«Ένας παλιός συνάδελφος τον βρήκε κάπου κάποτε, καθήσαν κάτι ήπιανε και για πολλά μιλήσανε…»… Άσμα …μυητικό μα πένθιμο μου ήρθε στο μυαλό, όταν ένας Λιόστης μου διηγήθηκε για μια συνάντηση που είχε προχθές εκεί στο Κλεινόν Άστυ απ’ όπου μας έρχονται τα φιρμάνια και στέλνουμε τα χαράτσια. Βεβαίως, ο συνάδελφος και ο δικός μας δεν είχανε καμμία ομοιότητα με τους ήρωες του τραγουδιού, παρά που βρέθηκαν τυχαίως μετά από χρόνια, ο μεν αγκυροβολημένος εκεί, ο δε …αποκεντρωμένος εδώ. Μέσα σε όλα ο συνάδελφος ρώτησε αν θα άξιζε να έρθει για λίγες μέρες το καλοκαίρι, να γνωρίσει, βρε παιδί μου και κάποιο …ακριτικό νησί, μιας και δεν ήξερε τίποτ’ άλλο από τις Κυκλάδες και τον Αργοσαρωνικό. Του είπε, λοιπόν, ο Λιόστης μας ότι θα το …φχαριστηθεί και με το παραπάνω, αφού και μεγάλο είναι το νησί και χίλια δυο ενδιαφέροντα έχει για τον επισκέπτη. Και τι μουσεία και αξιοθέατα, μου είπε, του απαρίθμησε και πόσες ομορφιές και μοναδικότητες και φύση και γαστρονομία… Γεια σου Λιόστη …πρεσβευτή μας. Εδώ που τα λέμε, έτσι κάνουν και οι …πρεσβευτές και οι διαφημιστές. Τα καλά λένε, τα στραβά τα κρύβουν. Η αλήθεια είναι ότι τα καλά του νησιού είναι απείρως περισσότερα και τα …άουτ αρκούντως λιγότερα. Όσο πρόκειται και για Αθηναίο, ο άνθρωπος μια χαρά θα περάσει και πολλά από τα στραβά και άσχημα και κακόγουστα δεν θα τα καταλάβει. Έχει η Πρωτεύουσα τα πολλά καλά της, αλλά έχει και στραβά και κακόβολα κι επικίνδυνα, πάλι, ευτυχώς, λιγότερα από τα καλά, αλλά δεν είναι και …τόσο …χάι… Με τους εκτός Ελλάδας επισκέπτες, όμως, τι γίνεται;
Έρχονται οι ξένοι μας (διάβαζε φιλοξενούμενοι πελάτες) και …την καταβρίσκουν… Υποδοχή στο αεροδρόμιο, κεράσματα και δωράκια για το καλωσήλθατε, επαγγελματισμός στα καταλύματα, στην ξενάγηση, …(άντε) και στην εστίαση, φιλόξενη διάθεση από τους κατοίκους, ασφάλεια, καθαριότητα, ακόμα και γνησιότητα. Αυτά, βεβαίως από τους επαγγελματίες που είναι σχετικοί με το αντικείμενο. Αν ξαναέρθουν και του χρόνου, γι’ αυτούς θα ξαναέρθουν και την περιποίησή τους και την επαγγελματική συμπεριφορά τους. Θα έρθουν και για τον κόσμο του νησιού που τους αντιμετωπίζει φιλικά και γιατί νοιώθουν ασφαλείς και άνετοι. Δεν το συζητάμε πως το νησί με το φυσικό περιβάλλον, τη γαστρονομία, τα μνημεία και τις μοναδικότητες, τους κερδίζει έτσι κι αλλιώς. Εδώ μιλάμε για το ανθρώπινο στοιχείο επαγγελματιών και απλού λαού.
