Σκρολάρωντας ανελέητα στο facebook κατά την προσφιλή συνήθεια της καραντίνας το μάτι μας έπεσε πάνω σε μια καταπληκτική δουλειά που αξίζει να την παρουσιάσουμε και εδώ. Ο φωτογραφικός φακός του Αιμίλιου Μαυροφίδη καταγράφει στιγμές από την Μυτιλήνη της πανδημίας όπου το ανθρώπινο στοιχείο απουσιάζει εντελώς ή αποτελεί μια βιαστική λεπτομέρεια στο σκουρόχρωμο κάδρο. Η “βιασύνη” όπως και ο ίδιος ο Αιμίλιος παρατηρεί κρύβεται μέσα στους υπομονετικούς ρυθμούς της πανδημίας. Είναι και αυτή που κατά τη γνώμη μας δημιουργεί το κοντράστ που κάνει τόσο σπουδαίο αυτό το φωτογραφικό υλικό από την άδεια πόλη μας.
Ένα τεκμήριο για τους ιστορικούς του μέλλοντος που λένε. Καμία “ποιητική του αστικού κενού”, καμία γοητεία στη βίαιη αυτή εξαίρεσή μας από τον χώρο, μόνο βιασύνη για να τελειώσει το δράμα του αποκλεισμού μας. Και φως. Πέρα από το ιδιαίτερο λεσβιακό φως που μπαίνει σαν από χαραμάδα στις φωτογραφίες του Αιμίλιου, φωτεινό είναι το ίδιο το πρότζεκτ που αποδεικνύει πως αυτή η νέα γενιά που βρίσκεται τώρα στους δρόμους θα φωτίσει και τον δικό μας.
Ο Αιμίλιος Μαυροφίδης είναι τελειόφοιτος του τμήματος Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου και έχει ολοκληρώσει το μεταπτυχιακό της ίδιας σχολής με τίτλο «Πολιτισμός και Παραγωγή Ταινιών Ντοκιμαντέρ». Από μικρός είχε μια κλήση στις οπτικοακουστικές τέχνες. Αυτό, συνδυαστικά με την ενασχόληση του πατέρα του με τη φωτογραφία ως χόμπι, όπως μας λέει φύτεψαν το σπόρο για ν’ ασχοληθεί με τη φωτογραφία.
Φωτογραφίες/ Αιμίλιος Μαυροφίδης
“Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η τέχνη του βίντεο και του μοντάζ και για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα εστίασα σχεδόν αποκλειστικά σε αυτά. Αυτό που με συνάρπασε ήταν η όλη διαδικασία του να καταγράφεις σκηνές, να δοκιμάζεις τρόπους για να δέσεις τα πλάνα μεταξύ τους, να τους δίνεις τη μορφή που θέλεις και τελικά να φτάνεις σε ένα αποτέλεσμα που διεγείρει σκέψεις και συναισθήματα.
Για αρκετό διάστημα, όσον αφορά τα βίντεο και τη φωτογραφία δεν είχα επιλέξει συγκεκριμένη θεματολογία σχετικά με το τι τραβάω, με τον καιρό και με τα κλικ ένιωσα πώς το αστικό τοπίο, με όλα όσα αυτό συμπεριλαμβάνει, με γοήτευσε ιδιαίτερα. Έτσι εστίασα περισσότερο στους ανθρώπους, στις μεταξύ τους σχέσεις και συμπεριφορές όπως αυτά διαμορφώνονται μέσα στη πόλη”.
Η πόλη μέσα στην πανδημία
Με την νέα συνθήκη του covid και τα μέτρα που επακολουθήσαν, ήρθα αντιμέτωπος με μια ριζική αλλαγή στη καθημερινότητα μου κάτι που είχε ως αποτέλεσμα την επανανοηματοδότηση της πόλης που ήδη γνώριζα. Η πόλη πλέον δίνει την εντύπωση ενός άδειου χώρου. Η αγορά, οι πλατείες και τα μπάρ που άλλοτε αποτελούσαν χώρους γεμάτους ρυθμό, στους οποίους συναντούσαμε φίλους και γνωστούς μοιάζουν ερημικά. Ενώ νιώθω πως οι ρυθμοί της καθημερινότητας έχουν πέσει, ταυτόχρονα νιώθω μια διάχυτη βιασύνη τόσο στους ανθρώπους που παρατηρώ στο χώρο όσο και σε εμένα τον ίδιο.
Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω, σκέφτηκα ως προσωπικό πρότζεκτ να φωτογραφίσω τη πόλη σε κατάσταση πανδημίας. Ξεκίνησα να τραβάω φωτογραφίες στις μικρές εξόδους μου, σε μια προσπάθεια να αποτυπώσω τις αλλαγές που ο ίδιος εντόπισα στο χώρο, αλλά και για να θρέψω την δική μου ανάγκη για αυτοπραγμάτωση και δημιουργία. Εν μέσω πανδημίας και λοκντάουν νιώθω πως η φωτογραφία μου παρέχει μέσο να διατηρήσω, μέσα σε αυτο το κλίμα αβεβαιότητας και εγκλεισμού, επαφή με τη κοινωνία.
