Αν έσκαγαν στο (κάθε) Ωραιόκαστρο καμιά ντουζίνα παιδάκια από την Σουηδία, ξέρεις ξανθά γαλανομάτικα, που θα έπρεπε να πάνε σχολειό, δεν θα συζητούσαμε τώρα για πολιτιστικές διαφορές κλπ, κι ας υπάρχουν. Ούτε εμετικές ανακοινώσεις θα έβγαιναν, παρά μόνο πολλοί γονείς θα έκαναν αγώνα για να κάτσει το δικό τους το βλαστάρι δίπλα στο Σκανδιναβό, και να το έχει κι από κοντά, μη σου πω αργότερα να το πιάσει και (όσο πιο στενό/ή γίνεται) φίλο-ή γιατί δεν ξέρεις και τι διαμερισματάκια, μπορεί να τα περιμένουν αυτά στη Στοκχόλμη.
Άλλα δυστυχώς τα παιδάκια, για τα οποία συζητάμε, δεν έρχονται μήτε από την Στοκχόλμη, μήτε από την Ουψάλα, άλλα από την Δαμασκό και το Αλέππο, δεν είναι ξανθά και ανοιχτόχρωμα, άλλα μελαχρινά και κάπως μελαμψά και (θου Κύριε!!) δεν είναι Χριστιανόπουλα άλλα Μουσουλμανάκια. Και κάπως έτσι κάποιοι γονείς (ναι, κάποιοι, δεν είναι όλοι έτσι ευτυχώς) ξερνάνε ρατσισμό και σπέρνουν στις ψυχές των ίδιων τους των παιδιών μίσος και ξενοφοβία. Θα μου πεις, πότε ο Έλληνας έμαθε την ιστορία του και τη σεβάστηκε και την τίμησε πραγματικά, κι όχι απλά κουνώντας πλαστικά σημαιάκια, για να το κάνει και τώρα;
Σημείωση: Όχι, η ένταξη των προσφύγων και των μεταναστών δεν είναι εύκολο πράγμα, άλλα ούτε θα σταματήσει ποτέ να συμβαίνει. Η ιστορία αυτό έχει δείξει, πως σ’ όλες τις γωνιές του κόσμου στο πέρασμα των αιώνων, οι κοινωνίες προσαρμόζονται κι αλλάζουν. Στο χέρι όλων μας είναι αυτές οι μεταβάσεις να είναι όσο το δυνατόν πιο ομαλές, και το μόνο σίγουρο είναι πως αυτό δεν το θα το πετύχεις με το να αποκλείσεις τον “ξένο” και “διαφορετικό” από το εκπαιδευτικό σου σύστημα, την γειτονιά και την καθημερινότητά σου. Γιατί, στην τελική, με αυτόν τον τρόπο πάντα “ξένος” θα ‘ναι και “διαφορετικός”.