(Παρένθεση, μοναδικέ μου, να γράψω τι εστί «αποδυτηριάκιας», έτσι για να καταλάβει και η συμβία που δεν ασχολείται με ποδόσφαιρο) Ο αποδυτηριάκιας είναι τύπος κάτι παρακάτω από παράγοντας και κάτι παραπάνω από οπαδός μιας ποδοσφαιρικής ομάδας. Έχει δουλειά ή φιλίες με την ομάδα και συνδράμει με την παρουσία του στην εμψύχωσή της ή …στη διανομή αναψυκτικών, πετσετών, άλλοτε δε πρόκειται για ωτακουστή που θέλει να ζει από πρώτο χέρι τι …παίζει στα των αγώνων. Καλός, κακός, όπως θέλεις πάρε το. Πάντως αυτός ο τύπος είναι γνώστης …εξ επαφής και όχι δια του Τύπου ή της Τηλοψίας.
Έτσι, δεν θα προβληματίζεσαι «πού στο καλό τα βρίσκει και μας τα γράφει όλα τούτα δω τα περί τουρισμού ο Σίτυ Ινσπέκτορ». Παρόλο που η στήλη δεν έχει σχέση με τη μπάλα, αρκεί να σου κλείσω το μάτι και να σου πω. «Αποδυτηριάκιας μιλάει…» Αητέ μου χρυσοφτέρουγε.
Έχουμε και λέμε, Λέσβος με άριστα όσο πρόκειται για τα καλά φυσικά και θεμελιωδώς «τουριστικά» του νησιού. Γιαυτό έρχονται οι ξένοι μας, δεν έρχονται για τα ωραία μας μάτια να μας πετάξουν ευρώπουλα, θέλουνε να ξεκουραστούν, θέλουνε να περιηγηθούν, θέλουνε να κάνουν μπάνιο σε καθαρή θάλασσα, να μαζέψουν και κομμάτι ήλιο, οι δόλιοι (με τη συμπαθητική έννοια). Δεν τους πέφτει και άσχημα να βρεθούν και σε κανένα πανηγύρι, σε καμμία γκρηκ νάιτ, να φάνε και μερικές μερίδες «άιν μουζάκα μπίτε»… Ωραίο το νησί, ωραία τα χωριά, βάλε και Απολιθωμένο Δάσος, βάλε και μουσεία, βάλε και αρχιτεκτονική και …ούζο, πάλι λίγος είναι ο κόσμος που ξέρει την αξία του τόπου μας. Έχουμε, όσο κι αν δεν το πιστεύουμε, και αρκετούς πουλάκηδες, επί το ορθότερον μπερντ γουότσερς. Έχουμε και περιπατητές, άνοιξε και μια «περασιά» κατά Πέτρα Μόλυβο μεριά για ποδηλάτες, γίνονται, επίσης, προσπάθειες και για καταδυτικό τουρισμό. Ποιος μιλάει, είπαμε;
Από την άλλη, έχουμε, ευτυχώς ολίγους, πλην όμως αρκούντως ζημιογόνους …μικροοργανισμούς. Αυτά τα μαμούνια που δεν βρίσκουν ησυχία άμα δεν κάνουν το βανδαλισμό της μέρας ή της νύχτας, είναι που χαλάνε την όλη εικόνα. Μιας και πιάσαμε τον βανδαλισμό, ας αναφέρουμε πρώτο και καλύτερο το ακατανόητο μήνυμα της υπανθρώπινης …φιλοσοφίας τους, με τη χρήση σπρέι, μαρκαδόρου ή και πινέλου ακόμα, σε έναν αψυχολόγητο συρμό από …υπογραφές των …κακοτεχνών, που δεν ξέρουν ούτε και αυτοί για τι πράγμα …υπογράφουν. Περιφέρονται και …υπογράφουν ως ουρούντες κύνες, πάνω σε τοίχους, σε