Τη γνώρισα στο Μόλυβο.
Μου είχε μιλήσει για την ίδια, η κοινή φίλη μας, Κατερίνα Καμάρα.
Και μάλιστα, μας έκανε εντύπωση πως όλα αυτά τα καλοκαίρια δεν έτυχε να γνωριστούμε στην πιο φιλόξενη βεράντα του Μολύβου!
Με “κέρασε” μια ιστορία όπως είπε και η ίδια, κάτω από τη σκιά του πλατανιού στην πιο γραφική πλατεία του χωριού.
Μιλήσαμε για τα βιβλία της, για τα γατιά μας, για τη θάλασσα και τα συναισθήματα. Εκείνα που σε κάνουν να εμπιστεύεσαι τον άλλον από την πρώτη στιγμή που θα τον δεις.
Αυτό έπαθα.
Ήταν Ιούλης, είχε ζέστη και φύσαγε ένας μαΐστρος ανάμεσα στις κουβέντες μας και στο γαλάζιο φουστάνι της Φωτεινής.
Εκεί, αυτό το σημείο του χρόνου ήθελε κάτι να μου πει. Νομίζω το κατάλαβα …
Ποια ανάγκη οδηγεί στη συγγραφή;
Φ.Φ.: Το γράψιμο είναι μια βαθιά επιθυμία να εκφραστώ. Να αποδώσω ένα πλήθος σκέψεων και συναισθημάτων που με κατακλύζουν. Δεν ξέρω με ποιον μηχανισμό αθροίζονται. Ευτυχώς, η γραφή συμβάλλει στην αποφόρτιση αλλά και στην επικοινωνία που είναι τελικά ο πιο ουσιαστικός λόγος, δηλαδή η συνάντηση με τον άλλον.
Από πότε το ανακάλυψες;
Φ.Φ: Σε νεαρότατη ηλικία, σχεδόν παιδί, γοητεύτηκα από τις λέξεις: τη μουσική τους, τη σημασία, την πολυσημία, την αμφισημία τους, τις εν δυνάμει κρυφές ικανότητές τους, την ιδιότητά τους την ευλογημένη, να γίνονται εργαλείο δημιουργίας. Υλικό για έναν καινούριο κόσμο. Καταφύγιο και παρηγορία. Αυτή η γοητεία με κατέκτησε ανεπιστρεπτί. Είναι για μένα η σκλαβιά που με ελευθερώνει.
Το γράψιμό σου έχει ένα παιχνίδισμα, μια απλότητα και συνάμα μια αμεσότητα. Πιστεύεις ότι υπάρχει μια συνταγή γι’ αυτό;
Φ.Φ.: Η «φωνή», το γλωσσικό ιδίωμα του κάθε δημιουργού, είναι αυτεξούσιο και ιδιαίτερο. Είναι βέβαιο ότι η τέχνη μάς εξελίσσει και μαζί μας, εξελίσσεται. Είναι μια επίπονη διαδρομή για τον συγγραφέα η γραφή και αλίμονο αν δεν συνέβαλε αυτή η άσκηση γραφής στην εσωτερική του μετακίνηση και διαμόρφωση. Αν υπάρχει συνταγή, για μένα είναι η όποια δυνατή ειλικρίνεια απέναντι στον εαυτό μου, η αποδοχή των αδυναμιών μου, το άνοιγμά μου στη ζωή, η εξοικείωσή μου και με άλλες μορφές τέχνης. Με λίγα λόγια, να τιμάς αυτό που σου χαρίστηκε, να το ταξιδεύεις αλλά και να μην το υπερτιμάς. Δεν είναι συνειδητή συνταγή είναι το καταστάλαγμα των εμπειριών μας στο βάθος της ψυχής μας, του άγνωστου μας εαυτού.
