Την πρώτη του «απόδραση» από το νησί της Λέσβου για το μακρινό Κέιπ Τάουν καταγράφει μέσα στο πρώτο του βιβλίο ο συντοπίτης μας Δημήτρης Ζητιανέλλης. Με τον τίτλο «Τόποι και Άνθρωποι» από τις εκδόσεις Ωκεανίδα , ο Δημήτρης Ζητιανέλλης μας αφηγείται την περιπέτεια των πρώτων χρόνων της παραμονής του στο Κέιπ Τάουν και αναλύει όλες εκείνες τις πολιτισμικές κοινωνικές αλλά και πολιτικές διαφορές που έχουν οι δυο αυτές χώρες, όπως εκείνος τις βίωσε.Ένα βιβλίο πόνημα τόσο για τους μετανάστες -Έλληνες που αναγκάζονται να αφήνουν την πατρίδα για μια καλύτερη ζωή, αλλά και για όλους εκείνους που θεωρούν ότι το να μεγαλουργήσεις στο εξωτερικό είναι κάτι δεδομένο και τελικά εύκολο .
Η ιστορία του
Ο Κος Δημήτρης είναι ένας πολύ απλός άνθρωπος. Μιλάει με την καρδιά του και μας διηγείται τον πρόσφατο θάνατο της γυναίκας του που φαίνεται να του έχει στοιχίσει πολύ. «Τελείωσα το γυμνάσιο Μυτιλήνης και μετά ακόμη και αν ήξερα ότι μου άρεσαν τα φιλολογικά μαθήματα και η φιλολογία γενικότερα δεν κατόρθωσα να σπουδάσω αν και είχα πάρει υποτροφία προκειμένου να γίνω γιατρός ή γεωπόνος όπως ήθελα. Μια πρόταση ενός φίλου του πατέρα μου, να με πάρει στις επιχειρήσεις του στην Αφρική, με έκανε να αλλάξω όλη τη ρότα της ζωής μου .Αρχικά είπα να πάω για μερικά χρόνια ώστε να κάνω ένα κομπόδεμα που θα με βοηθήσει αργότερα όταν θα κάνω οικογένεια ,αλλά συνήθως αν πας για λίγο ριζώνεις …» μας λέει φανερά συγκινημένος ο Λέσβιος στην καταγωγή συγγραφέας που ακολούθησε το όνειρο της συγγραφής και των σπουδών πολύ αργότερα απ’ότι είχε υπολογίσει.
Ποτέ δεν είναι αργά
«Η γυναίκα μου ήταν από το νησί .Κοντοχωριανοί που λέμε .Ξέρετε οι μετανάστες όταν φεύγουν στο εξωτερικό –τουλάχιστον τα χρόνια που φεύγαμε εμείς – στόχος τους είναι να βρουν μια γυναίκα από τον τόπο τους και να την πάρουν μαζί τους .Έτσι αισθάνονται σαν να είναι στην πατρίδα . Κι εγώ μετά από κάποια χρόνια παραμονής μου στο Κέιπ Τάουν, γύρισα στο νησί, παρέμεινα κάποιους μήνες και έτσι γνώρισα τη σύζυγό μου όπου την πήρα μαζί μου πίσω. Ήταν εκείνη που όταν τα τρία μας παιδιά ήταν σε μεγάλη ηλικία, μου είπε μια μέρα ότι οφείλω στον εαυτό μου να του δώσω εκείνα που είχα σχεδιάσει .Δηλαδή τις σπουδές στο αντικείμενο που πάντα ήθελα. Τη φιλολογία.Έκανα το Bachelor’s art με μεγάλη ευχαρίστηση και ήμουν πολύ χαρούμενος που σε όλο αυτό το ταξίδι είχα την υποστήριξη της γυναίκας μου. Όταν αποφοίτησα ,στη φωτογραφία ήμουν με τη γυναίκα και τα παιδιά μου», μας λέει γελώντας ο κος Δημήτρης που 40 ολόκληρα χρόνια κάνει διακοπές στη Λέσβο πίνοντας τα αγαπημένα του ουζάκια παρέα με τους συγγενείς του.