μνημεία, σε πινακίδες, μόνο στο σπίτι τους δεν …ουρούν. Ασφαλώς δεν αναφερόμαστε στο καλλιτεχνικό γκραφίτι, ούτε στα κοινωνικά συνθήματα, μα καθαρά στη …χαρχατζελοειδή μανιοκατάθλιψη. Μήπως εδώ …εφευρέθηκε ή μήπως μόνο στη Λέσβο εξελίσσεται το φαινόμενο; Όχι, παγκόσμιο είναι. Κάθε χώρα έχει τα μειράκιά της, κι εν μέσω αυτών υπάρχουν και αρκετά ψυχοβλαμμένα μειράκια. Τι να κάνουμε; Το κακό είναι ότι κανένας φορέας και καμμία υπηρεσία δεν μεριμνά κατά καιρούς για την κάλυψη αυτών των χρονιζόντων …ουρημάτων (αρσενικά τα κάνουν. Ας δω κορίτσι να …υπογράφει με σπρέι και τρώω τη γλώσσα μου. Ε, ρε τι ζωώδη ορμέμφυτα… που κουβαλάει και ο άνθρωπος…) Έξω όμως μεριμνούν οι φορείς. Δεν κοστίζει δα και πολλά. Εδώ; Το θέμα είναι να περπατάνε οι αρμόδιοι, να βλέπουν και να ενδιαφέρονται, αλλά πού! Το κακό, πάλι, είναι ότι οι ξένοι μας περπατάνε και βλέπουν και χαρακτηρίζουν υποτιμητικά. Μας ενδιαφέρει αυτό; Εμένα; Εσένα; Ναι! Τους αρμόδιους;
Εμ, το άλλο, καλά που οι περισσότεροι ξένοι μας δεν καταλαβαίνουν γρι ελληνικά και δεν διαβάζουν την αναφορά σε γεννητικά όργανα και εκδιδόμενες επι χρήμασι γυναίκες (που είναι οι οπαδοί της αντίπαλης ομάδας). Αυτοί οι ξένοι όμως, που καταλαβαίνουν, χαλιώνται οι άνθρωποι, όχι για τα γραφόμενα, όχι για το ποιος τα έγραψε, αλλά για εμάς που τα …διατηρούμε ευλαβικώς. Πέφτουμε στα μάτια τους, μοναδικέ μου, θα πέσουμε και στην υπόληψη του συνάδελφου, που θα φέρει τα παιδιά του στην …ήπια επαρχία.
Η εμφανέστερη μορφή βανδαλισμού που αντικρίζουν οι «πελάτες μας» είναι στις πληροφοριακές πινακίδες που τους αφορούν και τους χρειάζονται. Τι απολιτισιά να …διατηρούμε κακοποιημένη μια πινακίδα που μιλάει για το κάστρο της Μυτιλήνης ή να …αδιαφορούμε επί μήνες για μισοξεκολλημένα αυτοκόλλητα στο κέντρο της. Αυτά από κάποιους …αθεράπευτους μεταεφήβους. Όμως οι κομμένες με αλυσοπρίονο πινακίδες σε κομβικά σημεία πεζοπορικών διαδρομών ή το ξήλωμα ενδεικτικών σημάτων από ολόκληρα σκέλη διαδρομών, δεν είναι έργο ψυχωσικής εφηβικής συμπεριφοράς. Ποιος άλλος τριγυρνάει στο ύπαιθρο και του κακοφαίνεται που βλέπει πεζοπόρους; Ε; Ποιος; Ο αποδυτηριάκιας ξέρει και ίσως να ξέρεις κι εσύ. Δεν μας έφτανε ο …βάνδαλος, έχουμε και τον …μερακλή αρμόδιο (αυτός είναι ο …γραμματιζούμενος) που παρκάρει μονίμως τα σκουπίδια μπροστά από την πινακίδα «Πολιτιστικές Διαδρομές». Καλά; Είμαστε σοβαροί; Άντε τώρα εσύ αρμόδιε, συνέχισε