Γράφεις και ταυτόχρονα παίζεις με τις λέξεις. Αυτός ο ρομαντισμός συνοδεύει και την καθημερινότητά σου;
Φ.Φ: Η καθημερινότητά μου έχει άμεση σχέση με τον τρόπο που σκέφτομαι και αντιλαμβάνομαι τον κόσμο. Η σκέψη μου παίζει. Έχω πράγματι μια παιδική αφέλεια που με έσωσε αλλά και με πλήγωσε αντίστοιχα. Δεν θα το έλεγα ρομαντισμό αλλά βιωμένο μαγικό ρεαλισμό.
Είσαι γατόφιλη, φιλόζωη, ζωόφιλη. Το συναίσθημα αυτό δίνει έμπνευση;
Φ.Φ.: Αγάπησα τη γάτα μου και αγάπησα τις γάτες. Αγάπησα τον πλάτανο έξω από την πόρτα μου και αγάπησα τα δέντρα. Αγάπησα τους μαθητές μου και αγάπησα τους ανθρώπους.
Η αγάπη είναι κινητήρια δύναμη στη ζωή μου. «Η αγάπη κάστρα καταλεί και χώρες παραδίδει». Να μη βοηθά και στην έμπνευση;
Πώς έρχεται η ιδέα για το επόμενο βιβλίο; Ο Μόλυβος βοηθά σε αυτό;
Φ.Φ.: Η έμπνευση είναι καλά κρυμμένη στην ανατροπή των στιγμών, στις αποχρώσεις των επικοινωνιών, είναι παντού και πουθενά γι’ αυτό εκπλήσσει και τον ίδιο τον δημιουργό. Όσο για τον Μόλυβο, είναι η μητρική και πατρική αγκαλιά. Θωπεύει γλυκά και ανεπαίσθητα τις λύπες μου. Υπογραμμίζει καλαίσθητα τις χαρές μου.
Ποια είναι η Φωτεινή Φραγκούλη
Η Φωτεινή Φραγκούλη γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Μόλυβο, την αρχαία Μήθυμνα, της Λέσβου. Σπούδασε παιδαγωγικά και ψυχολογία και εργάζεται ως δασκάλα στη δημόσια εκπαίδευση. Κείμενά της υπάρχουν στα Αναγνωστικά και στα Ανθολόγια του Δημοτικού Σχολείου, καθώς και σε λογοτεχνικά περιοδικά και λευκώματα. Τα βιβλία της είναι: Το χωραφάκι της αγάπης, Γνώση, 1990, Η Κυράνη του δάσους, Αλεξάνδρεια, 1993 –έργο που ανέβηκε σε θεατρική παράσταση από την Πειραματική Σκηνή της Τέχνης στη Θεσσαλονίκη το 1998 στο πλαίσιο του προγράμματος «Μελίνα Μερκούρη» (2000-2001) και ταξίδεψε σε πόλεις της Ελλάδας και του εξωτερικού–, Η Πορφυρένια και το μαντολίνο της, Αλεξάνδρεια, 1995, Το μισό πιθάρι, Ελληνικά Γράμματα, 2000, Εκδόσεις Πατάκη, 2012, Α΄ Βραβείο του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου και του περιοδικού Διαβάζω, Το ταίρι της αταίριαστης, Ελληνικά Γράμματα, 2003 (ένα παραμύθι για μεγάλους), Οι άγγελοι των κοχυλιών, Ελληνικά Γράμματα, 2003, Εκδόσεις Πατάκη, 2012, Το τραγούδι της Περσεφόνης, Ελληνικά Γράμματα, 2005, Α΄ Βραβείο του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, Εφτά ορφανά μολύβια… εφτά ιστορίες, Ελληνικά Γράμματα, 2008, Κρατικό Βραβείο παιδικού λογοτεχνικού βιβλίου (2009), Βραβείο εικονογραφημένου παιδικού βιβλίου του περιοδικού Διαβάζω (2009), Κατ-γατ-καραγάτ, Εκδόσεις Πατάκη, 2011.
