Ένα χρόνο μετά τη Μόρια, στην τραγική της επέτειο, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα δίνουν στο φως μαρτυρίες ανθρώπων που εξακολουθούν να ζουν στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης στα οποία τους υποδέχεται η Ευρώπη.
Η μαρτυρία της Mariam από το Αφγανιστάν
Είμαστε μια τριμελής οικογένεια. Εγώ, ο σύζυγός μου και η δυο ετών κόρη μου. Είμαι έγκυος 8 μηνών και 3 εβδομάδων. Έφτασα στη Λέσβο πριν από δυο χρόνια. Ζούσα στον καταυλισμό της Μόριας και τώρα μένω στον νέο καταυλισμό του Καρά Τεπέ.
Όταν καιγόταν ο καταυλισμός της Μόριας, όπου κοιτούσαμε υπήρχαν φλόγες. Ήμασταν στη μέση της φωτιάς και για να προστατευτούμε ανεβήκαμε στον λόφο. Μετά τις φωτιές, ήμασταν στους δρόμους για περίπου δέκα ημέρες. Δεν είχαμε τροφή και νερό. Το φαγητό δεν ήταν αρκετό για όλους.
Τώρα, στον καταυλισμό του Καρά Τεπέ, οι συνθήκες διαβίωσης εξακολουθούν να είναι δύσκολες. Κάνει κρύο, κάνει ζέστη, δεν μπορούμε να πάμε στην τουαλέτα εύκολα, η ζωή δεν είναι καλή εδώ. Δεν αισθάνομαι καλά. Εδώ και δυο χρόνια δεν έχω πάει σε ιδιωτική τουαλέτα. Η ψυχική μας υγεία είναι σε άσχημη κατάσταση.
Τώρα δεν ξέρω εάν μπορούμε να αναγνωριστούμε ως αιτούντες άσυλο ή αν θα απορριφθεί η αίτησή μας. Επίσης έχουμε πρόβλημα να πάρουμε έγκριση για να βγούμε εκτός καταυλισμού. Μέχρι τώρα, η κόρη μου δεν έχει πάει ποτέ στο πάρκο. Μακάρι να μπορούσαμε να κινούμασταν ελεύθερα, έτσι ώστε να μπορούσα να πάω την κόρη μου στο πάρκο.
Είναι πολύ επιθετική λόγω όλων αυτών που έχει βιώσει εδώ. Της «αρέσει» να τσακώνεται όλη την ώρα. Δεν της αρέσει να παίζει. Δεν είναι παιδί που της αρέσει να παίζει με τους φίλους της, να γελάει, να μιλάει και να παίζει με κούκλες. Στο μυαλό της υπάρχει μόνο η βία, που βλέπει εδώ. Οι διαμάχες στον καταυλισμό, οι φορές που φεύγαμε να γλιτώσουμε, οι φωτιές, τα δακρυγόνα. Σε αυτή την ηλικία, είναι σημαντικό να τη φροντίζουμε, να της προσφέρουμε αγάπη, να την πηγαίνουμε σε ωραία μέρη, αλλά αυτό δεν είναι δυνατόν εδώ.
Για παράδειγμα όταν μάθαινε να περπατάει, δεν υπήρχαν τοίχοι να κρατηθεί για να μπορεί να στέκεται. Το μόνο που είχαμε ήταν μια κουβέρτα κρεμασμένη και όταν προσπαθούσε να σταθεί, την έπιανε και η κουβέρτα έπεφτε.
Η ευχή μου είναι να βελτιωθεί η ψυχολογική μας κατάσταση. Να έχουμε εγώ και ο σύζυγός μου τη δυνατότητα να πάμε στη δουλειά, να έχουμε μια κανονική ζωή. Δεν μου αρέσει να μου λένε πού να πάω, πού να μην πάω, τι ώρα να μπω, τι ώρα να βγω. Εύχομαι, όπως όλοι οι άνθρωποι, να έχω μια καλή ζωή, χωρίς άγχος, να έχω ένα σπίτι και για την κόρη μου τουλάχιστον να μπορεί να παίζει στο σπίτι.