τη διαφήμιση για την πεζοπορία ή για την παρατήρηση πουλιών, όταν πηγαίνεις στις διεθνείς εκθέσεις. Άμα μπορείς πες τους γιατί πυρπολήθηκε το παρατηρητήριο στον υγρότοπο. Άμα μπορείς δικαιολογήσου και για τους «βαρελάδες», αυτά τα τυρανισμένα σκυλιά που είναι αλυσοδεμένα στις ερημιές, γλαρωμένα από την αφυδάτωση και πνιγμένα στους ψύλους και τα τσιμπούρια. Πες αν θέλεις ότι είναι απαραίτητο να τα έχουν έτσι οι …επαγγελματίες και είναι ιδιωτική τους υπόθεση. Τρομάρα στον πολιτισμό μας. Η όλη πλάκα έχει και συνέχεια, ένας από όλους τους παραπάνω να φέρεται φιλόξενα στο καφενείο του χωριού και ο ξένος να θαυμάζει την ανοιχτοχεριά και τις εκδηλώσεις αγάπης του …επαγγελματία προς τα παιδιά του. «Τι φιλόξενος… Τι τρυφερότητα!». Τραγελαφικές σκηνές, όπου ο ξένος δεν μπορεί να καταλάβει ότι ο καλός άνθρωπος που τον κερνάει είναι και ο ιδιοκτήτης του «βαρελά» ή αυτός που του στέρησε την πληροφόρηση. Αποδυτηριάκιας μιλάει…
Με τέτοιες συμπεριφορές φαινόμαστε κακοί; Όχι. Εν μέρει …άξεστοι; Ίσως. Αλλοπρόσαλοι; Αμε! Τι αλλόκοτοι που είμαστε, σαν την κατσίκα που κάθεται υπομονετικά να την αρμέξεις και μετά δίνει μια και χύνει το γάλα. Να είναι οι παραπάνω τύποι ένας στους εκατό; Δύο; Φτάνουν και περισεύουν για να κάνουν τη ζημιά. Υπήρξε και περίπτωση το μισό τοις εκατό να κάνει δυσφήμιση, όταν οδηγός πλήρους από ξένους λεωφορείου κλωτσούσε μπροστά τους ένα σκυλάκι που είχε την κακή ιδέα να χωθεί κάτω από το κάθισμα. Το …ομορφόπαιδο, αφού ήπιε το νερό του, στα μισά της διαδρομής, δίνει μια και ξεφορτώνεται το μπουκάλι στο δρόμο. Για τα μπας κλας τραγούδια που απολαύσαμε υποχρεωτικώς δεν θα το αναλύσω, γιατι έχει να κάνει με ποιότητα κι εδώ μιλάμε να φτάσουμε κάποτε τον μέσο όρο. Το αν θα καταφέρουμε κάποτε ν’ ανεβούμε ακόμα δυο τρία σκαλοπάτια στο τουριστικό παζάρι, ίσως δεν εντοπίζεται στο να κάνουμε κάτι παραπάνω, αλλά να πάρουμε μαζί μας και τα μαμούνια και τους «βαρελούχους». Άλλοι λένε ότι τα πάντα είναι ζήτημα παιδείας, άλλοι ότι χρειάζεται ράβδος, ο Σ.Ι. που τα έχει φάει όλα τούτα με το κουτάλι και ξέρει τα τι και πώς των περιοχών που έφτασαν στην κορυφή της σκάλας, θα συμβούλευε να «εκπαιδεύσουμε» και να «ραβδίσουμε» όσους αρμόδιους δεν ξέρουν τη δουλειά τους ή τη βαριούνται. Αυτοί είναι το κλειδί. Δεν αναφέρομαι μόνο σε υπηρεσιακούς παράγοντες, αλλά και σε αιρετό δυναμικό. Αποδυτηριάκιας μιλάει…
City Inspector
