Το free press περιοδικό Parallaxi μας θυμίζει την ‘αυτοκρατορία” των αδερφών Χατζηδιάκων στη νύχτα της Θεσσαλονίκης και της Μυτιλήνης πίσω στη δεκαετία του 80 και του 90 όπου τα μαγαζιά, ο κόσμος και η μουσική ήταν αλλιώς…
Βρισκόμαστε στα 1982. Η Θεσσαλονίκη έχει μια άνθηση σε μουσικές σκηνές. Που ξεφυτρώνουν κυρίως στις συνοικίες. Δυο αδέρφια, φοιτητές τότε ο Χρήστος και ο Τάκης Χατζηδιάκος αποφασίζουν να συνεργαστούν με έναν βενζινοπώλη στη στροφή της Τριανδρίας και να ανοίξουν ένα ακόμα στέκι. Που έμελε να γίνει το θρυλικό στέκι μιας εποχής.
Το Μπαλκονάκι. Στη σκηνή του μερικά ονόματα που αργότερα έγιναν τα πρώτα ονόματα στο χώρο τους. Ο Σωκράτης Μάλαμας παίζει κιθάρα, ο Αγάθωνας, η Φιλιώ Καζάρα, ο Χουλιάρας που αργότερα έκανε την Όμορφη Νύχτα στην Παπάφη και δεκάδες άλλοι. Το στέκι γίνεται talk of the town. Αρχίζει να συχνάζει το σύμπαν. Φοιτητές, επιχειρηματίες, πολιτικοί. Ο Λεωνίδας Κύρκος που ένα βράδυ παίζει φυσαρμόνικα, ο Σαββόπουλος, ο Χριστιανόπουλος, η Κατερίνα Γώγου. Μέχρι και ο Τσοβόλας! Ήταν ανοιχτό με live και φυσικά πίτα κάθε βράδυ επτά μέρες της εβδομάδας.
Επτά χρόνια μετά το Βενζινάδικο χρεοκωπεί και η επιχείρηση κλείνει. Είναι οι εποχή που οι Γαλλίδες ιδιοκτήτριες του De Facto εκείνης της εποχής έχουν τολμήσει ένα γαλλικό εστιατόριο με λίγα τραπέζια στις παρυφές της Ίωνος Δραγούμη. Το εστιατόριο είναι ωραίο αλλά πολύ κυριλέ για τα δεδομένα της εποχής. Δεν πολυπάει. Ο Χρήστος Χατζηδιάκος αποφασίζει να πάρει το χώρο στα χέρια του. Επειδή το μαγαζί είναι στην καρδιά της παλιάς αγοράς της πόλης το ονομάζει Αγορά. Το στήνει ο διακοσμητής Δημήτρης Τσίτσος και κάνει αμέσως τη διαφορά. Τριγύρω δεν υπάρχει τίποτε. Μόνο υφάσματαδικα.
Η Βαλαωρίτου θα ανακαλυφθεί δεκαπέντε χρόνια αργότερα ως προορισμός διασκέδασης. Το ουζερί του Τάκη γίνεται το αγαπημένο στέκι της πόλης αλλά και της Αθήνας. Στα τραπέζια του μπορείς να δεις τη διανόηση της Θεσσαλονίκης αλλά και το καλλιτεχνικό δυναμικό της Αθήνας. Αυτό επιλέγει ο Δημήτρης Εϊπίδης για τα τραπέζια στους ξένους σκηνοθέτες των Ντοκιμαντέρ εκεί συναντούσες από τον Σημίτη μέχρι το Γιάννη Κυριακίδη το φωτογράφο. Από το Μίκη, το Μητσιά, το Σπύρου μέχρι το Σακέτα και από τον Δούδο μέχρι τον Τάκη Κουλάνδρου. Και φυσικά το δημοσιογραφικό κόσμο της πόλης που το προτιμούσε πάντα. Έκτος από το περιβάλλον του ήταν πάντα κοσμαγάπητο για την μυθική κουζίνα του. Οι μεζέδες της αγοράς ήταν και είναι σημείο αναφοράς στην πόλη.
