Κείμενο : Βαρβάρα Γκιγκιλίνη, Νατάσα Παπανικολάου
Η πρώτη ερώτηση που κάνω συνήθως στους κατ’ επιλογήν Λέσβιους έχει να κάνει με το πως έγινε αυτό το κλικ μέσα τους που τους καθήλωσε σε αυτό το μικρό ακριτικό νησί.
Ίσως μέσα από αυτή τους την ανάλυση να ψάχνω ουσιαστικά τις δικές μου απαντήσεις για αυτό εδώ το μέρος που με κρατάει πάντα με την ίδια δυναμική χωρίς ποτέ να με κάνει να βαριέμαι …
Ο Λεωνίδας Δανέζος και η Ζουλί Λόι, τα δύο μέλη του μουσικού σχήματος των Alcalica, αισθάνονται όμορφα εδώ και το δείχνουν. Το κατάλαβαν από την πρώτη στιγμή που έφτασαν στο νησί, πριν από εφτά περίπου χρόνια αφήνοντας την ζωή τους στο Ανατολικό Βερολίνο. Εκεί που πρωτοσυναντήθηκαν…
Ο Λεωνίδας, αυτοδίδακτος μουσικός, αφού περιπλανήθηκε σε διάφορα σημεία του χάρτη έκανε μια στάση οκτώ χρόνων στο Λονδίνο όπου και μυήθηκε στην ηλεκτρονική σκηνή της εποχής. Η Ζουλί μεγαλωμένη στο Βέλγιο, με καταγωγή από την Γερμανία και την Ιταλία, όντας πολίτης του κόσμου και κυρίως της Ευρώπης επέλεξε στην πιο σημαντική φάση της ζωής της να επενδύσει σε έναν διαφορετικό τρόπο ζωής. Οι δύο τους συναντήθηκαν στην γερμανική πρωτεύουσα, την εποχή που ακόμη όλα ήταν πιο εύκολα και κυρίως ήταν προϊόντα μιας underground καλλιτεχνικής σκηνής που γεννούσε διαρκώς νέες τάσεις. Η μουσική ήταν το μονοπάτι που τους ένωσε. Ένα μονοπάτι που τους οδήγησε σήμερα στο να μπορούν να ζουν από τη μουσική τους, που όπως την περιγράφουν οι ίδιοι είναι μια live συνάντηση με στοιχεία από “world music…dream and base και broken beats” που φέρνει κοντά το απτάλικο και το μεσοπολεμικό ρεμπέτικο με τον αστικό industrial ήχο.
Από το Βερολίνο στη Λέσβο
Αντιλαμβανόμενοι με βίαιο σχεδόν τρόπο την αλλαγή που ερχόταν σε ένα πλαίσιο νεοπλουτισμού που δεν ταίριαζε καθόλου τόσο με την ιδιοσυγκρασία τους αλλά κυρίως με τον τρόπο ζωής τους, οι δύο μουσικοί εγκατέλειψαν τη ζωή τους στο project house όπου διέμεναν μαζί με άλλους καλλιτέχνες και ήρθαν στη Λέσβο.
«Ψάχναμε να βρούμε έναν πυρήνα που θα είναι στο τόξο των τόπων που μας ενδιέφεραν μουσικά. Ταξιδέψαμε στην Τουρκία και στο Αιγαίο. Το συναίσθημα που λάβαμε όταν ήρθαμε στη Λέσβο ήταν “Welcome, wherever you come from”. Η Λέσβος δεν είναι ένα συνηθισμένο μέρος. Υπάρχει εξέλιξη στη μουσική. Πολλοί ντόπιοι έχουν ξαναγυρίσει και το περιβάλλον είναι mutli culti», μας εξηγεί ο Λεωνίδας.
Έτσι η Λέσβος, που σήμερα αποτελεί και την πρώτη πατρίδα όλων αυτών των ανθρώπων που αφήνουν πίσω τους τις ζωές τους, έγινε τότε η δική τους χώρα υποδοχής κάνοντάς του να νιώθουν ότι ανήκουν εδώ «με μια μεταφυσική έννοια» αφού ακόμη και από τις πρώτες μέρες που βρέθηκαν στο νησί αισθάνθηκαν αυτό το δέσιμο με τους ανθρώπους και μετέπειτα φίλους τους που τους άνοιξαν τα σπίτια τους δείχνοντας ένα ανθρώπινο πρόσωπο. Ένα πρόσωπο το οποίο δεν συνάντησαν ποτέ στις μεγαλουπόλεις με το μέγεθος που το βρήκαν εδώ. Η Ζουλί θυμάται τον πρώτο καιρό που διάφοροι φίλοι τους, τους άφηναν τα κλειδιά έξω από την πόρτα για να επιστρέψουν ότι ώρα ήθελαν. Αυτή η αίσθηση ελευθερίας αλλά ταυτόχρονα ασφάλειας ήταν καθοριστικές για τους νεοφερμένους μουσικούς από το Βερολίνο που έκαναν την αλλαγή στη ζωή τους και επέλεξαν τη Λέσβο για βάση καταφέρνοντας να δημιουργούν τον δικό τους ήχο που απολαμβάνουν πρώτα οι ίδιοι και ύστερα το κοινό τους χωρίς να είναι αναγκασμένοι να υποκύπτουν σε «εμπορικά» τρικ.
