Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές γιατί αφηγούμαστε ιστορίες. Τι θέλουμε να ξορκίσουμε, ποια ανάγκη ικανοποιούμε. Κι αυτό τα ερωτήματα αυτά οδηγούν στο “γιατί γράφουμε”. Μα τελικά αντί απαντήσεων προτιμώ να αφηγούμαι και να γράφω, κι εγώ με την σειρά μου, διατηρώντας ένα ακροατήριο που με ορίζει ως κοινωνικό ον. Τα ερωτήματα αυτά επανέρχονται όταν φτάνουν στα χέρια μου συλλογές διηγημάτων. Πολλές είναι άτεχνες, σχεδόν βεβιασμένες προσπάθειες να προσθέσει ο δημιουργός τους το όνομά του στον κατάλογο των συγγραφέων, λες και αυτό αποτελεί αυτοσκοπό. Κάποιες είναι πραγματικά ενδιαφέρουσες ιστορίες, θεματικά και αφηγηματικά και ορισμένες είναι μικρά στολιδάκια. Όπως οι δύο τόμοι που ήρθαν στα χέρια μου από την παραγωγή των εκδόσεων “Κέδρος”.
Πρόκειται για τις “Παρατηρήσεις ενός κυνηγού σε επικίνδυνο έδαφος”, του Χρήστου Χ. Θεοφιλάτου και την συλλογή “Ενοικιάζεται το παρόν”, της Μάρτυς Λάμπρου. Οι άνθρωποι του Κέδρου ξέρουν να ξεχωρίζουν τους καλούς συγγραφείς και φροντίζουν να τροφοδοτούν το αναγνωστικό κοινό με αξιόλογα βιβλία, όπως οι δύο συλλογές διηγημάτων στις οποίες αναφέρομαι.
Οι “Παρατηρήσεις ενός κυνηγού σε επικίνδυνο έδαφος” δεν είναι το πρώτο βιβλίο του Χρήστου Χ. Θεοφιλάτου. Έχουν προηγηθεί τα “Σφαγή στ΄ακρογιάλι της ηδονής”, “Καφές με θέα στην κόλαση” και “Ένας γύρος καταιγίδα ακόμα”. Ο Χρήστος Θεοφιλάτος σίγουρα δεν έχει ανάγκη την συγγραφή για να δώσει τα διαπιστευτήριά του ως δημόσιο πρόσωπο. Τον γνωρίζουμε ως τραγουδιστή στην μπάντα Τετ-α-Τετ, στο διάστημα 1992-1998 και ως ηθοποιό και ραδιοφωνικό παραγωγό. Με την τελευταία του συγγραφική δουλειά, τα 22 διηγήματα που περιλαμβάνονται στις “Παρατηρήσεις ενός κυνηγού σε επικίνδυνο έδαφος”, ρίχνει μια ανορθόδοξη ματιά στο ανθρώπινο μωσαϊκό της Αθήνας, σαν να κάνει τον προσωπικό του απολογισμό στο μέχρι τώρα διάβα του στους δρόμους της πόλης. Ο Χρήστος Θεοφιλάτος κινείται με άνεση ανάμεσα στις λογοτεχνικές κοινότητες του διαδικτύου και μία αίθουσα κινηματογράφου όπου την τελευταία στιγμή αποφεύγεται μία παρεξήγηση, παρακολουθεί ένα ερωτευμένο ζευγάρι σε δάσος, το οποίο παρενοχλεί ένας ηδονοβλεψίας, αλλά και έναν μοναχικό επισκέπτη συνοικιακού βιντεο-κλαμπ, περιγράφει μια βραδιά σ΄ενα αθηναϊκό μπαλκόνι και ένα τριήμερο μιας ανδροπαρέας στην Κέα. Η ματιά του είναι πολιτικά ανορθόδοξη, όπως μας διαβεβαιώνει ο ίδιος, πάνω στην πολιτισμένη υποκρισία των καιρών μας.
Η Μάρτυ Λάμπρου, με την συλλογή “Ενοικιάζεται το παρόν”, επίσης δεν έχει ανάγκη να συστηθεί ως συγγραφέας, αφού έχουν προηγηθεί δύο συμμετοχές της σε συλλογικές εκδόσεις και τρία προσωπικά βιβλία- μια νουβέλα (Το κόκκινο κουτί), άλλη μία συλλογή διηγημάτων (Κόπιτσες) και ένα μυθιστόρημα (Με λυμένο χειρόφρενο). Με την τελευταία της συλλογή, συνθέτει το δικό της παζλ από ανθρώπους που ζουν “στη σύγχρονη Αθήνα, όπου όλοι βιάζονται, θέλουν, καταναλώνουν”, όπως σημειώνει η συγγραφέας. Πρόκειται για διηγήματα που αναφέρονται σε ζωές ανθρώπων που βρίσκονται μπροστά στον θάνατο, στο πεπρωμένο, που ο φόβος τους γίνεται λαχτάρα για τον έρωτα, την αγάπη, το πατρισκό σπίτι. Ως “δέκα διηγήματα που ηχούν όμοια με ρεμπέτικο μινόρε”, προσδιορίζει η Μάρτυ Λάμπρου το περιεχόμενο της συλλογής “Ενοικιάζεται το παρόν” . Η νεαρή μετανάστρια από τη Γεωργία, που βλέπει τα όνειρά της να καταρρέουν σε ένα φτηνό δωμάτιο στο κέντρο της Αθήνας, η φοιτήτρια από την επαρχία που βγάζει μεροκάματο σε ροζ τηλεφωνικές γραμμές, το κορίτσι από την Ελευσίνα, αλλά καιι η Δέσποινα που εργάζεται σε φαστφουντάδικο και ονειρεύεται να πάει στο νησί της, είναι χαρακτήρες σκληροί, σε ένα ακόμα πιο σκληρό περιβάλλον, που όμως αποπνέουν μιαν αμυδρή ελπίδα μέσα σε μια ατμόσφαρια αποσάθρωσης.
Ο Κέδρος με αυτές τις συλλογές διηγημάτων μας εφοδιάζει με δύο βιβλία που μπορούν να τροφοδοτήσουν την σκέψη μας τις μέρες του καλοκαιριού, αξιώνοντας από εμάς να μην έχουμε τάσεις αποστασιοποίησης από το κλεινόν άστυ στο όνομα της θερινής ραστώνης. Διότι πρόκειται για βιβλία γραμμένα στην και για την Αθήνα, κάτι που αποτελεί και τον κοινό παρονομαστή τους.
