε την ησυχία μας Κύριε. Το κατατοπιστικό μπλα μπλα της στεντόριας διήγησης διακόπηκε όταν φτάσαμε στο δρόμο που «ξενερίζει» τη γειτονιά της Ξόμαλλης Παναγιάς, βοήθειά μας, και τους Χάλικες, εκεί στον Πύργο. Ο Λιόστης, ως έμπειρος αρχηγός σε ομάδες και οδηγός βουνού, ανέλαβε να κανονίσει τα της ασφαλούς διέλευσης, γιατί …βουνό είναι από δω και πέρα τούτη η πορεία. «Τρείς να φύγετε μπροστά, τρεις αρκετά πιο πίσω, φάλαγγα κατ’ άνδρα, χμ, ή γυναίκα και προπαντός, πάνω στα πεζοδρόμια» Στα ποια, είπες, Λιόστη μου; Στα πεζοδρόμια τα από εποχής που πέρναγαν οι άμαξες; Εντάξει, καλά θα ήτανε, αλλά έλα ντε όμως που τα τότε …δεντράκια έχουνε θεριέψει και αφήνουν ένα πέρασμα …του κάβουρα, πλάι πλάι… ή της Κατοχής, τοίχο τοίχο…
Από αυτό το σημείο και πέρα, μοναδικέ μου αναγνώστη, δεν μιλούσαμε πια μεταξύ μας. Ουραγός ο Λιόστης, φώναζε κάθε λίγο «πάνω στο πεζοδρόμιοοοοο» για ν’ ακουστεί, από τριάντα μέτρα μπροστά, η ..λεπτή φωνούλα της Λιόστρας Ε., που σκέπαζε το βουητό της κυκλοφορίας. Τι έλεγε, δεν πολυκαταλαβαίναμε, αλλά κάτι σαν «άμα έρθω εκει πίσω, θα σου πω εγώ» ή κάτι σαν «#@Jx^^^&@@!!» ον μεθερμηνευόμενον καλύτερα να μη γραφεί, αλλά πάντως αναφερόταν στην …παλιοκατάσταση. Περάσαμε το Φόρο που κάποτε αναδομήθηκε …κι έφαγε το πεζοδρόμιο, περάσαμε και τον πύργο Φωτειάδη και την κατηφόρα του παπαγάλου, ώσπου βγήκαμε γιαλό, στην Παραλιακή. Εκεί καταθέσαμε τις παρατηρήσεις μας, την εμπειρία μας, τα …αισθήματά μας και ξεσπάσαμε σε ουρλιαχτά …απελευθέρωσης και ψυχαγωγίας.
Τι είδαμε όλοι; Ότι τα πεζοδρόμια είναι αδιάβατα από τα δέντρα. Τώρα, τα δέντρα πρέπει να κοπούν (το κρίμα ποιος θα το φορτωθεί;) ή να δοθεί κάποιο φάρδος; (από πόσο φαρδύ οδόστρωμα θα αφαιρεθεί γι αυτή η διαπλάτυνση;) Να πει κανείς ότι δεν κυκλοφορεί κόσμος σ’ αυτό το δρόμο καρμανιόλα, ψεύτης θα βγει. Ζευγάρια κάνουν τη βόλτα τους, παιδιά πάνε στα μαθήματά τους, περίοικοι πάνε στα παρκαρισμένα τους, είναι και οι απογευματινοί στο τροχάδην, κάτι …Λιόστες κάνουν επιΘεωρήσεις και μόνο οι αρμόδιοι είναι (ως συνήθως) βιαστικοί με τις κουρσάρες τους ή/και …τυφλοί …αόοοοματοι… Και τους τουρίστες; Πού θα συστήσουμε να έρθουν και να θαυμάσουν την αρχιτεκτονική της πόλης; Στην …καρμανιόλα; Για το τι μπορεί να γίνει, δεν έχουμε δυνατότητα ν’ αποφανθούμε, γιατί πρόκειται για μεγάλο πρόβλημα ή …δίλημα. Κάθε τύπος με το αμάξι του και το ιδιωτικό του πάρκινγκ, που πάει σπίτι δουλειά ή καφενείο και ξανατσούπ μέσα, θα πει «γιατί να κόψετε τα δέντρα …βάρβαροι». Αν όμως κοπεί κανένας