Η πορεία και η μουσική εξέλιξη
Με έξι δίσκους στο ενεργητικό τους αλλά και με έναν ακόμη να βρίσκεται τα σκαριά οι ALCALICA αποδεικνύουν στην πράξη ότι όταν αγαπάς κάτι μπορείς να δημιουργήσεις κάτι «αθάνατο» στο χρόνο.
Ξεκινώντας το ταξίδι τους οι ALCALICA που πήραν το όνομά τους επειδή στην αρχή της πορείας έπαιζαν non stop σαν… αλκαλικές μπαταρίες, κατήργησαν ουσιαστικά τα στερεότυπα της δυτικής και της ανατολίτικης μουσικής δημιουργώντας ένα μουσικό μοτίβο που στόχο έχει τόσο το σωστό ήχο αλλά και την τέρψη της ακοής για εκείνους που δεν διστάζουν να δοκιμάσουν οποιαδήποτε νέα τάση προέρχεται από φρέσκα μυαλά, όπως αυτά του Λεωνίδα και της Ζουλί. Πρωταγωνιστής και ο πολιτικός στίχος της Ζουλί ο οποίος καθόρισε το ύφος του σχήματος που πήρε τη σημερινή του μορφή το 2007. «Για το προσφυγικό μιλούσαμε εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Όσοι μας παρακολουθούν το γνωρίζουν. Δεν θέλαμε να κάνουμε κάτι πιο συγκεκριμένο, τώρα εδώ στο νησί γιατί είδαμε ότι πολλοί καπηλεύτηκαν με πολλούς τρόπους την κατάσταση. Εμείς συνεχίσαμε να λέμε αυτά που λέγαμε».
Στον «αλκαλικό» τους ήχο, επηρεασμένο από τα ηλεκτρονικά μουσικά ρεύματα της δεκαετίας του ‘90, που ήταν και ουσιαστικά το κομμάτι που καθοδήγησε τον Λεωνίδα στην Αγγλία, άρχισαν να διεισδύουν σταδιακά ακούσματα της Ελλάδας όπως ο ήχος του ρεμπέτικου που εντάχθηκε και αυτός μέσα στην ιδιόμορφη μουσική τους. Το «πάντρεμα» των δύο διαφορετικών μουσικών ειδών ήρθε με περίεργο τρόπο για τον Λεωνίδα: «Άρχισα να ανακαλύπτω τον πλούτο της Ελλάδας και τις μουσικές της στο εξωτερικό. Όσο καιρό ήμουν στην Ελλάδα δεν έδινα σημασία στους ήχους της χώρας μου, έπρεπε να φύγω μακριά για να αρχίσω να τους αντιλαμβάνομαι τελικά». Η πρώτη του επαφή με τον ήχο του ρεμπέτικου ήταν μάλιστα από ένα CD που του έδωσε ένας αμερικανός με τραγούδια του 30!
Η πορεία τους που κοντεύει τη δεκαετία σηματοδοτήθηκε από εκλεκτικές συνεργασίες πολλές συμμετοχές σε σημαντικά φεστιβάλ. Από τη Μασσαλία στην Κωνσταντινούπολη, στη Ρώμη, την Αθήνα και φυσικά το Βερολίνο οι Alcalica έχουν καταφέρει να ταξιδέψουν τον ελληνικό παραδοσιακό ήχο σε μια εξελιγμένη του μορφή. Συνοδοιπόροι στην μουσική τους πορεία ο βιολιστής Στέφανος Φίλος και ο κοντραμπασίστας Αντώνης Μυλωνάς.
Το ντούο των Alcalica θα εμφανιστεί στις 9 Ιουλίου στο Parasol της Ερεσού με αφορμή την συμπλήρωση των δέκα χρόνων της παρουσίας τους στα μουσικά δρώμενα.