Οι Έλληνες στο Κέιπ Τάουν
Ο κος Δημήτρης μιλάει με αγάπη για την ελληνική κοινότητα του Κέιπ Τάουν στην οποία είναι και επίτιμος πρόεδρος .Πάνω από 300 οικογένειες συμμετέχουν τόσο στα εκπαιδευτικά προγράμματα όσο και στις εκδηλώσεις κρατώντας πάντα αναλλοίωτο το πνεύμα της Ελλάδας. Η εκκλησία (καθεδρικός ναός Αγίου Γεωργίου ) η οποία χτίστηκε από τους Έλληνες ομογενείς το 1904 και αποτελεί τον πιο σημαντικό πυρήνας που στηρίζει την ορθοδοξία και τους Έλληνες και αποτελεί έναν από τους πιο παλιούς ναούς του Νότιου ημισφαιρίου . Σήμερα στο Κέιπ Τάουν ζουν πάνω από 8.000 χιλιάδες Έλληνες πρώτης, δεύτερης αλλά και τρίτης γενιάς . «Έχει ενδιαφέρον να δει κανείς ,» μας λέει ο κος Δημήτρης «ότι οι πρώτες γενιές που έφταναν στο Κέιπ Τάουν ήταν άνθρωποι του μόχθου.Άνθρωποι που εργάζονταν μέρα νύχτα για να κάνουν ένα γερό κομπόδεμα .Συνήθως οι πρώτες γενιές δεν είναι ποτέ σπουδασμένες .Όμως οι δεύτερες και οι τρίτες, επειδή υπάρχουν και τα χρήματα, τα παιδιά των μεταναστών της πρώτης γενιάς είναι καλοσπουδασμένα ,έχουν αποφοιτήσει από τα καλύτερα Πανεπιστήμια κι έχουν κάνει τα διδακτορικά τους και ότι άλλο χρειάζεται για ένα λαμπρό μέλλον. Ίσως γι’αυτό να πετυχαίνουν οι περισσότεροι Έλληνες στο εξωτερικό .Γιατί έχουν το μυαλό ,αποκτούν τη γνώση κι έχουν μάθει να δουλεύουν από τους γονείς τους .Όλα αυτά μαζί,είναι η συνταγή της επιτυχίας …»
Ο κος Ζητιανέλλης έχοντας ζήσει όλες τις μεγάλες κοινωνικές αλλαγές που επέφερε το απαρτχάιντ μέχρι τη σταδιακή κατάργησή του το 1991 κατάφερε να διατηρήσει και να διατηρηθεί ο ίδιος ως Έλληνας μέσα στην ελληνική κοινότητα «Όλη μας η ζωή έχει περιστραφεί γύρω από την κοινότητά μας. Και αυτό γιατί οι έντονες πολιτικές καταστάσεις αλλά και η εγκληματικότητα που σημειώνεται γενικότερα στη Νότιο Αφρική δεν σου αφήνει περιθώρια για να ανακαλύψεις κομμάτια της κοινωνίας που θα ήθελες αλλά ο ίδιος αποτελείς ένα ξένο σώμα.» Η ελληνική παρουσία στη Νότιο Αφρική ξεκίνησε τις αρχές του προηγούμενου αιώνα και αυξήθηκε σημαντικά μετά το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο όπου έφυγαν χιλιάδες Ελλήνων για μια πιο ασφαλής ζωή. Σήμερα από τους 120 χιλιάδες Έλληνες που υπολογίζεται ότι υπήρχαν τα τελευταία δέκα χρόνια έχουν παραμείνει σχεδόν οι μισοί η οποίοι αρχίζουν να απολαμβάνουν την σταθεροποίηση αλλά και την ομαλοποίηση σε όλα τα επίπεδα αυτού του μεγάλου κράτους.