Σήμερα στη νέα του εκδοχή, τώρα που ο πεζόδρομος πλέον της είναι σε τρομερή άνθηση το θρυλικό ουζάδικο έχει μάθει και μια νεότερη γενιά που προτιμά την νέα του τάση στη μπάρα με τους μεζέδες σε φθηνές τιμές. Κύριο χαρακτηριστικό στις δυο σάλες του και το πατάρι η αιώνια ουζοκατάνυξη με πιάτα όπως: σουπιές με σπανάκι και σαλάτα των αρχαίων ημών προγόνων, μανιτάρια σχάρας αλλά και εκείνα τα φημισμένα κεφτεδάκια της γιαγιάς με κους κους, μυτιληνιό λαδοτύρι, φάβα. Αλλά και παλαιωμένα κρασιά σπάνια.
Η Μυτιλήνη πάντως, τόπος καταγωγής των Χατζηδιάκων, όπου είχαν δημιουργήσει και δυο εκδοχές μια κλειστή και μια open air του θρυλικού μπάρα Γατελούζοι στο Μόλυβο. Που τις νύχτες του ακόμα θυμάται όλο το νησί και οι τουρίστες που τις έζησαν. Την παραμονή των Φώτων του 2017 το κατώφλι του ουζερί περνά ο νυν πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Ανεβαίνει στο θρυλικό πατάρι του μαγαζιού και πίνει το ούζο του παρέα με γνωστούς δημοσιογράφους της πόλης. Το θρυλικότερο ουζερί της Θεσσαλονίκης για άλλη μια φορά υποδέχτηκε με άνεση…
Τα 25 χρόνια της Αγοράς όμως ήρθαν να συναντήσουν ένα ακόμα γενέθλιο. Τα 15 χρόνια ενός άλλου σπουδαίου χώρου που δημιούργησε ο Χρήστος Χατζηδιάκος. Της μουσικής σκηνής Βεντέτα. Λίγο πριν το Λευκό Πύργο, στην κάθοδο της Εθνικής Αμύνης ξάφνιασε από την πρώτη μέρα που άνοιξε. Με ένα σκηνικό δεκαετίας εξήντα, τον Καζαντζίδη και τη Μαρίνελα, τα γαρίφαλα γύρω από κορνίζες και μια ζεστασιά μοναδική κέρδισε από την πρώτη νύχτα πριν δεκαπέντε χρόνια την αγάπη του πλήθους.
Τα προγράμματα του με την Ελένη Φωτιάδου, το Σημαδόπουλο, το Δάνη για χρόνια μέχρι τον Μητρέντζη, τη Ζέτα Τσάβαλου και τον Κωνσταντίνο συγκέντρωσαν όλους όσους ήδη ήξεραν τι συνέβαινε στο Μπαλκονάκι αλλά και τις νεότερες γενιές και φυσικά τους καλλιτέχνες από την Αθήνα που ερχόταν στην πόλη και έπαιρναν και κανένα μικρόφωνο να πουν ένα τραγούδι για χάρη του κοινού και του κεφιού. Από την Ελευθερία Αρβανιτάκη μέχρι το Σταμάτη Κραουνάκη.
Η πόλη προσκύνησε και κυρίως έλιωσε με προγράμματα μυθικά. Και φέτος που επιστρέφει ως αμιγώς μουσική σκηνή με προγράμματα όπως της Τσαλιγοπούλου, των Χειμερινών Κολυμβητών, της Ντιλέκ Κοτς και όσα θα ακολουθήσουν ως το καλοκαίρι είναι και πάλι εκεί γεμίζοντας ασφυκτικά το μαγαζί. Δυο αδέρφια από τη Μυτιλήνη έστησαν μερικά από τα πιο ιστορικά μαγαζιά του καιρού μας. Η πόλη τους χρωστά πολλά.
