Πρωί Πέμπτης κατευθύνομαι προς το γραφείο. Έχω το παράθυρο ανοιχτό γιατί έχει πολύ ζέστη. Καθώς πηγαίνω προς το κέντρο της πόλης με το αυτοκίνητο , στην Ελ. Βενιζέλου οδηγεί δίπλα μου ένας κύριος το μηχανάκι του και μιλάει στο κινητό. Κανονίζει τα ραντεβού της ημέρας.
Λέει χαρακτηριστικά, προφανώς, στο φίλο ή συνεργάτη της άλλης γραμμής ….. « Να βρεθούμε το βραδάκι και πίνοντας ένα κρασάκι να λύσουμε τα θέματα μας»…
Τα ραντεβού συνεχίζονται κατά τον ίδιο τρόπο. Έχει κίνηση και το μποτιλιάρισμα μας θέλει δίπλα -δίπλα κάτι που με κάνει άθελα μου να ακούω οτιδήποτε λέει στο κινητό του.
Σκέφτομαι ότι κάπως έτσι γίνονται τα πράγματα στην επαρχία και γενικότερα στην Ελλάδα. Έξω από τα σκληροπυρηνικά briefing που θέλουν να μας κάνουν να υιοθετήσουμε οι Ευρωπαίοι.
Αλήθεια δεν ξέρω τι είναι καλύτερο.
Επιμένω κι εγώ όμως στην περίπτωση του κυρίου με το μηχανάκι. Είναι μια πιο ανθρώπινη προσέγγιση στα πολλά που έχουμε στο κεφάλι μας και που πρέπει να βρούμε λύση. Ακόμη κι αν αυτή είναι να τα αγνοήσουμε. Η επικοινωνία με τους άλλους τριγύρω μας έχει πλέον μπει στα γρανάζια του διαδικτύου. Δεν μπαίνουμε καν στον κόπο να πάρουμε έναν φίλο που έχει γενέθλια να του ευχηθούμε. Απλά στέλνουμε ένα μήνυμα. Γρήγορα. Χωρίς συναισθηματισμούς κι εξάρσεις. Γιατί οποιαδήποτε άλλη επαφή απαιτεί χρόνο και συναίσθημα. Θα προτιμήσω λοιπόν τον κύριο που λύνει τα θέματα του με ένα κρασάκι. Κι έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα δεν ξέρω για πόσο ακόμη προλαβαίνουμε να το κάνουμε. Δυστυχώς, ο χρόνος είναι χρήμα…