άνθρωπος, φορτώνεται το …κρίμα; Χώρια το «κόψιμο» πόσων δραστηριοτήτων στό χώρο. Το καλό θα είναι να ενδιαφερθεί κάποτε η Δημοτική Αρχή και όσοι Σύμβουλοι μπορούν να το καταλάβουν, γιατί κατά τα φαινόμενα, εδώ και χρόνια πέρα βρέχει, …περιδιαγραμμάτων και ψιλών γραμμάτων. Παρακάτω, άρθρον βου και άρθρον γου, συγνώμη για την ειρωνεία, αλλά πάλι …οι κάδοι. Ο ανοιχτός πράσινος και ο νέος της ανακύκλωσης. Μη ρωτάτε εμάς πού να τους βάλετε, γιατί θα σας παραπέμψω στη Λιόστρα Ε. και …θα σας πει. Αλλά να μην πούμε ότι κάνετε κακιά δουλειά, μια χαρά παγίδες, ξέρετε και στήνετε, ξεφτέρια μου. (είδαμε, μοναδικέ μου κι έναν κάδο νιου ντιζάιν, με τρούπα στο κέντρο. Βέρυ μπιούτυφουλ. Ρε, δεν πάτε να κουρεύεστε…) Δεν μας έφταναν τα δύο είδη μπλούκου, έχουμε και τις πινακίδες. Πινακίδες του ΚΟΚ (στο πεζοδρόμιο, κέντρο. Να περάσω από δεξιά ή από αριστερά;), πινακίδες κάθε είδους, ως και διαφημιστικές, εκ των οποίων ορισμένες έχουν και την …ευλογία δια ανηρτημένης συγχωρολαμαρίνας της Δημ. Αρχής αλλά όχι και των περαστικών που ταλαιπωρούνται. Είναι και τα ωραία, ομολογουμένως, ριχτά φυτά πάνω από τα κιγκλιδώματα, που κι αυτά σε κατεβάζουν στο οδόστρωμα. Το καλοκαίρι, πολύ ωραία μα απαιτητικά σε χώρο, σκέτη κλαδούρα το χειμώνα, ερωτοτροπούν με τα μάτια σου, …περίφημα.
Είναι και άλλα πολλά, μοναδικέ μου, που σου τα φυλάμε για την επόμενή μας …περιπέτεια, πάλι εδώ. Μην ξεχνάς ότι η Σουράδα υποβαθμίστηκε. Μην ξεχνάς ότι πρόκειται για την ασφάλεια και την ποιότητα ζωής των κατοίκων, ότι πρόκειται για έναν δυσφημιζόμενο τουριστικό πόρο, και, κυρίως, πρόκειται για το καλωσόρισμα των ξένων μας από την «πύλη» του αεροδρομίου. Συμπάθα με, που σου τα λέω τζάμπα, γιατί εσύ, όπως φαίνεται, έχεις και μνήμη και κρίση. Για κάτι άλλους αναρωτιέμαι τι …αρετές να διαθέτουν άραγε, γιατί όπως φαίνεται, …άστο καλύτερα. Όμως, «Κυριακή», κοντή γιορτή. » »
Θα μου παρατηρήσεις, μοναδικέ μου, ότι από την «Κυριακή κοντή γιορτή της Δημοκρατίας» έχουμε νέα Αρχή στο νησί, αλλά στη Σουράδα μόνον η απομάκρυνση του …τρούπιου κάδου μπορεί να φανεί ως υπέρβαση. Σε διορθώνω: Έγινε δουλειά εδώ… Έγινε δουλειά στην καρδιά των νέων Αρχόντων, αλλά πώς και δεν το πήρες είδηση… ; Έκαναν την υπέρβαση στο απαρχαιωμένο εθιμικό που …προστάζει δέντρα στα πεζοδρόμια. Πάρθηκε απόφαση να κοπούν τα δέντρα που σε κατεβάζουν στον κίνδυνο του οδοστρώματος, εκεί στη Σουράδα. Τώρα μένει να επέμβει …το αλυσοπρίονο ΓΙΑ ΟΛΑ, γιατί ο Δήμος (δηλαδή όλοι εμείς) προστάζει: Όχι άλλα θύματα.
City Inspector