We are a family of three. Me, my husband and my two-year-old daughter. I am also 8 months and 3 weeks pregnant. I arrived on Lesbos two years ago. I have lived in Moria camp and now I live in the new camp of Kara Tepe.
When the Moria camp was on fire, everywhere we looked, there was fire. We were in the middle of it, so we went to the mountains to protect ourselves. After the fires, we were in the streets for around ten days. We didn’t have any food and water. Food was not enough for everyone.
Now in Kara Tepe camp, the living conditions continue to be difficult. There is cold, there is heat, we cannot go to the toilet easily, we don’t have a good life here. I don’t feel well. It’s two years that I haven’t gone to a private toilet. We are in a bad mental health situation.
Right now, I don’t know if we can get recognized as asylum seekers or if we are going to get a rejection. We also have problems with getting permission to get outside of the camp. Until now, my daughter has never been to a park. I wish we could move freely, so that I could take my daughter to a park.
She is very aggressive because of what she has experienced here. She “likes” to fight all the time. She doesn’t like to play. She’s not a child who likes to play with friends, to laugh, to speak and play with dolls. All there is in her mind is the the violence she has witnessed here. The fights in the camp, the time that we had to run away, the fires, the teargas. During this age, it is important to care about the little girl, to give her a lot of love and take her to nice places, but this is not possible here.
For example, when she was learning to walk, there were no walls for her to grab to be able to stand. All we had was a blanket hanging so when she was trying to stand, she would grab it and it would fall.
When I came here in Lesvos, in this new camp I had a heart stroke. As a sick person, I feel that I am going from bad to worse day by day here. There is no difference between the old Moria camp and this camp. The procedures are the same. The system is the same.
Whatever I say, cannot cover everything of what I want to tell you. The European parliament, the European Union, everyone knows what is going on in this shameful camp, but they cannot feel our pain. Whatever we say, will not make any difference.
The night of the fire in Moria camp we were so scared. We did not know where to go. For almost two weeks, we were homeless in the streets. It felt like you were under siege in Syria.There was no water, not even toilet. It was so shameful, but it was not sad. It was shameful for Europe.
The night of the fire I realized that Europe does not have humanity.
Μαρτυρία του Ali , επιζώντα βασανιστηρίων
Είμαι στη Λέσβο εδώ και 1,5 χρόνο. Εάν δεν υπήρχε ο πόλεμος στη Συρία, δεν θα εγκατέλειπα ποτέ τη χώρα μου. Έφυγα λόγω του πολέμου. Ήμουν στη φυλακή και με έχουν χτυπήσει τόσο πολύ που τώρα έχω αιμάτωμα στο κεφάλι. Επίσης έχω εκτεθεί σε βομβαρδισμούς με χημικά.
Όταν ήρθα στη Λέσβο, σε αυτόν τον καινούριο καταυλισμό έπαθα καρδιακό επεισόδιο. Δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στον παλιό καταυλισμό της Μόρια και σε αυτόν. Οι διαδικασίες είναι οι ίδιες. Το σύστημα το ίδιο.
Ό,τι και να πω, δεν μπορώ να περιγράψω όλα αυτά που θέλω. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, η Ευρωπαϊκή Ένωση, όλοι γνωρίζουν τι συμβαίνει σε αυτόν τον επαίσχυντο καταυλισμό, αλλά δεν μπορούν να νιώσουν τον πόνο μας. Ό,τι και να πούμε δεν θα κάνει καμία διαφορά.
Το βράδυ της φωτιάς στη Μόρια ήμασταν τόσο φοβισμένοι. Δεν ξέραμε πού να πάμε. Για σχεδόν δυο εβδομάδες, ήμασταν άστεγοι στους δρόμους. Ένιωθα σαν να ήμουν σε καθεστώς πολιορκίας στη Συρία. Δεν υπήρχε νερό, ούτε τουαλέτα. Ήταν αισχρό όλο αυτό για την Ευρώπη.
Το βράδυ της φωτιάς συνειδητοποίησα ότι η Ευρώπη δεν έχει ανθρωπιά.
